กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 361

นิ้วที่เรียวยาวของอี้เฉินเฟยเคาะอยู่บนโต๊ะ เขาเอ่ยอย่างสง่างามพร้อมกับรอยยิ้มจางๆ ที่มุมปาก “หนึ่งร้อยล้าน”

“หนึ่งร้อยห้าสิบล้านตำลึง”

“หนึ่งร้อยเจ็ดสิบล้านตำลึง”

“สองร้อยล้าน”

กู้ชูหน่วนนวดขมับอย่างปวดใจ

นางไม่อยากได้แผ่นที่นี่แล้ว ใครอยากได้ก็เอาไปเลย

สองร้อยล้านตำลึง...

สองคนนี้ประมูลกันลงได้ยังไง

กู้ชูหน่วนมองแผนที่แผ่นนั้นอย่างเจ็บปวดหัวใจ

นางอยากได้ก็จริง แต่นางไม่เต็มใจจะจ่ายด้วยเงินสองร้อยล้านตำลึง

เยี่ยจิ่งหานหัวเราะเยาะเบาๆ จะเปรียบเทียบทุนทรัพย์กันงั้นหรือ?

ทว่าแผนที่เพียงแผ่นเดียวถูกเสนอราคาสูงถึงสามร้อยห้าสิบล้านตำลึง มีแต่คนปัญญาอ่อนเท่านั้นที่จะเสนอราคาต่อ

แม้ว่าเยี่ยจิ่งหานจะประมูลแผนที่นี้ได้ แต่เขาก็ไม่ดีใจเลยสักนิด

ประการแรกเป็นเพราะความสัมพันธ์ที่คลุมเครือของกู้ชูหน่วนกับอี้เฉินเฟย

อีกประการหนึ่งก็คือ แม้ว่าเขาจะชนะ แต่เขากลับตกหลุมพรางของอี้เฉินเฟย นั่นเพราะอี้เฉินเฟยคิดจะยอมแพ้ตั้งแต่ตอนที่เสนอเงินสองร้อยห้าสิบล้านตำลึงแล้ว

แต่เขากลับดันทุรังเสนอเงินเพิ่มอีกห้าสิบล้านตำลึง ด้วยเหตุนี้เขาจึงต้องสูญเสียอีกหนึ่งร้อยล้านตำลึงไปโดยเปล่าประโยชน์

“สามร้อยห้าสิบล้านตำลึงครั้งที่หนึ่ง สามร้อยห้าสิบล้านตำลึงครั้งที่สอง สามร้อยห้าสิบล้านตำลึงครั้งที่สาม ขอแสดงความยินดีกับแขกผู้มีเกียรติหมายเลขยี่สิบเก้า ท่านเป็นผู้ได้รับม้วนแผนที่หนังแกะโบราณแผ่นนี้ไป”

ชิงเฟิงจ่ายเงินอย่างไม่เต็มใจ

สามร้อยห้าสิบล้านตำลึงบวกกับหนึ่งร้อยห้าสิบล้านตำลึงเมื่อครู่นี้ นายท่านพาพระชายามาชมการประมูลเพียงครั้งเดียว พวกเขาก็ใช้เงินลงทุนไปมากเกินไปแล้ว

ที่สำคัญที่สุดก็คือเขาไม่เห็นว่าแผนที่แผ่นนี้จะมีอะไรพิเศษเลยสักนิดเดียว

ดวงตาของกู้ชูหน่วนเป็นประกาย นางพูดอย่างตื่นเต้น “สามีเจ้าคะ เมื่อครู่ท่านให้ยาชะลอวัยแก่ข้าแล้ว เช่นนั้นท่านให้แผนที่แผ่นนี้แก่ข้าด้วยได้หรือไม่”