กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 580

"อากาศหนาวเย็นมากขนาดนี้ และมีหิมะปลิวว่อน จะไปเอาหมูย่างมาจากไหน หากเป็นงูย่างมีอยู่หนึ่งตัว

"ท่านรับปากว่าจะให้หมูย่างข้าสิบตัว"

หากไม่ใช่เพราะหมูสิบตัวนั้น มันคงจะไม่รีบเร่งพาพวกเขาเหาะมาสามวันสามคืนโดยไม่หยุดพัก？

"หากหาไข่มุกมังหรเม็ดที่หกเจอ ช้าค่อยย่างให้เจ้า"

"เสี่ยวจิ่งเอ๋อร์ไม่สนใจ หากนายท่านไม่ให้เสี่ยวจิ่งเอ๋อร์ เสี่ยวจิ่งเอ๋อร์ก็จะไม่ทำงาน"

"เฮ้ ไม่ได้สั่งสอนเพียงไม่กี่วัน เจ้าก็กลายเป็นงูเอาแต่ใจ"

กู้ชูหน่วนยกมือขึ้นและอยากจะทุบมัน เมื่อเห็นแววตาเล็ก ๆ ที่น้อยใจ นางก็คิดว่ามันพยายามอย่างมากในช่วงสามวันสามคืนที่ผ่านมา นางขึงเอามือที่ยกขึ้นหยิกใบหน้าเล็ก ๆ ของมัน

"เหวินเส่าอี๋ เจ้าลองไปหาว่ามีหมูป่าหรือกระต่ายป่าหรือไม่ เอามาย่างให้เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์กินหน่อย"

เหวินเส่าอี๋เอนหลังพิงต้นไม้แห้งเหี่ยวอย่างไร้เรี่ยวแรง และกล่าวอย่างอ่อนแรง "เจ้าคิดว่าจะมีของป่าในสถานที่เช่นนี้หรือ？"

"หากไม่มีของป่าก็ตัดมือและแท้าของเจ้าออกมา ดูจากผิวอันบอบบางและเนื้อที่นุ่มนวลของเจ้าแล้ว เซียวจิ่วเอ๋อร์คงจะชอบมากอย่างแน่นอน"

นัยน์ตาของเสี่ยวจิ่งเอ๋อร์เป็นประกายและพยักหน้าอย่างแรง

เสี่ยวจิ๋วเอ๋อร์มองนางอย่างดูถูกอีกครั้ง

"ท่านข่มขู่เขาเช่นนี้ทั้งวัน เขาจะกล้าขัดขืนได้อย่างไร？หากขาที่สามของเขาถูกทำเป็นเนื้อตากแห้งจริง ๆ เช่นนั้นก็คงน่าอายเกินไป"

"อย่างมากที่สุด ข้าก็แค่ทำให้ขาที่สามของเขากลายเป็นเนื้อตากแห้ง เจ้าคิดแต่เรื่องไม่ดี และอยากจะแทะจนไม่เหลือซาก"

"อย่างมากที่สุดข้าก็จะกินเขาเข้าไป พอกัดเข้าไปคำแรก เขาก็จะไม่รู้สึกอะไรแล้ว หากท่านอยากตัดขาที่สามของเขาไปทำเนื้อตากแห้ง เช่นนั้นเขาก็ต้องทนกับความอัปยศอดสูไปตลอดชีวิต ท่านว่าอย่างไหนโหดร้ายมากกว่ากัน？"

"ดูเหมือนจะเป็นเช่นนั้น เหวินเส่าอี๋ดูเหมือนจะรักศักดิ์ศรี หากตอนของเขาทิ้งไป คงจะโหดร้ายเสียยิ่งกว่าการฆ่าเขา เจ้างุนงงอะไรอยู่

"ท่านรับปากว่าจะย่างหมูให้ข้า ไม่ช่ว่าท่านต้องไปเก็บฟืนหรือ？"

"ใครเป็นนายกันแน่？" กู้ชูหน่วนดึงหางของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ขึ้นมา

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์สะบัดหาง และพยายามดิ้นให้หลุดจากการควบคุมของนาง

"นายท่าน ท่านรังแกงู"

"ไม่ได้กินน้ำแกงงูมานานแล้ว คิดถึงรสชาติที่อร่อย โดยเฉพาะอย่างยิ่งหากได้กินน้ำแกงงูท่ามกลางหิมะ และดื่มด่ำกับทิวทัศน์หิมะ"