กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 532

"ท่านพ่อบุญธรรมได้โปรดวางใจได้ หลิงลั่วจะจัดการเรื่องทั้งหมดอย่างดี"

ผู้นำแห่งหุบเขาน่าหลานมองดูน่าหลานหลิงลั่วที่เชื่อฟังและมีความกตัญญู ยิ่งมองก็ยิ่งเกิดความรักความเมตตา

หากลูกชายของเขาไม่จากไปเสียก่อน เช่นนั้นก็คงมีอายุไล่เลี่ยกันกับเขา

ผู้นำแห่งหุบเขาน่าหลานกวาสายตาไปรอบๆ อย่าระมัดระวัง เมื่อเห็นว่าไม่มีใครเขาก็หยิบกล่องหีบเล็กๆ ออกมาจากลิ้นชักและยื่นให้กับน่าหลานหลิงลั่ว

น่าหลานหลิงลั่วเปิดออกดูด้วยความสงสัย ข้างในมีตราคำสั่งแผ่นหนึ่งและยังมีหนังสือสืบทอดตำแหน่ง ซึ่งเขียนเอาไว้ว่า เพื่อมอบตำแหน่งผู้นำแห่งหุบเขาให้กับน่าหลานหลิงลั่ว

น่าหลานหลิงลั่วตกตะลึงและกล่าวอย่างหวาดกลัว "ท่านพ่อบุญธรรม ท่านยังมีพลานามัยที่แข็งแรงอยู่เลย ส่วนลูกนั้นอายุยังน้อยเหลือเกิน ท่าน......"

ผู้นำแห่งหุบเขาส่ายหน้า มองดูแสงจันทร์ที่สว่างไสวนอกหน้าต่างและถอนหายใจ "ถึงแม้ว่าจะหาไข่มุกมังกรไม่เจอ แต่ตอนนี้หุบเขาตันหุยก็ถือว่ามาถูกทางแล้ว ความสามารถของเจ้าก็เป็นที่รู้กันดีในหุบเขานี้และทุกคนต่างยอมรับและเชื่อมั่นในตัวเจ้า หากให้เจ้าเป็นผู้สืบทอดตำแหน่ง เช่นนั้นแล้วคนในหุบเขาจะต้องไม่มีข้อขัดแย้งอย่างแน่นอน ข้าแก่มากแล้ว ข้าไม่สามารถจัดการเรื่องในหุบเขาได้อีกต่อไปแล้วและตอนนี้ข้าเพียงต้องการปล่อยวางภาระอันหนักอึ้ง จากนั้นเดินทางไปยังสถานที่ที่ข้าและแม่บุญธรรมของเจ้าเคยไปด้วยกัน"

น่าหลานหลิงลั่วกุมแผ่นป้ายตราคำสั่งเอาไว้แน่น

เรื่องในอดีตนั้นเขาไม่ค่อยเข้าใจเท่าไรนัก

แต่เขารู้ว่าท่านพ่อบุญธรรมและท่านแม่บุญธรรมมีความผูกพันลึกซึ้งอย่างมาก

ตอนนั้นท่านแม่บุญธรรมมีภาวะคลอดบุตรยาก และยังถูกคนรังแกทำให้ต้องตกจากหน้าผาสูง จนร่างกายแตกละเอียด

ท่านพ่อบุญธรรมไม่เชื่อว่าท่านแม่บุญธรรมจากไปแล้วและได้ทำการค้นหาอยู่นานกว่าสิบปี แต่ก็หาไม่เจอแม้แต่โครงกระดูก และในที่สุดก็ต้องยอมยกเลิกการค้นหาเพื่อกลับไปปฏิบัติภารกิจอันยิ่งใหญ่ของผู้นำแห่งหุบเขาตันหุยเพียงลำพัง

หลายปีมานี้ ทุกคนต่างบอกท่านพ่อบุญธรรมว่า ท่านแม่บุญธรรมและลูกชายของเขานั้นได้ตายจากไปแล้ว แต่ท่านพ่อบุญธรรมก็ไม่ยอมเชื่อ

