ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 115

เหล่าผู้คนต่างอดไม่ได้ที่จะละสายตาออกมาเพื่อย้ายไปมองเหยากุ้ยเหริน

เหยากุ้ยเหรินได้กลายเป็นทำให้ลู่ยุ๋นหลัวดูเด่นขึ้นมาอย่างที่สุด !

"นั่นคือลู่ยุ๋นหลัวบุตรสาวของอัครมหาเสนาบดี หรือก็คือนายหญิงของตำหนักเย็น"

ด้านล่างก็ไม่รู้ว่าใครพูดประโยคนี้ขึ้นมา

ที่แท้ก็เป็นนาง ?

แต่ก่อนก็เคยได้ยินมาว่าบุตรสาวของจวนอัครมหาเสนาบดีสวยงามมากสุดในเมืองแล้ว ไม่คิดมาก่อนว่าที่เขาพูด ๆ กันจะไม่เท่ากับที่ได้เห็นจริง

เมื่อนึกถึงอดีตอัครมหาเสนาบดีลู่ ทุกคนต่างก็ถอนหายใจอีกครั้ง ช่างน่าเสียดายจริง ๆ

ในบรรดาผู้สูงศักดิ์ฝ่ายชายด้านล่าง ชูหรงเฉิงก็มองไปที่ลู่ยุ๋นหลัวบนเวทีด้วยความไม่เชื่อในสายตา

จะเป็นนางไปได้อย่างไร ？

วันนี้เขาเพิ่งเจอกับนางไปชัด ๆ ไม่ใช่ว่านางเปลี่ยนไปจนน่าเกลียดและอัปลักษณ์ไปแล้วหรอกเหรอ ?

เป็นแบบนี้ไปได้อย่างไร ？

เมื่อเขานึกถึงขันทีที่เขาพบในวันนี้ เขาแน่ใจว่าเขาไม่ได้ดูผิดไป

แม้ว่าใบหน้านั้นจะน่าเกลียดจนดูไม่ได้ แต่อวัยวะต่าง ๆ และรูปลักษณ์ใบหน้านั้นต้องเป็นลู่ยุ๋นหลัวอย่างแน่นอน

เป็นไปได้ไหมว่าแม่นางคนนี้กำลังหลอกเขาอีกครั้ง ?

เมื่อนึกถึงตรงนี้ ดวงตาของชูหรงเฉิงก็เต็มไปด้วยความโกรธแค้น

ลู่ยุ๋นหลัว ！

นึกไม่ถึงว่าจะมาตลบหลังเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า !

เมื่อมองไปที่ลู่ยุ๋นหลัวบนพื้นที่เวทีอีกครั้งด้วยสายตาที่โกรธของและค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นลำแสงเย็นเยียบที่น่ากลัว

"หม่อมฉัน ขอถวายบังคมพระพันปีหลวง" ลู่ยุ๋นหลัวและเหยากุ้ยเหรินถวายความเคารพ

“ลุกขึ้นเถอะ” บนเวที พระพันปีหลวงทรงทอดพระเนตรมองพวกเขาด้วยสีพระพักตร์ที่อ่อนโยน

หลังจากลุกขึ้นแล้ว ทั้งสองก็นั่งลงตรงที่นั่ง

เหยากุ้ยเหรินและหลันกุ้ยเหรินชั้นยศอยู่ในตำแหน่งเดียวกัน ที่นั่งของทั้งสองจึงอยู่ใกล้กัน ลู่ยุ๋นหลัวหันมองไปรอบ ๆ ก็พบว่าในตำหนักซินหยางยังไม่มีที่นั่งของนาง

ถ้าจะบอกว่าแต่ก่อนตอนงานเลี้ยงจัดที่เรือนในสวน ตัวนางนั้นไม่มีชั้นยศจึงไม่ได้ให้นางมาเข้าร่วมก็คงไม่เป็นไร แต่ตอนนี้จี้อู๋เจวี๋ยเป็นคนเชิญนางมาที่นี่เพื่อเฉลิมพระชนมพรรษาของพระพันปีหลวง แล้วทำไมถึงยังตระหนี่ขนาดที่นั่งก็ยังไม่มีให้กับนาง ?

หรือว่าจี้อู๋เจวี๋ยจงใจงั้นรึ ?

หรือว่านี่คือเจตนาที่แท้จริงที่ทำให้นางดูไม่ดีงั้นเหรอ ?

