กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 545

“ตึงตึงตึง......”

ดอกไม้สองดอกถูกส่งไปอยู่ในมือของผู้มีกำลังน้อยและกลางทั้งสองที่แตกต่างกัน ซึ่งทำให้พวกเขาหัวเราะออกมาไม่หยุดด้วยความตื่นเต้นยินดี

กู้ชูหน่วนเพียงแค่รู้สึกโศกเศร้าเท่านั้น คนเหล่านี้นะยาล้างไขกระดูกเม็ดเล็กๆหนึ่งเม็ดก็สามารถมีความสุขได้ขนาดนี้ ไม่รู้ว่าจะกล่าวว่าช่างน่าเศร้าหรือช่างน่าขันดี

ยาล้างไขกระดูกเหล่านั้นมอบให้แก่นาง นางยังรู้สึกว่าเปลืองเนื้อที่

“ตึงตึงตึง......”

หลังจากที่ดอกไม้ดอกที่สามถูกส่งผ่านไปหนึ่งรอบก็ส่งมาถึงยังในมือของฮวาฉี่หลัว

ฮวาฉี่หลัวกล่าวด้วยความรังเกียจว่า "ก็ไม่ใช่เพียงแค่ยาล้างไขกระดูกหนึ่งเม็ดเท่านั้น ยังไม่พออุดฟันเลยจะนำไปทำสิ่งใดได้?"

ดอกไม้ดอกที่สี่ถูกส่งไปอยู่ในมือของหุบเขานรก ซึ่งหุบเขานรกยังมีรอยยิ้มสดใสแขวนอยู่บนใบหน้า แต่ละนิกายใหญ่ซึ่งอยู่ด้านข้างโดยตลอดรู้สึกทำสิ่งใดไม่ถูกกับคำพูดนั้นที่กล่าวออกมาของฮวาฉี่หลัว คนของหุบเขานรกเขินอายยิ่งนักจึงทำได้เพียงยิ้มเจื่อนๆและนำยาล้างไขกระดูกกลับไปนั่งลงยังตำแหน่งของตน

พวกเขาได้ยาล้างไขกระดูกมาหนึ่งเม็ดก็มีความสุขเช่นนี้ แต่คนของเผ่าน้ำแข็งกลับดูถูกดูแคลน เมื่อทั้งสองเปรียบเทียบกันขึ้นมาดูเหมือนว่าหุบเขานรกของพวกเขาช่างดูขัดสนยิ่งนัก

ทุกคนต่างมองไปยังเผ่าน้ำแข็งด้วยความอิจฉา

ได้เปรียบแล้วยังอวดความฉลาดอีก ยาล้างไขกระดูกสามารถทำให้เส้นวรยุทธ์เก้าขั้นเข้าสู่ชั้นที่หนึ่ง อยู่ภายนอกแม้ว่าจะมีเงินก็หาซื้อได้ยากเย็นยิ่งนัก

อย่างไรเผ่าน้ำแข็งก็เป็นเผ่าเก่าแก่แม้แต่ยาล้างไขกระดูก็ไม่เข้าตา

กลับเห็นฮวาฉี่หลัวโยนกลับหลังด้วยท่าทางเกียจคร้านโดยที่ไม่ได้เห็นค่าของยาล้างไขกระดูก เพียงแค่ตบๆมือและมองดูกู้ชูหน่วนกลั่นยาอย่างสนใจ

ผู้คนที่นั่งอยู่ด้านหลังฮวาฉี่หลัวซึ่งเป็นลูกศิษย์นิกายจำนวนไม่น้อยต่างวิ่งไปแย่งชิงกัน

แม้แต่ผู้นำนิกายหนึ่งก็อยากไป เพียงแต่ด้วยสถานะก็เกรงใจที่จะไปด้านหน้าแย่งชิงกับลูกศิษย์

ไป๋จิ่นด้านหนึ่งดื่มชาอีกด้านหนึ่งเตือนว่า "เสี่ยวฉี่เอ๋อร์ นี่คือหุบเขาตันหุยอย่าได้เอาแต่ใจตน"

ฮวาฉี่หลัวทำหน้าตาราวกับโดนหลอกพร้อมกับยิ้มแล้วกล่าวว่า “ก็ได้ก็ได้ ฉี่หลัวรู้แล้ว ข้าจะดูการแข่งขันอย่างเชื่อฟังก็แล้วกัน”

ฮวาฉี่หลัวทำเช่นนี้หน้าตาของผู้นำแห่งน่าหลานก็อับอายอยู่บ้าง ยาล้างไขกระดูกเม็ดที่ห้าให้ก็ไม่ใช่ไม่ให้ก็ไม่ใช่

น่าหลานหลิงลั่วส่งสัญญาณทางสายตา ผู้ตีกลองก็เข้าใจในทันทีและกลองก็ถูกตีดังตึงตึงตึงขึ้นมา

ในขณะที่ทุกคนจ้องมองดูให้ดอกไม้ส่งมาถึงยังตรงหน้าของตนเองเสียงกลองก็ได้หยุดลง

พวกเขาผู้ที่ต้องการดันไม่ได้

ผู้ที่ไม่ต้องการกลับได้ดอกไม้สีแดงดอกนั้นอีกครั้ง

ฮวาฉี่หลัวมองดูดอกไม้ดอกนั้นในมือของตนเองจากนั้นก็กระพริบตาแล้วกะพริบอีกและกล่าวอย่างไร้เดียงสาว่า “ผู้นำแห่งหุบเขาน่าหลานข้าดูขัดสนเช่นนั้นหรือ?”

“เอ่อ......เผ่าน้ำแข็งเป็นเผ่าสูงส่งที่ซ่อนตัวอยู่ผู้ใดกล้าบอกว่าพวกท่านขัดสน?”

“เช่นน้้นเหตุใดพวกท่านถึงได้ส่งดอกสีแดงให้ข้าอยู่ตลอด? ข้าไม่ได้ขาดแคลนยาล้างไขกระดูกหรอกนะ”

น่าหลานหลิงลั่วลูบหน้าผากและจ้องไปยังผู้ตีกลองสายตาหนึ่ง

ผู้ที่ตีกลองรู้สึกไม่เป็นธรรม เขาเพียงแค่ตีตามแต่ใจคิดไม่ถึงจริงๆว่าขณะที่เสียงกลองหยุดลงดอกไม้สีแดงได้ถูกส่งไปยังในมือของเผ่าน้ำแข็ง

ไป๋จิ่นกำหมัดและยิ้มอย่างสง่าผ่าเผยและสุภาพเย็นชา"ไป๋จิ่นขอบคุณท่านผู้นำแห่งหุบเขาน่าหลานแทนฉี่หลัว ท่านผู้นำแห่งหุบเขาน่าหลานมีใจแล้ว"

"หึหึ......ด้วยความยินดี"

ดวงตาโตของฮวาฉี่หลัวเต็มไปด้วยความสงสัยพร้อมลดเสียงลงแล้วถามว่า "ท่านพี่ไป๋จิ่น แต่ว่าพวกเราจะเอายาล้างไขกระดูกไปทำอะไรดี ยาล้างไขกระดูกของเผ่าน้ำแข็งของเรากองอยู่เต็มไปหมดจนไม่มีที่วางแล้ว"