กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 534

“ดวงตาข้างใดของท่านเห็นข้าหลอกใช้ท่านหรือ?”

"......"

กู้ชูหน่วนแย่งหยกแขวนกลับมาแล้วกล่าวอย่างโกรธเคืองว่า "ช่างเถอะ ในเมื่อท่านไม่ต้องการงั้นก็ถือซะว่าข้าไม่ได้พูด เช่นไรวันมะรืนก็เป็นงานชุมนุมกลั่นยาแล้วข้าจะเข้าไปด้วยความสามารถของข้าเองก็พอแล้ว”

น่าหลานหลิงลั่วมือเท้าว่องไวจึงได้แย่งหยกแขวนกลับมาอย่างมีเงื่อนไข

“มีหลักการใดที่นำสิ่งของแทนใจที่ให้แล้วกลับไปกัน ต่อจากนี้ไปเจ้าก็เป็นคู่หมั้นของข้าและเป็นคู่หมั้นของข้าแต่เพียงผู้เดียวเท่านั้น เจ้าไม่สามารถแต่งงานกับผู้ใดได้อีก”

เขากล่าวแล้วก็หยิบหยกแขวนชิ้นหนึ่งออกจากอ้อมอกให้กู้ชูหน่วน หยกชิ้นนั้นเป็นหยกสีเขียวทั้งชิ้นโปร่งใสงดงาม เพียงแค่มองดูก็รู้ว่าเป็นหยกชั้นดี

กู้ชูหน่วนเพียงแค่ชำเลืองมองดูไปเช่นนั้นแล้วก็ใส่เข้าไปในวงแหวนอวกาศเลย

ยิ้มพร้อมกล่าวว่า "ได้ ข้ารับหยกแขวนของท่านเอาไว้แล้วงั้นตอนนี้ท่านพาข้าไปยังเขตหวงห้ามได้หรือยัง?"

“ต่อให้ข้าเป็นนายน้อยก็ไม่มีสิทธิ์พาเจ้าเข้าไป เว้นแต่ว่าเจ้าจะเป็นเจ้าแห่งหุบเขาหรือเป็นอันดับหนึ่งในการร่วมชุมนุมกลั่นยา แต่ว่าข้าสามารถพาเจ้าไปดูด้านนอกของเขตหวงห้ามได้"

กู้ชูหน่วนกัดฟัน "ได้ ด้านนอกเขตหวงห้ามก็ด้านนอกเขตหวงห้ามสิ"

นางไปสำรวจดูก่อน ถึงเวลานั้นก็จะช่วยประหยัดเวลาได้บ้าง

สำหรับคู่หมั้น......

หึ......

ฐานะในตอนนี้ของนางยังคงเป็นพระชายาหานอยู่ ต้องการจะแต่งงานกับนางเช่นไรก็ต้องผ่านด่านของเยี่ยจิ่งหานซะก่อน

“ท่านรอข้าสักครู่ข้าจะไปเรียนท่านพ่อบุญธรรมก่อน”

“เฮ้ๆๆท่านบอกท่านผู้เฒ่าผู้นั้นท่านผู้เฒ่านั้นยังจะให้ข้าไปด้านนอกเขตหวงห้ามอีกหรือ? เจ้าหนุ่มนี่ไม่ใช่ว่ามีกลอุบายใดอยู่หรอกนะ”

น่าหลันหลิงลั่วหัวเราะและร้องไห้ไม่ออก

ผู้มีกลอุบายไม่ใช่นางหรอกหรือ?

เขารู้ว่านางไม่ชอบเยี่ยจิ่งหานแต่ว่าตอนนี้นางก็ยังอยู่ในฐานะพระชายาหานแต่กลับรับปากว่าจะแต่งงานกับเขา นี่ไม่ได้เป็นการให้เขาบีบเยี่ยจิ่งหานซึ่งๆหน้าเข้าหรอกหรือ?

