ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 124

ลู่ยุ๋นหลัวได้รับความโปรดปรานขนาดนั้น ไอ้บริวารสารเลวคนไหนที่ไม่ยอมแหกตาดูจนไม่ให้นางเข้าร่วมงานเลี้ยง !

หรือว่าเบื่อกับการมีชีวิตแล้ว ?

เช้าตรู่ของวันที่สอง ใต้เท้าหวังให้คนใช้แบกไม้กระดานใหญ่เข้าไปในกระทรวงพิธีการ

สายตาของเขากวาดไปรอบ ๆ ที่กลุ่มบริวารของเขา

ไอ้พวกอัปรีย์นี่ !

นายหญิงแห่งตำหนักเย็นท่านนั้น อีกทั้งยังใช้ข้อกำหนดของพระมหาราชวังในการเข้าถวายปรนนิบัติถึงสองครั้ง แล้วเหตุใดพอถึงงานช่วงงานรื่นเริง นางถึงกลายเป็นคนไม่มีชั้นยศไปได้ แล้วยังจะไม่มีสิทธิเข้าร่วมงานเลี้ยงอีก ?

เป็นไปได้ไหมว่าบริวารของเขาสักคนมองว่าตัวเขาขัดหูขัดตาเลยจงใจลากเขาลงน้ำไป ? (ลากลงน้ำ หมายถึง การกลั่นแกล้งให้เสียยศ เสียชื่อเสียง อาจถึงขั้นเสียชีวิตก็เป็นได้)

เขานั่งลงพร้อมกับทนปวดแสบปวดร้อนที่บั้นท้าย

"พูดมา ! ใครเป็นคนรับผิดชอบบัญชีรายชื่อ ?"

เหอเซิงซึ่งเพิ่งเข้ากระทรวงพิธีการมาได้ไม่นานก็รู้สึกใจเต้นไม่เป็นส่ำ เมื่อนึกเหตุการณ์ก่อนที่งานเลี้ยงจะเริ่มสองวัน โดยมีคนยัดเงินให้เขาถึง 3,000 ตำลึง วินาทีนั้นเขาจึงเดินออกไปด้วยสีหน้าสำนึกผิด และพูดออกไปด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “รายงานใต้เท้า บัญชีรายชื่องานเลี้ยง เป็นข้าน้อยที่ดูแลรับผิดชอบพะยะค่ะ"

หัวหน้ากระทรวงพิธีการกวักมือเรียกเหอเซิง บ่งบอกถึงให้เหอเซิงผู้นั้นเดินเข้ามาใกล้

เมื่อรอจนเหอเซิงมาหาถึงตรงหน้า หัวหน้ากระทรวงพิธีการก็ถีบเขาจนกระเด็น ขณะเดียวกันก็กระทบถึงบาดแผลที่บั้นท้ายของเขา วินาทีนั้นความเจ็บปวดก็ทำให้เหงื่อออกเต็มไปหมด

"ไอ้ชิบหาย !"

ถ้าเขาจำไม่ผิดเหอเซิงคนนี้ผ่านเข้ามาทำงานโดยวิธีเส้นสายใต้โต๊ะได้แค่เดือนเดียว

เพิ่งเข้ามาทำงานได้เดือนกว่า ๆ ก็ทำเรื่องนี้เพื่อจัดการเขา ช่างมีความสามารถจริง ๆ

“ข้าจะย้ำกับพวกเจ้าอีกครั้ง หลังจากนี้ไม่ว่าจะจัดทำงานพิธีอะไร นายหญิงของตำหนักเย็นจะต้องปฏิบัติตามข้อกำหนดของฮองเฮา ! แม้ว่านางจะไม่ได้ผ่านพิธีแต่งตั้งฮองเฮา แต่ตามกฎมณเฑียรบาลแล้ว นางคือฮองเฮาของอาณาจักรตงหลาน พวกเจ้าเข้าใจที่ข้าพูดแจ่มแจ้งรึไม่ ?”