กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 433

กู้ชูหน่วนตกตะลึงพรึงเพริด

"เจ้าโดนมังกรไฟทำร้ายหรือ?"

การเคลื่อนไหวของประมุขชิงแปรเปลี่ยน ใช้ทั้งแขนและขาในการปีนป่ายไปด้านบนอย่างยากลำบาก พลางพูดอย่างไม่สะทกสะท้านว่า "ไม่เป็นไร แค่บาดเจ็บเล็กน้อยเท่านั้น"

บาดเจ็บเล็กน้อย? อันนี้เรียกว่าบาดเจ็บเล็กน้อย?

"เจ้าวางข้าลง ข้าขึ้นไปเองได้ เจ้าบาดเจ็บสาหัส ถ้ายังแบกข้าอยู่อย่างนี้ พวกเราจะขึ้นไปไม่ได้ทั้งคู่"

"นังโง่ ข้าบอกว่าจะพาเจ้าไป ข้าก็ต้องทำให้ได้อยู่แล้ว เจ้าไม่ต้องกลัว ถ้าเหนื่อยก็นอนซะ ประเดี๋ยวตื่นขึ้นมาพวกเราก็ขึ้นไปถึงแล้ว"

ประมุขชิงพูดเหมือนเป็นเรื่องง่าย ทว่ากู้ชูหน่วนรับรู้ว่า เขาค่อย ๆ อ่อนแรงมากขึ้น ซึ่งแสดงว่าถึงขีดความพยายามสูงสุดแล้ว

เบ้าตากู้ชูหน่วนแดงก่ำ นางยื่นมือดึงหน้ากากของเขาออก พลางเผยใบหน้าอันคุ้นเคย

คืออี้เฉินเฟย......

เป็นเขาจริง ๆ ด้วย......

ความงามของใบหน้าอี้เฉินเฟยอยู่ในลำดับต้น ๆ ของใต้หล้า โครงหน้าเขาเด่นชัด อ่อนโยนและสง่าผ่าเผย คิ้วงามพริ้ง สีหน้าราวกับจันทราในวันไหว้พระจันทร์ แม้นจะได้ยลโฉมระยะไกลปราดเดียว ทว่าก็ชวนให้หลงใหลยิ่งนัก

"แม่หนู เจ้าเลวเกินไปแล้ว มาดึงหน้ากากข้าออกตอนนี้กลัวว่าข้าจะทิ้งเจ้าไปหรือไร?"

"พี่เฉินเฟย ไยเจ้าจึงดีกับข้านัก?"

"เจ้าเรียกข้าว่าพี่ พี่ย่อมต้องปกป้องน้องสาว เป็นเด็กดีเชื่อฟังพี่นะ เจ้าหลับตานอนเลย"

"กึก......"

ถวัลย์สายหนึ่งขาดลุ่ยอย่างไม่รู้จักเวล่ำเวลา

และเส้นที่ขาดคือเส้นที่ผูกตัวกู้ชูหน่วนไว้

อี้เฉินเฟยขมวดคิ้ว ไม่ว่าร่างกายจะรู้สึกปวดปานใด ทว่าก็ยังคงปีนขึ้นไปเรื่อย ๆ

แผ่นหินลื่นมาก ทั้งยังมีอุณหภูมิสูงอีกต่างหาก สองฝ่ามือของเขาเสียดสีจนเป็นตุ่ม ทั้งยังร้อนจนแดงชาด ทว่าอี้เฉินเฟยหากได้ใส่ใจไม่ เขาจดจ่อกับการพากู้ชูหน่วนออกไปอย่างปลอดภัยเท่านั้น

ทันทีที่จบประโยคก็ได้ยินเสียงงูเพลิงตัวหนึ่งกระโจนเข้าใส่ด้วยความเร็วแสง

งูเพลิงมีพิษด้วย

ถึงแม้พวกเขาจะไม่กลัวยาพิษ แต่หากโดนกัด ร่างกายจะด้านชาทั้งตัว สุดท้ายก็ไร้เรี่ยวแรงในการปีนป่าย

กู้ชูหน่วนยิงเข็มเงินออกด้วยสัญชาตญาณ

งูเพลิงเปลี่ยทิศทางโจมตี

เข็มพิษของกู้ชูหน่วนดั่งสายฝนที่กระจายไปทั่วอากาศ ซึ่งแต่ละเข็มล้วนแม่นยำ

และปาโดนตัวงูเพลิง ทะเลโลหิตจึงกลืนกินงูเพลิงในชั่วพริบตา

งูเพลิงพวกที่เหลือเห็นพลันพุ่งเข้ามา

กู้ชูหน่วนหน้าเปลี่ยนสี หยิบเข็มพิษออกมาแล้วปาใส่พวกมัน

อี้เฉินเฟยก็ปล่อยฝ่ามือ ใช้กำลังภายในของตัวเองขจัดงูเพลิงทิ้ง

"ปัง......"

งูหลายสิบตัวโดนฝ่ามือของเขา และทยอยลงไปในทะเลโลหิต

ทว่ายังคงมีงูจับกลุ่มกันมาโจมตีพวกเขา

อี้เฉินเฟยกับกู้ชูหน่วนจึงต้องปะทันกับพวกมันอย่างเลี่ยงไม่ได้

และไม่รู้ว่าพวกงูเพลิงเอาความฉลาดมาจากไหน เห็นโจมตีพวกเขายาก จึงกัดแทะถวัลย์ของพวกเขาแทน

"กึก......"

ถวัลย์เส้นสุดท้ายหักในที่สุด

ช่วงเวลาอันตรายเช่นนี้ อี้เฉินเฟยตัดสินใจใช้กำลังภายในส่วนที่เหลือ โยนกู้ชูหน่วนขึ้นไป