“พ่อบุญธรรมมีข้าเป็นลูกเพียงคนเดียว เรื่องการแต่งงานเรื่องใหญ่เช่นนี้จึงต้องเรียนให้พ่อบุญธรรมทราบเป็นธรรมดา ข้าไม่เพียงแค่จะเรียนให้พ่อบุญธรรมทราบเท่านั้นและยังต้องแจ้งทุกคนในหุบเขาตันหุยแม้กระทั่งทุกคนทั่วทั้งใต้หล้า"

"ไม่ต้องลำบากเช่นนี้หรอก"

นี่ไม่ได้ผลักนางไปยังตรงหน้าเยี่ยจิ่งหานหรอกหรือ?

ถึงตอนนั้นเยี่ยจิ่งหานก็จะไม่ตัดศีรษะนางหรอกหรือ

“ต้องสิ เจ้าแต่งงานกับข้าไม่ว่าอย่างไรข้าก็จะต้องมอบของขวัญแต่งงานอันมีมูลค่าแก่เจ้า จะทำให้เจ้ารู้สึกไม่ยุติธรรมได้เช่นไร”

กู้ชูหน่วนกลอกตาใส่

น่าหลานหลิงลั่วก็เป็นจิ้งจอกตัวหนึ่งเช่นกัน

จิ้งจอกเฒ่าตัวหนึ่ง

“ตามแต่ใจท่านเถอะ ข้ามีข้อเรียกร้องเพียงแค่ข้อเดียว พาข้าไปยังเขตหวงห้ามทันทีในตอนนี้ไม่เช่นนั้นการแต่งงานครั้งนี้จะถูกยกเลิกไป”

“รอข้าสิบห้านาที หลังจากสิบห้านาทีแล้วจะพาเจ้าไปในทันที”

เพิ่งกล่าวจบน่าหลานหลิงลั่วก็ได้หายตัวไปแล้ว

ในไม่ช้าหุบเขาตันหุยก็ตีระฆังมงคลขึ้น แม้แต่ผ้าสีแดงและโคมไฟสีแดงก็ได้แขวนขึ้นไปแล้ว

กู้ชูหน่วนหูดีได้ยินการสนทนาของลูกศิษย์ผู้ลาดตระเวน

“ได้ยินว่านายน้อยจะแต่งงานแล้ว เหตุใดถึงได้กะทันหันเช่นนี้ พวกเรายังไม่เคยเห็นนายหญิงน้อยเลย”

“ก็ใช่หน่ะสิ หากไม่ใช่นายน้อยถ่ายทอดคำสั่งด้วยตนเองข้ายังไม่อยากที่จะเชื่อเลย”

“ที่สำคัญที่สุดคืองานแต่งงานจะมีขึ้นในวันพรุ่งนี้ บอกว่าพรุ่งนี้เป็นวันชุมนุมการกลั่นยาอันใดหากนายน้อยแต่งงานอีกในหุบเขาก็จะยิ่งครึกครื้นมากขึ้นอีก”

“แล้วรู้หรือไม่ว่านายหญิงน้อยผู้นั้นเป็นคนไหน?”

“ไม่รู้สิ ไม่มีวี่แววเลยแม้แต่น้อย น่าจะเป็นลูกสาวของผู้อาวุโสคนใดกระมัง ก่อนหน้านี้ท่านเจ้าหุบเขาไม่ได้กล่าวว่าจะคัดเลือกจากรายชื่อหลานสาวของผู้อาวุโสสองสามท่านไม่ใช่หรือ?”

“หากว่าเป็นหลานสาวของผู้อาวุโสจริงๆก็น่าจะมีข่าวแพร่ออกมาแล้ว ไม่มีทางเป็นหลานสาวของผู้อาวุโสเป็นแน่”

“ข้าได้ยินมาว่าดูเหมือนว่าจะเป็นบุตรสาวที่รักของในขุนนางท่านใดในเมืองหลวงของรัฐเยี่ย”

“ไม่ใช่สิ เป็นหลานสาวของผู้อาวุโส”

"บุตรสาวของขุนนางในเมืองหลวง"