ลู่ยุ๋นหลัวยังคงยืนอยู่ที่เดิมตรงนั้น

ซึ่งในเวลานั้นก็ไม่รู้ว่าควรจะเดินไปดีหรือไม่ควรจะเดินไปดี

ในตอนนั้นเอง จี้อู๋เจวี๋ยเพิ่งเสด็จลงมาจากทางเดินด้านซ้ายของพระแท่นเข้ามา ด้านหลังก็มีเฉาจงฉวนตามมาด้วย

เขาทรงเหลือบมองไปที่ผู้คนด้านล่าง จนในที่สุดก็ทรงหยุดมองไปที่ลู่ยุ๋นหลัวแล้วพูดด้วยเสียงทุ้มว่า "มานี่สิ มานั่งข้าง ๆ ข้า"

เมื่อเสียงจางหายไป ด้านล่างก็ส่งเสียงเกรียวกราวฮือฮาขึ้นมาทันที

ต้องทราบอย่างหนึ่งก่อน ว่าในงานเลี้ยงเช่นนี้การที่จะได้ไปนั่งข้างฝ่าบาทนั้นมีเพียงฮ่องเฮาเท่านั้นที่สามารถประทับได้

แต่ลู่ยุ๋นหลัวแม้จะพูดได้ว่าเป็นชายาเอกที่อภิเษกกับองค์จักรพรรดิขณะที่ยังทรงเป็นมกุฎราชกุมาร แต่หลังจากเข้าวังมาแล้ว องค์จักรพรรดิก็ทรงไม่เคยเลื่อนยศและสถานะของนางเลย แม้แต่ทรงแต่งตั้งยศถาบรรดาศักดิ์ก็ไม่มี

ทุกคนจึงมักจะเรียกว่าเป็นนายหญิงของตำหนักเย็น

แต่วันนี้ นึกไม่ถึงเลยว่าฝ่าบาทจะให้นางนั่งข้างเขาต่อหน้าในที่สาธารณะ ซึ่งเบื้องลึกของความหมายที่แฝงนั้นย่อมไม่ธรรมดา

เป็นไปได้ไหมว่าฝ่าบาทตั้งพระทัยจะให้นางเป็นฮ่องเฮา ?

ในขณะที่ทุกคนสงสัยเกี่ยวกับความตั้งพระทัยของฝ่าบาทกับการทรงกระทำเช่นนี้

เมื่อมองไปที่ลู่ยุ๋นหลัวอีกครั้ง ภายใต้สายตาของผู้คนที่แฝงไปด้วยแววตาของการใคร่รู้และการอยากทราบความจริง

เห็นได้ชัดว่าลู่ยุ๋นหลัวก็ไม่ได้คาดคิดว่าจี้อู๋เจวี๋ยจะให้นางไปนั่งด้านบนนั้น

ตำแหน่งตรงนั้นช่างเด่นชัดเกินไป

ดูเหมือนว่าแววพระเนตรของจี้อู๋เจวี๋ยจะเริ่มปรากฏความกระวนกระวายขึ้นมา "ยังไม่ขึ้นมาอีกรึ ?"

ลู่ยุ๋นหลัวไม่มีทางเลือกอื่นจึงได้แต่ขมวดคิ้วและเดินมาถึงยังด้านข้างของจี้อู๋เจวี๋ยภายใต้สายตาของทุกคนที่จ้องมอง

หลังจากนั่งลงแล้ว ก็เห็นแสงเย็นแวบปรากฎขึ้นในดวงตาของเหยากุ้ยเหรินอย่างชัดเจน

ยิ่งกว่านั้นก็คือนางไม่เคยเห็นหลันกุ้ยเหรินที่จ้องมองนายด้วยสายตาที่เต็มไปความขุ่นเคืองใจมากมายขนาดนี้

ลู่ยุ๋นหลัวถึงกับตัวสั่นเล็กน้อย

จบแล้ว !

เมื่อนับรวมนางแล้วภายในตำหนักในก็มีสนมทั้งหมดสามคนด้วยกัน

เมื่อทำแบบนี้ หลันกุ้ยเหรินและเหยากุ้ยเหรินจะไม่ร่วมมือกันจัดการกับนางหรอกเหรอ ?

ตำแหน่งที่อยู่ใต้ก้นของนางตอนนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับที่นั่งที่ร้อนระอุ !

นางเองจึงมีเหตุผลมากพอที่จะสงสัย ว่าจี้อู๋เจวี๋ยต้องจงใจเอานางมาไว้ตรงนี้เพื่อหาเรื่องให้นางราวกับวางสุมคบเพลิงไว้

นางจึงขยับศีรษะที่หนักอึ้งของนางและขยับคอที่แข็งเพื่อหันไปยิ้มให้กับพระพักตร์ที่หล่อเหลาข้าง ๆ นาง

และบังเอิญสบเข้ากับสายพระเนตรของจี้อู๋เจวี๋ยที่มองมาที่นางพอดี