กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 209

เจ้า......พวกเจ้ากล้า........”เจียงซวี่ค่อนข้างไม่มั่นใจ

กู้ชูหน่วนหัวเราะคิกคักตอบขึ้นว่า“เจ้าลองดูสิว่าข้ากล้าหรือไม่ ด้านนอกคล้ายดั่งว่ามีคนเข้ามา ท่านพี่เฉินเฟย ในเมื่อเขาอยากเป็นคนคอยปรนนิบัติขนาดนั้น พวกเรามาทำให้เขาพอใจเติมเต็มให้ก่อนดีกว่า”

“ตึกๆๆ...”

เสียงฝีเท้าที่อยู่ไกลๆดังใกล้เข้ามา เจียงซวี่รู้ว่าคนเหล่านั้นมาหามเยี่ยเฟิง

เดิมมีความกระวนกระวายใจอยู่แล้ว พอมีเสียงฝีเท้าดังมา เจียงซวี่ยิ่งเป็นหนักขึ้น

เขากล่าวอย่างร้อนรนว่า“ถ้าต้องการออกจากเผ่าปีศาจอย่างรวดเร็ว สามารถทำได้เพียงใช้กระเช้าลอยไหลในกรงเลื่อนเท่านั้น ไม่เช่นนั้นจะไม่มีวิธีที่รวดเร็วแล้ว แต่ป้อมปราการจะเปลี่ยนกะเวรยามทุก ๆ สี่ชั่วยาม และหลังจากครึ่งชั่วยามมันเป็นเวลาเปลี่ยนกะ ไม่อย่างนั้นเจ้าอาจลองถือโอกาสตอนที่พวกเขาเปลี่ยนกะเวรยามกันหลบหนีออกไปดูก็ได้”

“ป้อมปราการมีผู้มีฝีมือสูงกี่คนกัน?”

“หอปราการแต่ละแห่งมีผู้มีฝีมือสูงระดับสองหนึ่งคน มีบางส่วนมีผู้มีฝีมือสูงระดับสาม และผู้มีฝีมือสูงระดับแรกอย่างน้อยสามคน นอกจากนี้ ยังมีผู้มีฝีมือสูงที่ไม่มีใครเทียบได้ซึ่งมีศิลปะการต่อสู้ระดับสูงด้วย เช่นเดียวกับนักธนู”เจียงซวี่กล่าวอย่างตรงไปตรงมา

สุดยอดของศิลปะการต่อสู้คือผู้มีฝีมืออันดับหนึ่ง และจากลำดับที่หนึ่งมีลำดับที่หกขึ้น รวมเป็นเจ็ดลำดับ

สามารถเป็นลำดับที่หนึ่งได้ แน่นอนว่าจะต้องเก่งมาก

และยิ่งไปกว่านั้น มีผู้มีฝีมือสูงอันดับสองและอันดับสามมากมาย แม้พวกเขาจะมีปีกก็ยากที่จะโบยบิน

“ยังมีอีก”

“ยังมีอะไร?”

“ตัวอย่างเช่น สัญญาณคำสั่งลับหรืออะไรทำนองนั้น”

“สัญญาณคำสั่งลับเปลี่ยนทุกชั่วยาม ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่าสัญญาณคำสั่งลับคืออะไร”

“เจ้าคือปรมาจารย์ แม้ว่าเจ้าจะไม่รู้ทั้งหมด ก็น่าจะรู้อยู่ไม่น้อยไหม”

“ข้าไม่รู้”

“ไอ๋หยา....เดิมทีอยากจะปล่อยเจ้า ทำไมเจ้าไม่ให้ความร่วมมือล่ะ ดูเหมือนข้าทำได้เพียงให้พวกเขาพาตัวเจ้าไป รอดู อีกไม่นานพวกเขาก็มาถึงแล้ว”

เจียงซวี่โมโหอย่างมาก

“ข้ารู้สัญญาณคำสั่งลับอยู่บ้าง หากข้าบอกแก่พวกเจ้า ผู้นำกองธงต้องรู้อย่างแน่นอนว่าข้าเปิดเผย พอถึงเวลานั้นเขาไม่ปล่อยข้าแบบนี้อย่างแน่นอน”

“หากเจ้าไม่พูดตอนนี้ ข้าก็ไร้หนทางที่จะปล่อยเจ้า เพราะฉะนั้น ยังมีเวลาสองวินาทีให้คิด หลังจากสองนาทีแล้ว ต่อให้เจ้าเปลี่ยนใจ ก็ไม่มีโอกาส”

เมื่อเทียบกับความกดดันของเจียงซวี่แล้ว กู้ชูหน่วนกับอี้เฉินเฟยนิ่งเฉยอย่างมาก พวกเขาไม่ได้รู้สึกว่าภัยพิบัติใกล้เข้ามาเลย พวกเขามองเจียงซวี่อย่างเหนื่อยล้า ราวกับว่ากำลังรอให้เขาตัดสินใจขั้นสุดท้ายอยู่

จิตใจของเจียงซวี่รู้สึกสิ้นหวังแล้ว