ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 29

นึกไม่ถึงเลยว่าพวกเขาจะไม่ถูกติเตียน

โดยความคิดเห็นขององคมนตรีแบ่งออกใหญ่ ๆ เป็นสองฝ่าย

ฝ่ายแรก คิดว่าควรสร้างแท่นสักการะบริเวณชานเมือง จัดพิธีสักการะบูชาเพื่ออธิษฐานขอฝนต่อเทพเซียน

อีกฝ่ายกลับคิดว่าไม่ควรฝากความหวังเพื่อพึงพาเทพเซียนที่ไม่มีตัวตนอยู่จริง แต่ควรส่งเจ้าหน้าที่จากในวังไปขุดลอกคูคลองในพื้นที่เกษตรกรรม เพียงแค่ให้น้ำสามารถไหลไปสู้พื้นที่ไร่ได้อย่างน้อยก้น่าจะช่วยแก้ปัญหาภัยแล้งเบื้องต้นไปได้บ้าง

ชั่วขณะหนึ่งเสียงความเห็นของทั้งสองฝ่ายก็เริ่มขัดแย้งดังขึ้น

เมื่อภัยพิบัติธรรมชาติเฉกเช่นภัยแล้งเกิดขึ้นก็มักจะก่อภัยความอดอยากตามมา หากเป็นเช่นนี้ต่อเนื่องหลายปี ความวุ่นวายจะบังเกิด ผู้คนจะเริ่มล้มตายดั่งธุลีเถ้าถ่าน

เขาซึ่งเป็นองค์จักรพรรดิของอาณาตงหลายมิอาจยอมให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้

ซึ่งดูเหมือนว่าต่อให้หารืออภิปรายกันต่อไปก็คงจะไม่มีวิธีการที่ดีอะไรกว่านี้อีกแล้ว 

เขาเพียงโบกมือองคมนตรีก็กลับสู่สภาวะปกติทันที

เมื่อลู่ยุ๋นหลัวมาถึงห้องทรงตำรา เหล่าองคมนตรีก็ออกจากห้องทรงตำรากันเป็นกลุ่มใหญ่

"ภัยแล้งนี้แต่บรรพกาลก็เป็นดั่งภัยธรรมชาติอันยิ่งใหญ่ ยุคสมัยใดหากได้พบเจอนั้นล้วนยากที่จะฟื้นคืน"

"อย่างที่ข้าบอก ถ้ายังพอมีเรี่ยวแรงพวกเรากลับไปปลูกธัญพืชให้เยอะกว่านี้ดีกว่า"

"ก็จริงของเจ้า ไม่งั้นราคาธัญพืชอาจพุ่งสูงขึ้นจนเราไม่ทันได้สังเกต ต่อให้มีเงินมากเท่าไหร่ก็อาจจะซื้อไม่ได้"

องคมนตรีซุบซิบคุยกันสองคนเดินผ่านลู่ยุ๋นหลัวไป

ภัยแล้ง ?

รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปากของลู่ยุ๋นหลัว เดิมทีก็คิดกังวลว่าคงไม่มีทางหาเงินสามพันตำลึงนั้นได้อีก แต่ดูเหมือนคงไม่ต้องกังวลใจอีกแล้ว

เมื่อนางมาถึงห้องทรงตำรา นางคิดว่านางคงต้องต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการเข้าไปภายในห้อง แต่ไม่คาดคิดว่าขันทีเฉาจงฉวนข้างกายองค์จักรพรรดิได้เห็นนางเข้าก็ไม่ได้เอ่ยปากใด ๆ พร้อมกำแสดงสีหน้าเคารพนางพร้อมกับเชิญเข้าไปภายในห้อง

 เมื่อเข้าห้องทรงตำราไป ก็เห็นร่างหนึ่งสวมชุดสีแดงเข้มกำลังนั่งอยู่หน้าพระราชสาส์นแก้กฎพระราชฎีกาอยู่

จี้อู๋เจวี๋ยขณะนีกำลังสวมฉลองพระองค์ของจักรพรรดิสีแดงประดับด้วยดิ้นแกมทอง บนศีรษะมีมงกุฎสีแดงสวมทับไว้ ใบหน้าอันเคร่งครึมขณะนี้ราวกับสามารถทำให้หญิงสาวกรีดร้องให้กับเสน่ห์เย้ายวนของใบหน้านั้น