กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 220

อี้เฉินเฟยจัดการให้ผู้คอยปรนนิบัติขึ้นกระเช้าลอยฟ้าออกไปอย่างรวดเร็ว เขาคอยประคองเยี่ยเฟิงที่เมาเหล้าและคอยดึงกรงเลื่อนสุดท้ายที่อยู่ในมือของกู้ชูหน่วน

"รีบไป"

"พวกเจ้าขึ้นไปยังกระเช้าก่อน ข้าจะตามไปทีหลัง" กู้ชูหน่วนพยายามสังเกตมองไปไกลๆ นางรู้สึกได้ว่าตรงนั้นมีรัศมีของผู้มีศิลปะการต่อสู้ชั้นสูงกำลังใกล้เข้ามา

ดวงตาที่เย็นเยียบมองไปรอบๆ มีเพียงซากศพจำนวนมากนอนอยู่บนพื้น กลิ่นเลือดก็อบอวลไปทั่วทั้งภูเขา

นางเอื้อมมือหยิบไข่มุกเม็ดเล็กๆ จากกระเป๋าใบเล็กที่พันรอบเอวของนางแล้วโยนมันลงบนป้อมปราการ จากนั้นนางก็วิ่งไปที่กรงเลื่อนและตะโกนว่า "ฝูกวง ขึ้นกรงเลื่อน"

"นายท่าน ยังหาอี้เฉินเฟยจัดการให้ผู้คอยปรนนิบัติขึ้นกระเช้าลอยฟ้าออกไปอย่างรวดเร็ว เขาคอยประคองเยี่ยเฟิงที่เมาเหล้าและคอยดึงกรงเลื่อนสุดท้ายที่อยู่ในมือของกู้ชูหน่วน

"รีบไป"

"พวกเจ้าขึ้นไปยังกระเช้าก่อน ข้าจะตามไปทีหลัง" กู้ชูหน่วนพยายามสังเกตมองไปไกลๆ นางรู้สึกได้ว่าตรงนั้นมีรัศมีของผู้มีศิลปะการต่อสู้ชั้นสูงกำลังใกล้เข้ามา

ดวงตาที่เย็นเยียบมองไปรอบๆ มีเพียงซากศพจำนวนมากนอนอยู่บนพื้น กลิ่นเลือดก็อบอวลไปทั่วทั้งภูเขา

"ขอรับ"

ผู้มีฝีมือขั้นสูงจำนวนหนึ่งยังคงออกไล่ล่าตามไป ส่วนผู้ถือธงอีกจำนวนหนึ่งนั้นต่างพากันลงจากกรงเลื่อน เพื่อต้องการจะตัดสายกระเช้า

ไม่คาดคิดว่าจะเหยียบไปโดยไข่มุกเม็ดเล็กที่แทบมองไม่เห็น ทันใดนั้นก็มีการระเบิดดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง

พลังทำลายมหาศาลได้ระเบิดพวกเขาไปถึงจุดที่พวกเขาไม่สามารถแยกแยะอะไรได้เลย เส้นผมเรียบแต่เดิมนั้นก็กลายเป็นระเบิดสีดำเหมือนหม้อถ่าน

หลังจากเสียงระเบิดที่ดังกึกก้อง ต่อมาก็คือกลิ่นพริกที่ฉุนแสบจมูก

ไม่มีใครรู้ว่าไข่มุกเม็ดเล็กเช่นนี้สามารถมีพลังทำลายมหาศาลได้อย่างไร และไม่มีใครรู้ว่าไข่มุกขนาดเล็กสามารถปล่อยกลิ่นพริกที่ฉุนออกมาได้อย่างไร

ทุกคนบนป้อมปราการไม่ได้ถูกระเบิดตาย แต่ก็เกือบจะสำลักตาย ทุกคนต่างพากันไออย่างรุนแรง

แม้แต่ปรมาจารย์หลินจะห่างไกลออกไป แต่เขาก็ถูกระเบิดจนดูน่าอดสู

เขาอ้าปากตะโกนด่าทอ เมื่ออ้าปากขึ้นเขาก็สูดกลิ่นที่ชวนแสบจมูกแสบคอเข้าไป จนทำให้เขาสำลักและไอไม่หยุด ทำให้เขาแทบไม่ได้พูดอะไรออกไปเลย