กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 34

ทันใดนั้นกู้ชูหน่วนก็ตะโกนว่า “เถ้าแก่”

“อ่า มาแล้วๆ มีอะไรให้รับใช้ขอรับ”

กู้ชูหน่วนยัดเงินหนึ่งพันตำลึงให้เขาแล้วชี้ไปที่เยี่ยเฟิง “ข้าอยากให้เขามานั่งดื่มด้วยกันสักสองสามจอก”

เถ้าแก่มองเงินหนึ่งพันตำลึงในมืออย่างชะงักงัน ดวงตาเป็นประกาย ท่าทางประจบสอพลอ “คุณหนูวางใจได้ ตราบใดที่คุณหนูสั่งมา ร้านของเราจะบริการให้อย่างดี เยี่ยเฟิง ทำไมยังไม่รีบไปดื่มเป็นเพื่อนคุณหนูท่านนี้อีก”

เยี่ยเฟิงไม่ปฏิเสธหรือน้อมรับ แววตาคู่นั้นสงบมากจนมองไม่ออกว่ากำลังคิดอะไรอยู่

“ข้ามีหน้าที่ยกอาหารมาให้ลูกข้า ไม่ได้มีหน้าที่ดื่มสุราเป็นเพื่อน”

“เจ้าบ้า เจ้ายังอยากจะทำงานนี้อยู่หรือไม่ ถ้าวันนี้เจ้าไม่ดื่มเป็นเพื่อนคุณหนู หอสุราอวิ๋นจุ้ยแห่งนี้ก็จะไม่ทนเจ้าอีก”

เถ้าแก่ร้อนใจ

แค่ดื่มสุราด้วยไม่กี่จอกก็ได้เงินมาตั้งหนึ่งพันตำลึง เรื่องดีๆ แบบนี้จะหาได้จากที่ไหนอีก

สีหน้าของเยี่ยเฟิงยังคงเยือกเย็นเช่นเคย ทว่ามือที่ซ่อนอยู่ในแขนเสื้อกลับค่อยๆ กำแน่น แสดงให้เห็นว่าจิตใจเขาเริ่มไม่สงบ

ชิวเอ๋อร์พยายามกระตุกแขนเสื้อกู้ชูหน่วน กระซิบอย่างร้อนใจว่า “คุณหนูเป็นผู้หญิงนะเจ้าคะ มีผู้หญิงที่ไหนเขาให้ผู้ชายมานั่งดื่มสุราเป็นเพื่อนบ้าง ถ้าข่าวแพร่ออกไปคุณหนูจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน”

“หน้าของข้าก็แขวนอยู่บนหัวตลอดมิใช่หรือ ยิ่งไปกว่านั้น ต่อให้ไม่มีเรื่องนี้ ชื่อเสียงของข้าจะดีได้สักแค่ไหนกันเชียว”

“คุณหนู...”

คุณหนูทุบตีซย่าอวี่จนตาย ทั้งยังล่วงเกินคุณหนูห้า อู่อี๋เหนียง แม้กระทั่งฮูหยินใหญ่ก็ไม่เว้น

เดิมทีนางก็อยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบากอยู่แล้ว กลับไปที่จวนยังไม่รู้ว่าต้องถูกลงโทษหนักขนาดไหน วันนี้ต่อหน้าธารกำนัลยังจ้างให้ผู้ชายมาดื่มสุราด้วยกันอีก นะ... นี่... นี่มันเรื่องอะไรกัน มันจะเหลวไหลเกินไปแล้ว

กู้ชูหน่วนมองเยี่ยเฟิงอย่างพินิจพิเคราะห์

รองเท้าของเขาทั้งเก่าทั้งขาดรุ่งริ่งจนนิ้วเท้าบางนิ้วโผล่ออกมา แม้ว่าตัวเขาจะเต็มไปด้วยกลิ่นอายของตำราและหนังสือ แต่สองมือกลับเต็มไปด้วยรอยด้าน ซึ่งคิดดูแล้วน่าจะเป็นเพราะกรำงานหนักมานานหลายปี

ที่ผู้ชายคนนี้กลัวคือการมีชีวิตที่อัตคัดขัดสน

ถ้าหากไม่ใช่เพราะถูกบีบให้หมดหนทาง คนแบบนี้จะยอมมาเป็นลูกจ้างให้ขายหน้าได้อย่างไร

“ก็ได้”