น่าหลานหลิงลั่วไม่รู้จะปลอบใจเขาได้อย่างไรและเพียงพูดขึ้นมาว่า "ไม่ว่าจะเป็นเช่นไร หลิงลั่วจะคอยอยู่ข้างกายของท่านพ่อบุญธรรมไปตลอดและอยู่เพื่อแสดงความกตัญญูต่อท่านให้มากที่สุดขอรับ"

"เด็กโง่ รอให้เจ้าแต่งงานไปแล้ว ข้าก็สามารถปล่อยวางและไร้ความกังวลแล้ว ส่วนท่านพ่อของเจ้า ข้าจะเป็นคนไปเจรจากับเขาเอง ข้าเชื่อว่าเขาจะต้องให้เกียรติเจ้าบ้าง"

กู้ชูหน่วนได้ยินเสียงพูดคุยอย่างเป็นกังวลของพวกเขาดังขึ้นมา

"เนื้อในโรงครัวหายไปอีกแล้ว นั่นถือเป็นอาหารที่เตรียมเอาไว้รับรองแขกที่มาจากสำนักต่างๆ ไม่รู้ว่าเป็นคนที่ไร้คุณธรรมจากไหนที่มาแอบขโมยเนื้อสัตว์ในโรงครัวตลอดเวลาเลย"

เนื้อหมู เนื้อวัว เนื้อแกะ เนื้อลาและเนื้ออื่นๆ กว่าสองร้อยห้าสิบกิโลหายไปทั้งหมดเลย หากยังหาไม่พบ

"มีผู้มีชื่อเสียงและมีเกียรติจำนวนมากที่มายังหุบเขาตันหุยของเรา หากอาหารไม่มีเนื้อสัตว์เลยสักนิดละก็ พระเจ้า เช่นนั้นแล้วหุบเขาตันหุยของเราต้องอับอายขายหน้าอย่างแน่นอน"

"ยังคิดเรื่องอับอายอะไรอีก ยังไม่รีบไปตามหาเนื้อสัตว์ละก็ เช่นนั้นแม้แต่ชีวิตของเราก็ไม่เหลือ"

"หุบเขาตันหุยได้รับการปกป้องคุ้มครองอย่างเข้มงวดมาโดยตลอด คนทั่วไปไม่สามารถเข้าไปยังโรงครัวได้เลยด้วยซ้ำและในโรงครัวเองก็ไม่มีร่องรอยการเคลื่อนย้ายใดๆ พวกเจ้าคิดว่าไอ้หัวขโมยนั่นแอบขโมยอาหารไปได้อย่างไรหรือ? คงเป็นไปไม่ได้ที่กินเข้าไปในท้องทั้งหมดกระมัง"

"คิดไปถึงไหนน่ะ ใครจะมีความสามารถเช่นนั้น เนื้อสัตว์ตั้งสองร้อยห้าสิบกิโล กินไปทั้งหมดหรือ? เช่นนั้นก็คงอิ่มตายกันพอดี"

คนที่กำลังพูดนั้นยิ่งเดินยิ่งไกลออกไป

ความสงสัยของกู้ชูหน่วนยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ

แอบขโมยเนื้อหมู หรือว่าจะเป็นเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์?

เจ้าหมอนั่นกินแต่เนื้อสัตว์และไม่กินผัก อีกอย่างปริมาณที่กินก็เยอะมาก ตั้งแต่ที่มันเข้ามายังหุบเขาตันหุยมันก็หายไป คาดว่าเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ต้องเป็นคนทำเรื่องนี้แน่ๆ

เมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่ข้างนอก กู้ชูหน่วนก็เขย่งเท้าเพื่อออกไป

"ใครน่ะ......ใครอยู่ตรงนั้น?"

ลูกศิษย์ที่กำลังเดินตรวจความเรียบร้อยตะโกนขึ้นมาทันที หลังจากนั้นก็มีลูกศิษย์จำนวนมากวิ่งกันเข้ามา