กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ ตอนที่ 380

ของมู่หรงเฉินและตงฟังเจ๋อหวาดกลัว มีเสือสิงห์มากเกินไปและยังดูเหมือนเป็นอสุรกายระดับหนึ่งอีกด้วย เหตุใดภูเขาสวินหลงจึงมีอสุรกายมากเพียงนี้กัน?

ทางข้างหน้าเป็นหน้าผาอันสูงชะโงกเงื้อม กู้ชูหน่วนกล้าโดดลงไป แต่พวกเขามิกล้าหรอกนะ ทั้งสองหาโอกาสวิ่งไปทางทิศตะวันออกเฉียงใต้

ฝีเท้าของพวกเขาไวมาก แต่ฝีเท้าของเสือสิงห์ไวยิ่งกว่า แต่โชคไม่ดีนักที่ทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ก็มีฝูงเสือสิงห์กำลังพุ่งเข้ามาอีกฝูงหนึ่ง สีหน้ามู่หรงเฉินเปลี่ยนแล้วผลักตงฟังเจ๋อออกไปราวกับว่าคิดมาแล้ว จากนั้นก็หันตัวกลับไปอีกทางหนึ่งและเริ่มวิ่ง

ตงฟังเจ๋อผู้น่าสงสารถูกมู่หรงเฉินผลักไปเช่นนั้น คิดจะหนีอย่างไรก็มิทันเสียแล้ว จึงถูกอสุรกายกลุ่มนั้นฉีกกินเสียอย่างนั้นเลย

“ตูมตาม…”

ฝูงเสือสิงห์วิ่งไล่ไปทางมู่หรงเฉิน พื้นดินสั่นสะท้านราวกับแผ่นดินไหวอย่างไรอย่างนั้น

ใต้หน้าผาของครึ่งทางภูเขา

กู้ชูหน่วนใช้มือจับไม้เถาไว้ข้างหนึ่ง อีกข้างหนึ่งโอบเอวของเซี่ยวอวี่เซวียนไว้ จ้องมองทุกสิ่งเหนือทะเลเมฆอย่างเย็นชาและนัยน์ตามีความรู้สึกเย็นชาซ่อนอยู่

“เจ้าบรรลุจุดเส้นวรยุทธ์แล้วอย่างนั้นหรือ? อย่างน้อยก็ถึงขั้นสองแล้ว แม่สาวอัปลักษณ์ เจ้ายังมีเรื่องอันใดปิดบังข้าไว้อีก?”

“เพิ่งบรรลุเมื่อครู่น่ะ แต่กำลังภายในในร่างกายยังมิสามารถควบคุมได้เท่าไรนัก ไปกันเถิด พวกเราไปกันทางนี้”

หุบเขาคดเคี้ยวและสูงชัน ภูเขาทั้งสองฝั่งราวกับเป็นดาบที่สร้างขึ้นสูงตระหง่านอยู่ในก้อนเมฆอย่างไรอย่างนั้น

พวกเขาเดินทางตามที่ระฆังวิญญาณสะบั้นชี้แนะ เดินอ้อมอยู่ในหุบเขาเป็นเวลาหนึ่งชั่วยามก็ยังไม่ถึงที่หมาย

เซี่ยวอวี่เซวียนเช็ดเหงื่อตัวเองถาม “ระฆังวิญญาณสะบั้นนี้มีวิญญาณอยู่จริงหรือไม่? เดินทางมานานเพียงนี้แล้วยังมิพบสมบัติใด ๆ เลย”

“ใครว่ามิมีสมบัติกัน ดูสิ นั่นเกล็ดหิมะมิใช่หรือ”

เซี่ยวอวี่เซวียนเงยหน้าขึ้นมอง อดมิได้ที่จะตื่นเต้นขึ้นมา “เป็นเกล็ดหิมะชิ้นใหญ่เสียด้วย อายุราวพันปีได้แล้วสินะ นี่เป็นวัตถุดิบขั้นสูงสำหรับการกลั่นอาวุธเชียวนะ ข้าจะไปหยิบมา”