กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 220

อี้เฉินเฟยจัดการให้ผู้คอยปรนนิบัติขึ้นกระเช้าลอยฟ้าออกไปอย่างรวดเร็ว เขาคอยประคองเยี่ยเฟิงที่เมาเหล้าและคอยดึงกรงเลื่อนสุดท้ายที่อยู่ในมือของกู้ชูหน่วน

"รีบไป"

"พวกเจ้าขึ้นไปยังกระเช้าก่อน ข้าจะตามไปทีหลัง" กู้ชูหน่วนพยายามสังเกตมองไปไกลๆ นางรู้สึกได้ว่าตรงนั้นมีรัศมีของผู้มีศิลปะการต่อสู้ชั้นสูงกำลังใกล้เข้ามา

ดวงตาที่เย็นเยียบมองไปรอบๆ มีเพียงซากศพจำนวนมากนอนอยู่บนพื้น กลิ่นเลือดก็อบอวลไปทั่วทั้งภูเขา

นางเอื้อมมือหยิบไข่มุกเม็ดเล็กๆ จากกระเป๋าใบเล็กที่พันรอบเอวของนางแล้วโยนมันลงบนป้อมปราการ จากนั้นนางก็วิ่งไปที่กรงเลื่อนและตะโกนว่า "ฝูกวง ขึ้นกรงเลื่อน"

"นายท่าน ยังหาอี้เฉินเฟยจัดการให้ผู้คอยปรนนิบัติขึ้นกระเช้าลอยฟ้าออกไปอย่างรวดเร็ว เขาคอยประคองเยี่ยเฟิงที่เมาเหล้าและคอยดึงกรงเลื่อนสุดท้ายที่อยู่ในมือของกู้ชูหน่วน

"รีบไป"

"พวกเจ้าขึ้นไปยังกระเช้าก่อน ข้าจะตามไปทีหลัง" กู้ชูหน่วนพยายามสังเกตมองไปไกลๆ นางรู้สึกได้ว่าตรงนั้นมีรัศมีของผู้มีศิลปะการต่อสู้ชั้นสูงกำลังใกล้เข้ามา

ดวงตาที่เย็นเยียบมองไปรอบๆ มีเพียงซากศพจำนวนมากนอนอยู่บนพื้น กลิ่นเลือดก็อบอวลไปทั่วทั้งภูเขา

นางเอื้อมมือหยิบไข่มุกเม็ดเล็กๆ จากกระเป๋าใบเล็กที่พันรอบเอวของนางแล้วโยนมันลงบนป้อมปราการ จากนั้นนางก็วิ่งไปที่กรงเลื่อนและตะโกนว่า "ฝูกวง ขึ้นกรงเลื่อน"

"นายท่าน ยังหาสายที่มองไม่เห็นเส้นสุดท้ายไม่พบเลย"

"หาไม่เจอก็ไม่เป็นไร ขึ้นมาก่อน"

"นายท่าน ท่านไปก่อนเลย ประเดี๋ยวข้าจะตามไป"

กู้ชูหน่วนกระทืบเท้า

เจ้าโง่เง่าคนนี้

ประเดี๋ยวพวกเขาก็ออกไปแล้ว เขาจะตามมาได้อย่างไร?

"ข้าสั่งให้เจ้า ขึ้นกรงเลื่อนตอนนี้"

ฝูกวงที่อยู่ด้านล่างของหน้าผากะพริบตาไปมาด้วยความคิดไม่ตก

เขาไม่ต้องการต่อต้านคำสั่งของนายท่าน แต่เขาไม่ยอมแพ้โอกาสต่อสู้เพื่อให้นายท่านได้ออกไป

เมื่อเห็นว่ากู้ชูหน่วนยังคงยืนกราน ก็ทำได้เพียงใช้กำลังเต็มที่เพื่อทำให้ผู้มีศิลปะการต่อสู้สูงส่งที่ไล่ตามตกใจ จากนั้นเขาก็กระโดดขึ้นกรงเลื่อน

"ตุ่บ......"

