กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 433

กู้ชูหน่วนตกตะลึงพรึงเพริด
"เจ้าโดนมังกรไฟทำร้ายหรือ?"
การเคลื่อนไหวของประมุขชิงแปรเปลี่ยน ใช้ทั้งแขนและขาในการปีนป่ายไปด้านบนอย่างยากลำบาก พลางพูดอย่างไม่สะทกสะท้านว่า "ไม่เป็นไร แค่บาดเจ็บเล็กน้อยเท่านั้น"
บาดเจ็บเล็กน้อย? อันนี้เรียกว่าบาดเจ็บเล็กน้อย?
"เจ้าวางข้าลง ข้าขึ้นไปเองได้ เจ้าบาดเจ็บสาหัส ถ้ายังแบกข้าอยู่อย่างนี้ พวกเราจะขึ้นไปไม่ได้ทั้งคู่"
"นังโง่ ข้าบอกว่าจะพาเจ้าไป ข้าก็ต้องทำให้ได้อยู่แล้ว เจ้าไม่ต้องกลัว ถ้าเหนื่อยก็นอนซะ ประเดี๋ยวตื่นขึ้นมาพวกเราก็ขึ้นไปถึงแล้ว"
ประมุขชิงพูดเหมือนเป็นเรื่องง่าย ทว่ากู้ชูหน่วนรับรู้ว่า เขาค่อย ๆ อ่อนแรงมากขึ้น ซึ่งแสดงว่าถึงขีดความพยายามสูงสุดแล้ว
เบ้าตากู้ชูหน่วนแดงก่ำ นางยื่นมือดึงหน้ากากของเขาออก พลางเผยใบหน้าอันคุ้นเคย
คืออี้เฉินเฟย......
เป็นเขาจริง ๆ ด้วย......
ความงามของใบหน้าอี้เฉินเฟยอยู่ในลำดับต้น ๆ ของใต้หล้า โครงหน้าเขาเด่นชัด อ่อนโยนและสง่าผ่าเผย คิ้วงามพริ้ง สีหน้าราวกับจันทราในวันไหว้พระจันทร์ แม้นจะได้ยลโฉมระยะไกลปราดเดียว ทว่าก็ชวนให้หลงใหลยิ่งนัก
"แม่หนู เจ้าเลวเกินไปแล้ว มาดึงหน้ากากข้าออกตอนนี้กลัวว่าข้าจะทิ้งเจ้าไปหรือไร?"
"พี่เฉินเฟย ไยเจ้าจึงดีกับข้านัก?"
"เจ้าเรียกข้าว่าพี่ พี่ย่อมต้องปกป้องน้องสาว เป็นเด็กดีเชื่อฟังพี่นะ เจ้าหลับตานอนเลย"
"กึก......"
ถวัลย์สายหนึ่งขาดลุ่ยอย่างไม่รู้จักเวล่ำเวลา
และเส้นที่ขาดคือเส้นที่ผูกตัวกู้ชูหน่วนไว้
อี้เฉินเฟยขมวดคิ้ว ไม่ว่าร่างกายจะรู้สึกปวดปานใด ทว่าก็ยังคงปีนขึ้นไปเรื่อย ๆ
แผ่นหินลื่นมาก ทั้งยังมีอุณหภูมิสูงอีกต่างหาก สองฝ่ามือของเขาเสียดสีจนเป็นตุ่ม ทั้งยังร้อนจนแดงชาด ทว่าอี้เฉินเฟยหากได้ใส่ใจไม่ เขาจดจ่อกับการพากู้ชูหน่วนออกไปอย่างปลอดภัยเท่านั้น
"กึก......"
