กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 182

“ระฆังวิญญานสะบั้นนี้มีค่าไม่น้อยเลยนะ หยกจันทร์เสี้ยวขององค์หญิงตังตังก็รวมเข้าไปอยู่ในนี้ด้วยซึ่งมีค่าเท่ากับเงินห้าสิบล้านตำลึงถ้วนเลยนะ หากเจ้าไม่รับไว้ก็ระวังว่าข้าจะเปลี่ยนใจไม่ให้เจ้านะ”

กู้ชูหน่วนยัดระฆังวิญญาณสะบั้นไว้ในมือเขา

เยี่ยเฟิงกุมระฆังวิญญาณสะบั้นราวกับว่ากุมโลกทั้งใบเอาไว้

บอกว่าไม่ตื้นตันใจนั้นเป็นการโกหก

เป็นเพราะรู้สึกตื้นตันใจดังนั้นชั่วขณะหนึ่งก็ไม่รู้ว่าจะกล่าวสิ่งใดดี

เขาต้องการระฆังวิญญาณสะบั้น

ต้องการยิ่งนัก

มีเพียงระฆังวิญญาณสะบั้นเท่านั้นที่สามารถทำให้พวกเขาเป็นอิสระ

เยี่ยเฟิงยิ้มเล็กน้อย ใจที่ตึงเครียดเมื่อครู่นี้ก็โล่งไปบ้าง

“ข้าต้องการกลับไปยังเผ่าปีศาจหนึ่งรอบ รอให้ออกมาจากเผ่าปีศาจแล้วข้าจะไปยังสำนักศึกษาหลวงด้วยตนเอง ถึงเวลานั้น......หากข้าไม่สามารถออกมาได้ขอให้เจ้าช่วยดูแลท่านยายของข้าด้วย"

“ไปหาหัวหน้ากองธงกล้วยไม้เพื่อขอยาถอนพิษหรือ?”

สายตาเยี่ยเฟิงเป็นประกายผ่านไปและมองลงไปยังกล่องไม้มะเกลือจากนั้นน้ำเสียงก็ลดต่ำลงเล็กน้อย "เจ้าก็รู้หมดแล้ว"

“รู้เพียงเล็กน้อยนะ”

“เรื่องราวบางสิ่งเช่นไรก็ต้องจัดการแก้” เยี่ยเฟิงเงยหน้าขึ้นทันที รอยยิ้มอันน่าสงสารนั้นปรากฏขึ้นบนใบหน้าอันหล่อเหลา

กู้ชูหน่วนลุกยืนขึ้นและตบๆมุมเสื้อผ้าที่ยุ่งเหยิง น้ำเสียงอันหนักแน่นแต่ก็ไม่ได้รับปากโดยตรง "ข้าจะไม่ปล่อยให้คนของสำนักศึกษาหลวงกุมขังเจ้าเอาไว้หรอก ไป ข้าจะไปเผ่าปีศาจกับเจ้ารอบหนึ่ง”