“พวกเขาเพิ่งบอกว่าทางตะวันออกเฉียงใต้มีสัตว์ดุร้ายไม่ใช่หรือ? และทางทิศตะวันออกเฉียงใต้นั้นมีคนน้อย หากว่าพวกตงฟังเจ๋อไล่ตามมาทันแล้วจะทำเช่นไร?”
ชูหน่วนยิ้มะร้อมกับแววตาที่เต็มไปด้วยการคิดคำนวณ
เซี่ยวอวี่เซวียนและคนอื่นๆรู้สึกเย็นชาอย่างประหลาด หญิงสาวผู้นี้กำลังคิดการณ์ใดอยู่อีกแล้ว
“หลิ่วเย่ว์ อวี๋ฮุย พวกเจ้าสองคนเก็บสมุนไพรต่อไปโดยที่ไปเก็บในสถานที่ที่คนมากๆ เซี่ยวอวี่เซวียนเจ้าไปกับข้า”
“ห๊า......พวกเราเก็บได้มากมายเช่นนี้แล้ว ยังจะเก็บอยู่อีกหรือ?”
“ก้ใช่หน่ะสิ พวกเรามาที่เขาเสวียนหลงเพื่อค้นหาสมบัติ เก็บเช่นนี้ต่อไปพวกเราก็จะไม่มีเวลาค้นหาสมบัติแล้ว”
“สมบัติล้ำค่ามีอยู่ทุกหนแห่งไม่ใช่หรือ? พวกเขาไม่รู้จักของ ข้าเชื่อว่าพวกเจ้าต้องรู้จักเป็นแน่ เมื่อข้ากลับมาพวกเจ้าคนหนึ่งอย่างน้อยต้องเก็บให้ได้สองกระสอบใหญ่ หากว่าเก็บไม่ถึงผลที่ตามมารุนแรงยิ่งนัก" กู้ชูหน่วนยิ้มซึ่งเป็นรอยยิ้มที่แฝงด้วยการข่มขู่
ไม่รอให้หลิ่วเย่ว์อวี๋ฮุยเห็นด้วยกู้ชูหน่วนได้ดึงเซี่ยวอวี่เซวียนจากไปเสียแล้ว
เซี่ยวอวี่เซวียนได้มาถึงขั้นที่เจ็ดของจุดเส้นวรยุทธ์แล้ว เพียงแค่ทะลุผ่านขั้นที่เก้าได้ก็จะสามารถเข้าสู่ระดับที่หนี่งได้ การได้ยินไม่ผิดอยู่แล้ว ด้านหนึ่งเขาเดินอยู่และอีกด้านหนึ่งกระซิบว่า “แม่สาวอัปลักษณ์มีคนตามหลังพวกเราอยู่มารวมทั้งมีเจตนาจะสังหารด้วย"
“วางใจเถอะ มีความสัมพันธ์ชั้นนั้นของเทพเจ้าแห่งสงครามอยู่ พวกเลวเหล่านั้นไม่กล้าลงมือพละการณ์ พวกเราสนใจเพียงแค่เดินหน้าต่อไปก็พอ”
นี่คือหุบเหวลึกที่มีภูมิประเทศที่อันตราย มีแม่น้ำสองฝั่งซึ่งเดินได้ลำบากยิ่งนักและโดยรอบก็ล้อมรอบไปด้วยหมอกพิษ
กู้ชูหน่วนและเซี่ยวอวี่เซวียนกินยาสลายพิษแล้วถึงสามารถเดินไปมาอยู่ในหุบเขาได้อย่างเป็นอิสระ
“แม่สาวอัปลักษณ์ พวกเราผ่านไปผ่านมาในหุบเหวนี้ที่แท้จะไปที่ใดกัน?”
นางจะรู้ได้อย่างไรว่าไปที่ใด?
นางรู้เพียงแค่ว่าระฆังวิญญาณสะบั้นในอกนั้นนำทางไปด้านหน้าตลอดทาง
“ไม่ได้ หากไปต่อก็จะเป็นหุบเหวแล้ว ในนั้นต้องมีสัตว์ดุร้ายมากมายเป็นแน่ ด้วยพละกำลังของเราไม่สามารถจัดการได้อยู่แล้วและทางด้านหลังยังมีทหารไล่ล่าอีกด้วย”
"พวกเราไปไม่ได้แล้ว"
"อะไรนะ?"
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์
ไม่อัพจบเหรอคะ...
เป็นนางเอกที่นิสัยแย่ที่สุดตั้งแต่เคยอ่านมา...
คือตัวเองไม่มีเงิน แต่คิดจะเอาทุกอย่างด้วยราคาสูงเสียดฟ้า แล้วก็หาคำพูดให้คนอื่นจ่ายแทน ตัวเองหาประโยชน์จากคนใกล้ตัวแต่กลับเอาใจให้คนอื่นตลอดเนี่ยนะ...
แม่นางกู้เกินเยียวยาแล้วเด้อ 555...
เยี่ยเฟิงเป็นคนดีมาก แต่เขาทนงตัวเกินไป ชีวิตที่ผู้อื่นฝ่าฟันเพื่อแย่งชิงลมหายใจเขาไว้ แต่เขาก็ดิ้นรนกลับไปหาความตายอยู่เรื่อย...
ท่านอาจารย์พูดให้คิดดีมากเลย แต่อาหน่วนจะเข้าใจไหม นางดูมั่นหน้า มั่นใจเกิตเหตุแบบไม่สนสี่สนแปดใดใดเลย...
อยากให้กลับมาอัพเดทไวๆนะคะ ขอบคุณมากค่ะ...
สรุปเรื่องนี้มีตอนจบมั้ยค่ะ...
รอตอนจบอยู่นะคะ ใจบางไม่ไหวแล้วทรมาน...
รออัพเดทอยู่นะคะ...