กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 380

ของมู่หรงเฉินและตงฟังเจ๋อหวาดกลัว มีเสือสิงห์มากเกินไปและยังดูเหมือนเป็นอสุรกายระดับหนึ่งอีกด้วย เหตุใดภูเขาสวินหลงจึงมีอสุรกายมากเพียงนี้กัน?

ทางข้างหน้าเป็นหน้าผาอันสูงชะโงกเงื้อม กู้ชูหน่วนกล้าโดดลงไป แต่พวกเขามิกล้าหรอกนะ ทั้งสองหาโอกาสวิ่งไปทางทิศตะวันออกเฉียงใต้

ฝีเท้าของพวกเขาไวมาก แต่ฝีเท้าของเสือสิงห์ไวยิ่งกว่า แต่โชคไม่ดีนักที่ทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ก็มีฝูงเสือสิงห์กำลังพุ่งเข้ามาอีกฝูงหนึ่ง สีหน้ามู่หรงเฉินเปลี่ยนแล้วผลักตงฟังเจ๋อออกไปราวกับว่าคิดมาแล้ว จากนั้นก็หันตัวกลับไปอีกทางหนึ่งและเริ่มวิ่ง

ตงฟังเจ๋อผู้น่าสงสารถูกมู่หรงเฉินผลักไปเช่นนั้น คิดจะหนีอย่างไรก็มิทันเสียแล้ว จึงถูกอสุรกายกลุ่มนั้นฉีกกินเสียอย่างนั้นเลย

“ตูมตาม…”

ฝูงเสือสิงห์วิ่งไล่ไปทางมู่หรงเฉิน พื้นดินสั่นสะท้านราวกับแผ่นดินไหวอย่างไรอย่างนั้น

ใต้หน้าผาของครึ่งทางภูเขา

กู้ชูหน่วนใช้มือจับไม้เถาไว้ข้างหนึ่ง อีกข้างหนึ่งโอบเอวของเซี่ยวอวี่เซวียนไว้ จ้องมองทุกสิ่งเหนือทะเลเมฆอย่างเย็นชาและนัยน์ตามีความรู้สึกเย็นชาซ่อนอยู่

หัวใจของเซี่ยวอวี่เซวียนเต้นรัว

ยอดฝีมือระดับหนึ่ง ถูกอสุรกายกลืนกลินไปอย่างง่ายดายเช่นนั้นเลยหรือ…

เกรงว่าทางมู่หรงเฉินก็มิดีไปกว่าเท่าไรนัก

กลยุทธ์ยืมดาบฆ่าคน

“แม่สาวอัปลักษณ์ เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าใต้หน้าผานี้มีไม้เถาให้จับ และรู้ได้อย่างไรว่าจะมีฝูงอสุรกายพุ่งออกมามากเพียงนี้? หรือว่าเจ้าเคยมาที่นี่แล้วงั้นรึ?”

กู้ชูหน่วนส่ายหัวที่กำลังปวดอยู่

นางเองก็กำลังสับสนอยู่เช่นกัน ร่างเดิมก็เป็นเพียงคุณหนูสามแห่งจวนอัครเสนาบดีผู้มิเป็นที่โปรดปรานคนหนึ่ง แต่ทว่าในหัวของนางมิรู้ว่าเป็นอะไรถึงได้รู้สึกคุ้นเคยกับสถานที่แห่งนี้นัก

ราวกับว่า…นางจะเคยมาที่นี่จริง ๆ…

“เป็นเพียงการเดิมพันครั้งยิ่งใหญ่เท่านั้นแหละ ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่าจะมีไม้เถาและอสุรกาย และพวกเราก็เดิมพันกันถูกใช่หรือไม่?”