กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 55

กู้ชูหน่วนกัดแอปเปิลพลางใช้มือข้างหนึ่งยันม้านั่งตัวยาวและลุกขึ้นไปขวางเอาไว้

“ช้าก่อน ท่านกงกง น้องห้าเจอเรื่องสะเทือนใจอย่างหนักจนความคิดผิดปกติ นางไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตนเองกำลังพูดถึงอะไร เหตุใดเราจึงต้องไปใส่ใจคนวิกลจริตด้วยเล่า”

หม่ากงกงมีท่าทีเคารพนบนอบขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเป็นกู้ชูหน่วน เขายิ้มและกล่าวว่า “ที่แท้ก็เป็นคุณหนูสามนี่เอง แม่นางผู้นี้ดูหมิ่นใส่ร้ายคุณหนูสามอย่างโจ่งแจ้ง แต่คุณหนูสามกลับไม่ถือโทษโกรธเคือง ช่างน่าเลื่อมใสยิ่งนัก”

“คนเป็นพี่น้องกันย่อมทะเลาะกันบ้างเป็นธรรมดา ผ่านแล้วก็ผ่านกันไป ไม่ทราบว่าท่านกงกงพอจะปล่อยไปสักครั้งได้หรือไม่”

คำพูดเพียงประโยคเดียวทำให้เหล่าขุนนางทั้งฝ่ายพลเรือนและทหารประทับใจกู้ชูหน่วนขึ้นมากโข

แม้ว่าคุณหนูสามตระกูลกู้จะเป็นคนหัวขี้เลื่อยและมีหน้าตาอัปลักษณ์ แต่อย่างน้อยนางก็เป็นคนจิตใจดี

ดวงตาของหม่ากงกงวาววับไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ เขาเอ่ยอย่างนอบน้อมว่า “ในเมื่อคุณหนูสามออกปากเอง เช่นนั้นคราวนี้จะไว้ชีวิตนางก็ได้ ทหารเข้ามานี่ มาพานางออกไป”

คำว่าโบยจนตายเมื่อครู่นี้ทำให้กู้ชูหลานหวาดกลัวจนแข่งขาอ่อน ตอนนี้นางทำได้เพียงปล่อยให้ทหารองครักษ์ลากตัวออกไป

กู้ชูหน่วนหาวไปหนึ่งทีและนั่งอยู่อย่างนั้น จากนั้นจึงเอียงคอมองมองทูตตัวแทนจากแต่ละรัฐ

ทูตจากแต่ละรัฐมีเพียงห้าหกคน นั่นคือทั้งหมดที่มี

ระหว่างนั้นนางรู้สึกได้ว่ามีสายตาคอยจับจ้องนางอยู่เป็นครั้งคราว

นางเงยหน้าขึ้นและสบตาเข้ากับดวงตาที่ยิ้มแย้มอย่างอ่อนโยน

ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดกู้ชูหน่วนจึงรู้สึกอบอุ่นหัวใจเมื่อมองเห็นสายตาคู่นั้น มันเป็นความรู้สึกที่สงบและนางก็รู้สึกผ่อนคลายไปทั้งกายา

เมื่อมองชายผู้นั้นอีกครั้งก็พบว่าเขาอายุประมาณยี่สิบกว่าปี

เขาสวมเสื้อผ้าสีเขียวอ่อนชนิดที่มีรอยผ่าด้านหน้า ที่ชายเสื้อปักลายไม้ไผ่ซึ่งกำลังลู่ลม ดูแล้วเหมือนเป็นผู้ที่มารยาทงดงามและสุภาพเรียบร้อย