กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 400

พรึ่บ......

กู้ชูหน่วนหันหลังลงจากหลังม้าโดยที่การเคลื่อนไหวนั้นคล่องแคล่ว เท้านางเกี่ยวครั้งหนึ่งก็ได้เกี่ยวดาบยาวเล่มหนึ่งขึ้นมาจากนั้นยกดาบขึ้นด้วยมือแล้วเข้าร่วมวงต่อสู้

ผู้ที่มีจุดเส้นวรยุทธ์ขั้นที่สี่เช่นเดียวกันทว่าแม้แต่มุมเสื้อของกู้ชูหน่วนก็ไม่ทันได้แตะก็ถูกกู้ชูหน่วนจี้ตรงคอเสียแล้ว

เยี่ยจิ่งหานหรี่ตาลงเล็กน้อย

กระบวนท่าการต่อสู้ของกู้ชูหน่วนนั้นช่างพิเศษนัก เขามองดูเป็นเวลานานแต่ก็ดูไม่ออกว่านางอยู่สำนักใดกันแน่

แต่ว่าการเคลื่อนไหวของนางรวดเร็ว การจู่โจมและการป้องกันดี การรุกและรับดีเยี่ยม มักจะไม่ทันคาดคิดก็จู่โจมฝ่ายตรงข้ามอย่างหมายเอาชีวิต ไม่เหมือนผู้ที่ไม่เคยฝึกฝนวิทยายุทธมาก่อน

นางมีเพียงแค่จุดเส้นวรยุทธ์ขั้นที่สี่แต่นางสามารถเอาชนะยอดฝีมือระดับหนึ่งได้อย่างเท่าเทียมกันไม่สามารถแยกแยะแพ้ชนะได้

เยี่ยจิ่งหานอดไม่ได้ที่จะมองนางเก่งกาจขึ้นอยู่บ้าง

“คนเหล่านั้นเป็นใครกัน เหตุใดพวกเขาถึงต้องสังหารพวกเจ้า?” กู้ชูหน่วนชี้ไปยังศพบนพื้นแล้วถาม

“พวกเราก็ไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นใครกันแน่ ตั้งแต่มาถึงรัฐเยี่ยก็มีมือสังหารจู่โจมพวกเราเป็นครั้งคราว ช่วงเวลาที่ผ่านมานี้ก็ไม่รู้ว่ามีกี่ครั้งแล้ว”

กลิ่นไอของการสังหารปรากฏขึ้นอยู่ในรถม้า กู้ชูหน่วนตกใจเล็กน้อยและไม่สามารถสนใจผู้คนรัฐฉู่เหล่านั้นจากนั้นก็ปีนขึ้นไปบนรถม้าเองก่อน

“เยี่ยจิ่งหาน ท่านคงไม่ได้ต้องการสังหารกระทั่งพวกเขาหรอกนะ”

“พวกเขารู้ร่องรอยของข้าแล้ว”

“อัครมเหสีฉู่เป็นคนดีพระองค์จะไม่แพร่ข่าวของท่าน ลูกน้องทั้งหลายของพระองค์ก็ไม่ได้เลวทราม”

"ข้าจะไม่นำชีวิตมาล้อเล่น"

กู้ชูหน่วนขวางเขาไว้แล้วกล่าวด้วยใบหน้าหม่นหมองว่า "หากท่านสังหารพวกเขางั้นข้าก็จะไม่รักษาให้กับท่าน"