กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 533

จอมมารเยาะเย้ย ลูบผมสีดำของเขาอย่างสง่างาม และพูดอย่างเกียจคร้านว่า "ข้ากำลังชมจันทร์ จากนั้นดูไปดูมาก็มาถึงที่นี่โดยไม่รู้ตัวน่ะ"

กู้ชูหน่วนหลับตาลงอย่างหมดคำพูด

เจ้าซื่อบื้อคนนี้

หุบเขาตันหุยเป็นที่ไหนกันที่เขาชมจันทร์ ชมไปชมมาก็มาโผล่เอาที่นี่ได้?

หากไม่รู้จักพูดก็หุบปากไม่ต้องพูดออกมา อยู่เป็นจอมมารผู้เย่อหยิ่งสูงส่งเช่นนั้นก็ดีแล้ว กลับพูดจาทำให้พวกเขาเกิดความสงสัย

"อ๋า......ชมจันทร์ชมมาถึงที่นี่เลยหรือ?"

ผู้อาวุโสเจี่ยมองไปยังลูกศิษย์

ลูกศิษย์ทุกคนต่างงงงวย

พวกเขาไม่ได้รับจอมมารเข้ามาเลยนี่นาและพวกเขาก็ไม่รู้ว่าจอมมารมาปรากฏตัวที่นี่ได้อย่างไร

ผู้อาวุโสเจี่ยรู้สึกสงสัย แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรมาก ถึงอย่างไรเสียจอมมารก็มีวิทยายุทธที่สูงส่งกว่าเขา มีใครบ้างไม่รับรู้เรื่องนี้ อีกอย่างเขาก็มีชื่ออยู่ในรายชื่อผู้ที่ถูกเชิญเข้ามา

เกรงว่าจะนำเรื่องนี้ไปบอกท่านผู้นำ เช่นนั้นก็ปล่อยไปเถอะ

"พระจันทร์เป็นของพวกเจ้าหรือ เหตุใดข้าถึงไม่สามารถชมจันทร์ได้?"

จอมมารเงยหน้าขึ้นและอยากจะชี้พระจันทร์ให้พวกเขาดู แต่กลับเห็นว่าท้องฟ้ามืดมิดจนมองไม่เห็นพระจันทร์เลย

และทำได้เพียงพูดแก้ต่าง "บางการมองดูนั้น เพียงแค่ใช้ใจก็ดูได้ ไม่จำเป็นต้องใช้ตามองหรอก"

"ใช่ๆ จอมมารพูดถูก เช่นนั้นพวกข้าก็ไม่รบกวนการชมจันทร์ของท่านแล้ว"

"เดี๋ยวก่อน โรงครัวของหุบเขาตันหุยอยู่ที่ไหนหรือ พวกเจ้าทำงานกันอย่างไร ข้ามาถึงที่นี่ตั้งนานแล้ว แต่กลับไม่ส่งเหล่าชั้นดีมาให้ข้าเลย ไป รีบไปจัดเตรียมอาหารชั้นเลิศและเหล้าชั้นดีมาให้ข้าเดี๋ยวนี้ ข้าต้องการเหล้าและเนื้อสัตว์ โดยเฉพาะเนื้อ ทั้งปิ้งย่างต้มตุ๋นนึ่งผัดเอามาให้ข้าทั้งหมด ท่านพี่หญิงชอบ......ข้าชอบกินเนื้อ"

สีหน้าของผู้อาวุโสเจี่ยเปลี่ยนไป

"มื้อเนื้อสัตว์?"

เนื้อสัตว์ทั้งหมดในหุบเขาตันหุยถูกขโมยไปทั้งหมด แล้วตอนนี้จะไปหาเนื้อสัตว์ที่ไหนมาได้?

อย่าว่าแต่เนื้อสัตว์สักมื้อเลย แม้แต่เนื้อสัตว์สักชิ้นเดียวก็ยังหาไม่ได้ในตอนนี้

"อื่ม?"

จอมมารเลิกคิ้วและหรี่ตาที่อันตรายของเขาให้แคบลง

"เจ้าจะบอกข้าว่าข้าไม่สมควรได้กินมื้อเนื้อสัตว์ที่หุบเขาตันหุยของพวกเจ้าอย่างนั้นหรือ?"

"ไม่ใช่เช่นนั้น จอมมารพูดเช่นนี้ทำให้พวกข้าหวาดกลัวอย่างมาก ไม่ทราบ......ไม่ทราบว่าจอมมารจะสามารถรออีกสักสองสามวันได้หรือไม่ อีกสองวันพวกข้าสัญญาว่าจะจัดเตรียมมื้ออาหารที่วิเศษที่สุดให้กับท่านอย่างแน่นอน......"

"เจ้าพูดอีกครั้งหนึ่งได้หรือไม่? สองวัน? เจ้าต้องการให้ข้าหิวตายอย่างนั้นหรือ?"

"ไม่ใช่เช่นนั้น" ผู้อาวุโสเช็ดเหงื่อที่ไหลท่วมตัว

หากต้องสั่งซื้อเนื้อสัตว์จากภายนอกเข้ามา อย่างเร็วที่สุดก็ต้องใช้เวลาถึงสองวัน เขาได้ติดตำนวณเวลาที่เร็วที่สุดแล้ว

"เช่นนั้นก็รีบไปจัดเตรียมเนื้อสัตว์มาให้ข้า ข้าต้องการกินเดี๋ยวนี้"

"ขอรับ......"

ผู้อาวุโสเจี่ยเดินจากไปด้วยสีหน้าเศร้าสร้อยและร้อนใจอย่างมาก เขาไม่รู้ว่าจะจัดเตรียมเนื้อสัตว์มาจากที่ไหนได้

"อ้อใช่ โรงเก็บเกี้ยวและของทั่วไปของหุบเขาตันหุยอยู่ที่ไหนหรือ?"

"จอมมารต้องการไปที่ห้องเก็บของเพื่อ......"

"ข้าเดินจนรู้สึกเหนื่อยล้าและปวดเมื่อยเหลือเกิน ข้าอยากนั่งเกี้ยว"

"เช่นนั้นข้าจะจัดการให้ท่านเดี๋ยวนี้ และส่งท่านกลับไปยังห้องพัก"

"ข้าต้องการเลือกเกี้ยวด้วยตัวเอง"

"เอ่อ......แต่สถานที่เก็บเกี้ยวนั้นอยู่ห่างไกลออกไปมาก เกรงว่ายังไม่ทันเดินไปถึงโรงเก็บเกี้ยว ก็จะถึงห้องพักรับรองของท่านเสียก่อนแล้ว"

"ข้าเต็มใจทำเช่นนั้น"

กู้ชูหน่วนส่ายหน้าอย่างหมดอาลัย

เจ้าโง่คนนี้