ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 60

ณ ภายในวังหลีเซี๋ย

เหยากุ้ยเหรินที่บัดนี้สวมชุดกระโปรงยาวสีชมพูหรูหรายาว บริเวณเอวมีผ้าสีเงินรัดไว้ผูกเป็นรูปผีเสื้อ ใบหน้าอันนิ่มนวลที่ประดับไว้ด้วยความสุขุมนุ่มลึก กำลังจิบชาที่แม่นมเฉินยกมาให้ ด้วยท่าทางภายมือในอากาศนั้นช่างงามสง่ายิ่งนัก 

“นายหญิงเพคะ ท่านบอกว่าลู่ยุ๋นหลัวนั่นแกล้งป่วยเหรอเพคะ ?” แม่นมเฉินถามด้วยความสงสัยใคร่รู้

ต้องทราบอย่างหนึ่งก่อนว่าองค์จักรพรรดิได้ทรงเลือกแผ่นไม้ของนางเมื่อคืน ถ้านางแกล้งป่วยเพื่อปฏิเสธนั้นมันหมายความว่าเยี่ยงไร ?

ถ้าตามเหตุผลแล้วภายในพระมหาราชวังแห่งนี้นายหญิงทุกคนต่างพยายามที่จะได้ปรณนิบัติองค์จักรพรรดิกันทั้งนั้นมิใช่เหรอ ？

เหยากุ้ยเหรินเป่าไล่ไอร้อนที่ถ้วยชาและเอ่ยตอบ “นี่คือจุดที่ฉลาดของนาง เจ้าดูสิ ไม่ใช่ว่าต่อมาองค์จักรพรรดิก็พาแพทย์หลวงติดตามพระวรกายไปด้วยรึ ?”

“นายหญิงจะบอกว่า นางทำเช่นนี้เพื่อดึงดูดความสนพระทัยขององค์จักรพรรดิเหรอเพคะ ?” แม่นมโจวดูเหมือนจะเข้าใจขึ้นมาเล็กน้อย

“ความคิดนางนั้นถือว่าไม่เลว แต่น่าเสียดายคนคำนวณมิอาจสู้ฟ้าลิขิต (คนคำนวณมิอาจสู้ฟ้าลิขิต หมายถึง วางแผนการไว้ล่วงหน้าอย่างดีแต่ก็ถูกทำให้ล้มเลิกไปเนื่องจากเหตุอันไม่คาดคิดราวกับฟ้าได้กลั่นแกล้ง) ถูกนางหลันกุ้ยเหรินใช้แผนการเดียวกันเอาองค์จักรพรรดิไปจากนาง ที่ข้ากลัวตอนนี้ก็คงจะเป็นใจของนางที่เกลียดหลันกุ้ยเหรินจะเป็นจะตาย” เหยากุ้ยเหรินวางถ้วยน้ำชาและลุกยืนขึ้น “ตัวข้าที่เชิญนางมาครั้งนี้  นางคงจะคิดว่าข้าอยากร่วมมือกับนาง เพื่อร่วมกันรับมือกับหลันกุ้ยเหรินของตำหนักหลิวหยุน”

“แม่นมเฉิน อีกสักพักเจ้าหาคนไปกราบทูลองค์จักรพรรดิให้ที ให้บอกว่าลู่ยุ๋นหลัวอยู่กับข้าที่นี่ ขอเชิญองค์จักพรรดิโปรดเสด็จมาที่นี่”เหยากุ้ยเหรินพูดไม่เร็วไม่ช้าจนเกินไป

แต่ก่อนนางโปรดเชิญองค์จักรพรรดิอยู่หลายรอบ แต่องค์จักรพรรดิไม่เคยเสด็จมาสักครั้งที่วังหลีเซี๋ย

วันนี้นางก็อยากจะดูเหมือนกัน ว่าองค์จักรพรรดิจะเสด็จมาได้หรือไม่ !

ซึ่งถ้าไม่เสด็จมานางก็คงทำอะไรไม่ได้ แต่ถ้าเสด็จมาหละก็ นางมิวิธีที่จะให้เขานั้นประทับที่วังหลีเซี๋ยคืนนี้ !”

