ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 144

วันนี้ก่อนจะออกไป นางได้ค้นหายาในโกดังของมิติพิเศษ พบว่าหลังจากที่นางใช้ผงยากล่อมประสาทจนหมดแล้ว ยาที่ตัวของนางเอาไว้ใช้ป้องกันตัวก็เหลือเพียงแค่ยากล่อมประสาททั่วไปห่อเล็ก ๆ การรับมือกับคนแค่หนึ่งคนก็ยังพอได้ แต่ถ้าหลายคนขึ้นมาคงจะเอาไม่อยู่

ดังนั้นนางจึงใช้ยาที่มีอยู่เพื่อทำยากล่อมประสาทฉบับปรับปรุงเป็นการชั่วคราวสองถุง ตอนแรกคิดว่าผลลัพธิ์ที่ได้จะไม่เลวแต่ดูเหมือนตอนนี้จะยังต้องปรับปรุงให้ดีกว่านี้

นางไม่สนใจคำถามของเฉียวเทียนปา แต่กลับเดินไปด้านข้างและหยิบไม้ขึ้นมา จากนั้นก็นั่งยองและยิ้มให้กับเฉียวเทียนปา

รอยยิ้มนั้นที่ประดับบนหน้ามองมายังเฉียวเทียนปาจนใจของเขาเต้นแรง

ไอหนุ่มหน้าขาวคนนี้จะทำอะไร ?

"ลาก่อน ขอให้เจ้าฝันดี !"

จากนั้นไม้ก็กระทบลงไปดึง "ตุบ" ดวงตาของเฉียวเทียนปาก็ดับมืดลง สุดท้ายเขาก็หมดสติไป

"หยินซวางค้นตัว !" ลู่ยุ๋นหลัวโยนไม้ลงกับพื้น พร้อมกับปัดมือและพูดกล่าว

หยินซวางตื่นกลัวตั้งแต่ในตอนแรกจนต่อมาก็ตกตะลึงและตอนนี้ก็กลายเป็นความนับถือ ตั้งแต่ต้นจนจบยังไม่มีแม้แต่ฉากวรยุทธให้เห็น เห็นเพียงแต่นายหญิงผู้เดียวที่สามารถจัดการกับผู้มีฝีมือขั้นสูงทั้งสามได้อย่างง่ายดาย

นายหญิงยังไงก็เป็นนายหญิง ยังไงก็ยังคงเก่งกาจอยู่วันยันค่ำ

หลังจากได้ยินนายหญิงเรียกนาง นางก็รีบเรียกสติกลับมาและรีบเข้าไปค้นตัว แม้ว่านางจะไม่รู้ว่าต้องค้นหาอะไร แต่เมื่อนายหญิงให้นางทำอะไรนางก็จะทำ

ทั้งสองค้นบนตัวของชายทั้งสามจนได้ตั๋วเงินออกมารวมกันมากกว่า 2,000 ตำลึง

"เลิกงาน กลับจวนกันเถอะ" ลู่ยุ๋นหลัวนำตั๋วเงินที่ได้มาใส่เข้าไปในช่องบริเวณอกและพาหยินซวางกลับไปพร้อมกับเงินเต็มกระเป๋า

ไม่นานหลังจากที่ทั้งสองจากไป มีร่างหนึ่งโผล่ออกมาจากเงามืด ซึ่งนั่นก็คือนายเหลิ่งจากบ่อนพนัน

มองไปยังทิศที่ลู่ยุ๋นหลัวจากไปด้วยสีหน้าที่ครุ่นคิด

เช้าวันรุ่งขึ้น

หลังจากที่เฉียวเทียนปาตื่นขึ้น เขาก็โกรธจนเป็นฟืนเป็นไฟ

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพบว่าเงินกว่า 2,000 ตำลึงบนรตัวของเขาหายไป เขายิ่งโกรธจนร่างอ้วน ๆ ของเขาสั่นสะท้านไปทั้งตัว

เมื่อนึกถึงการสูญเสียกำไรครึ่งปีของบ่อนพนันของเขา เฉียวเทียนปาก็เจ็บใจมากยิ่งขึ้น

ณ ตอนนั้นเขาอยากสั่งให้คนไปสืบหาไอหนุ่มหน้าขาวคนนั้นทุกซอกทุกมุม และอยากจะได้เงินที่ถูกแย่งไปคืน