ถวัลย์รับน้ำหนักสองคนไม่ไหว ถวัลย์บนกายกู้ชูหน่วนขาดอีกหนึ่งเส้น
ครั้งนี้รู้สึกร้อนรนใจกันทั้งสองคน
อี้เฉินเฟยแกะถวัลย์บนกายแล้วมัดให้กู้ชูหน่วนอย่างไม่ใคร่ครวญ
"เจ้าทำอะไร เจ้าไม่มัดตัวเองเช่นนี้ หากเกิดอันใดขึ้น งั้นกระทั่งศพของเจ้าคงรักษาไว้ไม่ได้"
กู้ชูหน่วนจับถวัลย์อีกเส้นมัดที่เอวเขาอย่างไม่รอความเห็นชอบจากอีกฝ่าย
"อาหน่วนเชื่อฟังหน่อย ขอแค่เจ้าปลอดภัย ไม่มีอันตรายกับข้าแน่นอน เจ้าเกาะหลังข้าดี ๆ อย่าขยับมั่วซั่วก็พอ"
ประมุขชิงกวาดสายตามองทะเลโลหิตที่เดือดพล่าน เขาไม่กล้าจินตนาการเลย หากถวัลย์เส้นที่สามขาดอีก
เช่นนั้นกู้ชูหน่วนจะทำยังไง?
"รอดก็ต้องรอดด้วยกัน ตายก็ต้องตายด้วยกัน"
กู้ชูหน่วนมัดให้อีกฝ่ายอย่างเผด็จการ ไม่ยอมให้เขาคัดค้าน จากนั้นก็ขบฟันรวบรวมพลังแล้วพึ่งถวัลย์ปีนขึ้นไปต่อ
ผิวหน้าผาขรุขระมาก กอปรกับทะเลโลหิตเกิดคลื่นซัดเป็นระลอก พวกเขาสองคนจึงตกอยู่ในสถานการณ์น่าเป็นห่วง
เคราะห์ซ้ำกรรมซัดจริง ๆ
หน้าผาสูงชันเกิดเสียงกะทันหัน
กู้ชูหน่วนคิดว่าเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์มาเยือน ใบหน้าพลันเผยความดีใจ
ทว่าวินาทีที่นางเงยหน้ามอง ใบหน้าก็ต้องเขียว
ไม่ใช่เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์
ยาวห้าสิบเมตร ไม่รู้ว่าเป็นอสุรกายขั้นไหน ยามนี้กำลังแลบลิ้นอย่างไม่หวาดกลัวอุณหภูมิของหินหนืด แค่จ้องพวกเขาราวกับเหยื่อ ในทำนองที่ว่า
ประมุขชิงได้รับบาดเจ็บสาหัส
นางก็เช่นกัน
และถวัลย์ก็ช่างล่อแหลม ยิ่งไปกว่านั้นตรงนี้ยังไม่มีที่ให้ยืนตัวตรงเลย
พวกกู้ชูหน่วนจึงกลายเป็นฝ่ายเสียเปรียบทันควัน
"ร่างกายข้ายังมีอาวุธลับ แค่หนอนตัวเดียวยังคิดจะสู้ข้าหรือ"
กู้ชูหน่วนข่มอารมณ์กลัวไว้ในใจ ระหว่างที่พูดก็หยิบอาวุธลับขึ้นมากลางอากาศ
ทว่ากลับได้ยินเสียงสั่นเทาของประมุขชิง "ไม่ใช่หนึ่งตัว แต่เยอะมาก"
"เยอะเหรอ?"
กู้ชูหน่วนขยี้ตามอง ก่อนที่ร่างกายจะสั่นแบบควบคุมไม่ได้
ตรงผนังหน้าผามีงูเหลือมขาวดำเต็มไปหมด เพียงแค่สีร่างกายพวกมันกลมกลืนกับสีหิน บวกกับกำลังหลับใหลทุกตัว หากไม่ตั้งใจดูก็จะมองไม่เห็น
งูเยอะเพียงนี้
นางจะฆ่าอย่างไร?