มีเสียงกรีดร้องในคืนที่มืดมิด

ทันใดนั้น เสียงตะโกนคำรามของปรมาจารย์หลินก็ดังขึ้น "จะหนีไปทางไหน"

ด้านหลังของปรมาจารย์หลินคือกลุ่มผู้มีศิลปะการต่อสู้สูงจำนวนหนึ่งได้ไล่ตามมาถึงแล้ว

ลูกธนูจำนวนมากพุ่งตรงมาที่พวกเขา

อี้เฉินเฟยยกเสื้อคลุมของเขาขึ้น ถือเสื้อคลุมด้วยมือข้างหนึ่งและหมุนเป็นวงกลม จากกำลังภายในของตัวเองแล้ว เขาสามารถสลัดลูกธนูทั้งหมดออกไป ส่วนฝูกวงยังคงปกป้องกู้ชูหน่วนและยืนคุ้มกันอยู่หน้ากู้ชูหน่วน

ทหารไล่ล่าได้มาถึงป้อมปราการ ปรมาจารย์หลินพูดด้วยเสียงเคร่งขรึม "ตัดสายกระเช้าลอยฟ้าเสีย ข้าไม่เชื่อหรอกว่าพวกมันจะบินออกไปได้"

"ขอรับ"

ผู้มีฝีมือขั้นสูงจำนวนหนึ่งยังคงออกไล่ล่าตามไป ส่วนผู้ถือธงอีกจำนวนหนึ่งนั้นต่างพากันลงจากกรงเลื่อน เพื่อต้องการจะตัดสายกระเช้า

ไม่คาดคิดว่าจะเหยียบไปโดยไข่มุกเม็ดเล็กที่แทบมองไม่เห็น ทันใดนั้นก็มีการระเบิดดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง

พลังทำลายมหาศาลได้ระเบิดพวกเขาไปถึงจุดที่พวกเขาไม่สามารถแยกแยะอะไรได้เลย เส้นผมเรียบแต่เดิมนั้นก็กลายเป็นระเบิดสีดำเหมือนหม้อถ่าน

หลังจากเสียงระเบิดที่ดังกึกก้อง ต่อมาก็คือกลิ่นพริกที่ฉุนแสบจมูก

ไม่มีใครรู้ว่าไข่มุกเม็ดเล็กเช่นนี้สามารถมีพลังทำลายมหาศาลได้อย่างไร และไม่มีใครรู้ว่าไข่มุกขนาดเล็กสามารถปล่อยกลิ่นพริกที่ฉุนออกมาได้อย่างไร

ทุกคนบนป้อมปราการไม่ได้ถูกระเบิดตาย แต่ก็เกือบจะสำลักตาย ทุกคนต่างพากันไออย่างรุนแรง

แม้แต่ปรมาจารย์หลินจะห่างไกลออกไป แต่เขาก็ถูกระเบิดจนดูน่าอดสู

เขาอ้าปากตะโกนด่าทอ เมื่ออ้าปากขึ้นเขาก็สูดกลิ่นที่ชวนแสบจมูกแสบคอเข้าไป จนทำให้เขาสำลักและไอไม่หยุด ทำให้เขาแทบไม่ได้พูดอะไรออกไปเลย

อี้เฉินเฟยถาม "แม่สาวน้อย ไข่มุกนั่นเจ้าเป็นคนทำเองเลยหรือ?"

"นับว่าใช่ ใส่ดินประสิวกับพริกป่นลงไปเล็กน้อย ดูเหมือนว่าจะเหมาะกับการรับมือกับคนงี่เง่าที่ไร้สมอง"

ผู้มีฝีมือขั้นสูงที่ไล่ตามไป ความเกลียดชังที่มีในใจก็หลั่งไหลออกมาราวกับทะเลที่ท่วมท้น

มือของพวกเขาผนึกและโจมตีออกมาด้วยฝ่ามืออย่างไม่หยุดยั้งและไร้ความปรานี

อี้เฉินเฟยค่อยๆ ยกมือขึ้น จากนั้นค่อยๆ สะบัดแรงจากฝ่ามือของพวกเขาออกไป

เชือกกระเช้าลอยฟ้าสองสาย หนึ่งสายที่มองเห็นได้ หนึ่งสายที่ซ่อนเร้นมองไม่เห็น ตรงกลางห่างกันประมาณสิบเมตร แต่กลับต่อสู้กันอยู่เช่นนั้นอย่างไม่ลดละ จากนั้นก็เกิดเสียงดังอย่างมหึมา

ยอดภูเขาสูงที่ถูกสั่นไหวด้วยพลังฝ่ามือ จากนั้นหินขนาดใหญ่ก็เกิดแตกร้าว และแม้แต่ครึ่งหนึ่งของภูเขาก็แตกและพังทลายลง

จะเห็นได้ว่า หากถูกพลังฝ่ามือทำให้สั่นไหว เช่นนั้นจะต้องไม่มีทางรอดอย่างแน่นอน