แววตาของเหยากุ้ยเหรินก็ทอประกายแสงแห่งความมุ่งมั่นขึ้นมา

“เพคะ นายหญิง !” แม่นมเฉินปลีกตัวไปทำตามสื่งได้รับมอบหมาย

เมื่อลู่ยุ๋นหลัวมาถึงวังหลีเซี๋ย ฉุ่ยยวู่ชานที่รออยู่ตรงปากประตูเห็นลู่ยุ๋นหลัวเพียงครู่ก็จำได้ทันที

หลังจากที่ได้เห็นลู่ยุ๋นหลัวในชุดของขันทีแววตาของการดูถูกก็ประกายขึ้นทันใด แต่นางกลับไม่ได้กล่าวอะไรพร้อมกับเชิญนางเพื่อเข้าไปยังด้านใน

เมื่อเข้ามายังโถงด้านใน ก็ได้เห็นหญิงนางหนึ่งในชุดสีชมพูของสนมฝ่ายในอยู่บนจุดสูงสุดของโถงใหญ่แห่งนี้

บนหัวของนางนั้นมีปั่นดอกไม้ไหวสีทองปักอยู่ สวมด้วยชุดอันหรูหราเข้ากับใบหน้ารูปไข่อันละเอียดอ่อนที่มีเสน่ห์ ทุกอริยบถของนางนั้นเต็มไปด้วยความสง่างามสูงศักดิ์

ท่านนี้คงน่าจะเป็นเหยากุ้ยเหรินที่เขาเล่าลือกัน

ยิ่งในตอนที่ลู่ยุ๋นหลัวเข้าประตูมาในขณะนั้น แววตาของเหยากุ้ยเหิรนก็เหลือบมองจับจ้องไปที่ลู่ยุ๋นหลัวแล้ว

กลับเพียงพบแต่ใบหน้าไข่ห่านอันเรียบเนียนไร้ซึ่งสิ่งประทินโฉมใดแต่กลับสุกสกาวดั่งแสงสะท้อนของหิมะขาวที่สามารถแย่งทุกความสดใสสวยงามจากทุกคนไปอยู่ที่นางได้

ใบหน้านี้งามล้มเมืองได้เลยจริง ๆ 

ถึงแม้นางจะแต่งกายด้วยเสื้อผ้าของขันที แต่กลับไม่สามารถปกปิดบรรยากาศความงดงามอันเลอค่าบนตัวนางได้เลย

ด้วยรูปลักษณ์เช่นนี้ทำให้นางรู้สึกราวกับทุกคุกคาม

สายตาทั้งสองที่บรรจบชนกันอยู่กลางอากาศ  ราวกับเกิดประกายไฟที่ไร้เสียงเสียดสีกัน

“บังอาจนัก ! เห็นนายหญิงของพวกเราแล้วยังไม่คุกเข่าลงอีก” แม่นมเฉินที่อยู่ด้านหลังเหยากุ้ยเหรินตะโกนเสียงดังออกมา

ลู่ยุ๋นหลัวก็ฉีกยิ้มอันอ่อนช้อย ถึงแม้นางจะแต่งกายเป็นขันที พริบตานั้นนางก็แสดงเลียนแบบท่วงท่าของนายหญิงตำหนักในได้เหมือนยิ่งนัก “ข้าจำได้ว่านายหญิงของพวกเจ้าก็เป็นได้แค่กุ้ยเหริน ซึ่งต่อให้ข้าถูกขับให้ไปพำนักตำหนักเย็นก็ตามจนเป็นสนมที่ถูกทอดทิ้ง แต่ข้าก็เป็นถึงมเหสีหนึ่งเดียวไม่มีสองขององค์จักรพรรดิ”

“ยิ่งไปกว่านั้นถ้าอ้างอิงจากกฎมณเฑียรบาล นายหญิงของพวกเจ้าจะต้องเรียกข้าว่าเสด็จพี่ด้วยซ้ำ !”

“จะแปลกมั๊ยถ้านายหญิงของพวกเจ้าอาศัยว่าเป็นบุตรสาวสุดที่รักของบิดา เลยไม่สนว่ากฎมณเฑียรบาลของอาณาจักรตงหลานจะอยู่ในสายตาหรือไม่งั้นเหรอ ?”

คำพูดของลู่ยุ๋นหลัวคราวนี้มีเหตุมีผลอีกทั้งนางยังพูดโดยไม่เสียท่วงท่ากิริยาอันสง่างาม

อยากให้นางคาราวะ นั่นแสดงพวกเจ้าไม่สนใจขื่อแปของบ้านเมืองนี้

อยากอ้างกฎมารยาท งั้นพวกเจ้าก็ต้องอ้างกฏเกณฑ์เรียกข้าว่าเสด็จพี่

“เจ้า !” แม่นมเฉินไม่คิดมาก่อนว่าลู่ยุ๋นหลัวจะปากคอเราะร้ายถึงเพียงนี้

นางไม่ได้เป็นอะไรไปมากกว่าสนมที่ถูกทอดทิ้งของตำหนักเย็น  อีกทั้งบิดาก็ยังเป็นกบฏทรยศอาณาจักร แล้วนางไปเอาความมั่นใจพวกนี้มาจากไหนกัน ?