อย่าพูดถึงตอนนี้ที่บาดเจ็บเลย ถึงแม้วรยุทธ์เธอจะก้าวไปขึ้นจุดสูงสุด ทว่าก็ฆ่างูมากมายไม่หมด
ๆ ถึงแม้จะอยู่แค่ขั้นสอง ทว่าไอสังหารแข็งแกร่งมาก และพวกมันจะโจมตีเป็นฝูง สามัคคีกันมาก หากได้รับบาดเจ็บหนึ่งตัว หรืองูตัวหนึ่งหมายจะบุกโจมตี งูทุกตัวพร้อมใจกันกระโจนใส่ศัตรู" ประมุขชิงอธิบาย
กู้ชูหน่วนรู้สึกขนลุกชัน
"แล้วตอนนี้ทำยังไง?"
"เจ้าจับข้าแน่น ๆ ข้าจะปีนขึ้นไปเร็วขึ้น หากพยายามปีนขึ้นไปอีกสองเมตร ตรงนั้นมีชะง่อนหินและไม่มีงูตรงนั้น เจ้าขึ้นไปหลบก่อน"
"ข้าว่าไม่ต้องแล้ว พวกมันเห็นพวกเราแล้ว อีกอย่างฉันรู้สึกว่าพวกมันหิวมาก คงอยากกินพวกเราเป็นอาหารแทบแย่"
ทันทีที่จบประโยคก็ได้ยินเสียงงูเพลิงตัวหนึ่งกระโจนเข้าใส่ด้วยความเร็วแสง
งูเพลิงมีพิษด้วย
ถึงแม้พวกเขาจะไม่กลัวยาพิษ แต่หากโดนกัด ร่างกายจะด้านชาทั้งตัว สุดท้ายก็ไร้เรี่ยวแรงในการปีนป่าย
กู้ชูหน่วนยิงเข็มเงินออกด้วยสัญชาตญาณ
งูเพลิงเปลี่ยทิศทางโจมตี
เข็มพิษของกู้ชูหน่วนดั่งสายฝนที่กระจายไปทั่วอากาศ ซึ่งแต่ละเข็มล้วนแม่นยำ
และปาโดนตัวงูเพลิง ทะเลโลหิตจึงกลืนกินงูเพลิงในชั่วพริบตา
งูเพลิงพวกที่เหลือเห็นพลันพุ่งเข้ามา
กู้ชูหน่วนหน้าเปลี่ยนสี หยิบเข็มพิษออกมาแล้วปาใส่พวกมัน
อี้เฉินเฟยก็ปล่อยฝ่ามือ ใช้กำลังภายในของตัวเองขจัดงูเพลิงทิ้ง
"ปัง......"
งูหลายสิบตัวโดนฝ่ามือของเขา และทยอยลงไปในทะเลโลหิต
ทว่ายังคงมีงูจับกลุ่มกันมาโจมตีพวกเขา
อี้เฉินเฟยกับกู้ชูหน่วนจึงต้องปะทันกับพวกมันอย่างเลี่ยงไม่ได้
และไม่รู้ว่าพวกงูเพลิงเอาความฉลาดมาจากไหน เห็นโจมตีพวกเขายาก จึงกัดแทะถวัลย์ของพวกเขาแทน
"กึก......"
ถวัลย์เส้นสุดท้ายหักในที่สุด
ช่วงเวลาอันตรายเช่นนี้ อี้เฉินเฟยตัดสินใจใช้กำลังภายในส่วนที่เหลือ โยนกู้ชูหน่วนขึ้นไป
อ่าน กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 433 - มังงะที่ดีที่สุดของปี 2020
จาก อี้หมิง เรื่องราวที่ฉันเคยอ่านบางทีสิ่งที่น่าประทับใจที่สุดคือ กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ เรื่องดีเกินไปทิ้งให้ฉันมีข้อสงสัยมากมาย ขณะนี้มังงะได้รับการแปลเป็น บทที่ 433 แล้ว มาอ่านเรื่อง กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ อี้หมิง ของผู้แต่งที่นี่