กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 210

สิ่งที่เจ้าทำกับเยี่ยเฟิง แม้จะใช้การลงโทษที่โหดร้ายที่สุดในโลกก็ไม่สามารถชดเชยได้ นอกจากนี้...

เจียงซวี่ยังอยากจะพูด กู้ชูหน่วนส่งสายตาให้อี้เฉินเฟย เขาเลยกดจุดเขาทันที แล้วเปลี่ยนชุดเขากับเยี่ยเฟิง

กู้ชูหนวนยิ้มอย่างเยือกเย็น กล่าวว่า“วางใจ หากเจ้าทำดี บางทีผู้นำกองธงกล้วยไม้อาจจะรักทะนุถนอมเจ้าก็ได้ เจ้าไม่ต้องอิจฉาเยี่ยเฟิงอีกแล้ว เจ้าต้องรู้สึกเป็นเกียรติถึงจะถูก”

เจียงซวี่พยายามกล่าวพูดออกมา แต่กลับไม่มีเสียงออกมาเลย เพียงแค่มองกู้ชูหน่วนกับอี้เฉินเฟยด้วยความอ้อนวอน

ผู้นำกองธงกล้วยไม้เป็นคนอย่างไร เขารู้ดี เขาไม่อยาก....ไม่อยากกลายเป็นคนคอยปรนนิบัติ

เจียงซวี่ถึงกับตัวสั่นเทิ้ม แต่กู้ชูหน่วนและอี้เฉินเฟยไม่แสดงความเมตตา พวกเขาเพียงแค่ช่วยนำเยี่ยเฟิงที่มึนเมามาไว้ด้านหลัง และกล่าวทิ้งประโยคไว้ว่า “ไม่ต้องกังวล

พูดจบ ทั้งสามคนเลยหลบทางด้านหลัง

ประตูหอคอยเปิดออก ได้มีผู้ถือธงเข้ามาคนหนึ่ง พอเขากวักมือ เลยมีคนยกเขาขึ้น ส่งเขาไปบนยอดสูงสุด

เจียงซวี่ขมวดคิ้วลิ่วตา อยากจะเตือนเขา แต่เขาไม่ได้สนใจสายตาของเขา เพียงแค่สั่งให้คนใช้หามเขาไป

ในหอคอยเงียบสงบกลับมา กู้ชูหน่วนยืนขึ้นและออกมา

อี้เฉยเฟยมองเจียงซวี่ที่ถูกหามเดินออกไปไกลแล้ว กล่าวอย่างลึกซึ้ง

“วันนี้ผ่านไป เสียงนี้ของเจียงซวี่จะหายถูกทำลายไปพอประมาณ หรือว่าท่านไม่รู้สึกผิดโทษตนเองหรือ?”

“ทำไมข้าจะต้องโทษตนเอง ? เมื่อตอนเขาทำลายเยี่ยเฟิง เขาเคยคิดเกี่ยวกับคำว่ารู้สึกผิดโทษตนเองหรือไม่ ? หรือ... ท่านทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว ?ถ้าหากท่านทนไม่ได้ อยากจะช่วยเขา ตอนนี้ยังทันนะ”

“เด็กโง่ ข้าเกรงว่าท่านจะรู้สึกแบกรับภาระ ความเป็นความตายของเจียงซวี่ไม่เกี่ยวกับข้า”คนที่เขาใส่ใจมีเพียงแค่นางคนเดียวเท่านั้น

กู้ชูหน่วนประคองเยี่ยเฟิงที่เมาปวกเปียก กล่าวด้วยความกลัดกลุ้มใจว่า“เยี่ยเฟิงเมาขนาดนี้จะทำอย่างไรดี?”