กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 579

เหวินเส่าอี๋โกรธจัด

กู้ชูหน่วนยื่นมือไปที่หน้าอกอันกำยำของเขา

เหวินเส่าอี๋ตกตะลึง และอดไม่ได้ที่จะเกร็งไปทั้งตัว

การเคลื่อนไหวของนางเบามาก เบาราวกับขนนก เหมือนเป็นการเกา แต่ทุกครั้งที่นางลูบ เขาก็อดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้าน

เป็นความรู้สึกแปลก ๆ และเขาก็ไม่เคยรู้สึกมาก่อน

ทั้งเพลิน ทั้งกลัว และเขินอาย

เขาลืมตาขึ้นอย่างงก ๆ เงิ่น ๆ และอยากจะให้นางหยุด แต่สิ่งที่ตราตรึงอยู่ในดวงตาของของเขาเป็นแววตาของกู้ชูหน่วน นางมองเขาด้วยสายตาที่หยอกล้อ

ถูกต้อง เป็นการหยอกล้อ ไร้ร่องรอยของอารมณ์และความปรารถนา

"โธ่ ใครบอกว่าเจ้าเป็นบุรุษที่เหมือนภูเขาน้ำแข็ง เร่าร้อนเหมือนไฟอย่างเห็นได้ชัด"

"เหวินเส่าอี๋ เจ้าคงไม่ได้อยู่ที่เดิมใช่หรือไม่？"

"ดูจากท่าทางของเจ้าแล้ว เหมือนว่าข้าจะเดาถูก"

"แต่ท่าทางเช่นนี้ของเจ้า แม้ว่าจะเชี่ยวชาญในเรื่องความรัก แต่ก็คงไม่ได้มากมายอะไรนัก"

สายตาของกู้ชูหน่วนเลื่อนลง และพูดจาหยอกล้อมากขึ้นเรื่อย ๆ

เหวินเส่าอี๋โกรธจัด "กู้ชูหน่วน ท่านฆ่าข้าเสียเลยจะดีกว่า"

ตั้งแต่เด็กจนโต นี่เป็นครั้งแรกที่เขาถูกดูหมิ่นศักดิ์ศรีเช่นนี้

และสิ่งที่เกลียดยิ่งกว่าคือเสื้อผ้าของเขาหลุดลุ่ยออกมา แต่เสื้อผ้าของนางยังเรียบร้อย และชื่นชมรูปร่างของเขาโดยการมองจากข้างบน

เขาจะทนได้อย่างไร

"โกรธจริง ๆ หรือ？ข้ายังไม่ได้เริ่มลงมือเลย"

"ครั้งก่อนตอนที่ได้สัมผัสหนุ่มน้อย ข้าขอนึกก่อน อ้อ......นึกออกแล้ว เป็นตอนที่เยี่ยจิ่งไม่ได้เหี่ยวเฉา เจ้าเป็นนายน้อยของเผ่าเพลิงฟ้า คงจะสืบรู้มาบ้างแล้ว"

"ไม่รู้ว่ารสชาติของเจ้าเมื่อเทียบกับเขาแล้วจะเป็นอย่างไร จะเอร็ดอร่อยกว่าหรือไม่？"

"เจ้าหน้าแดง ไม่ต้องกังวล พี่หญิงจะทำเบา ๆ มาสิ พี่หญิงจะช่วยเปลื้องผ้าให้เจ้า"

เหวินเส่าอี๋กล่าวอย่างโกรธเคือง "ไม่รู้ว่าทำไมข้าถึงสามารถไปยังสถานที่ต่าง ๆ บนแผนที่ได้อย่างรวดเร็ว แต่บนร่างของข้ามียนต์ที่สามารถเพิ่มความเร็วได้ ข้านึกถึงทิศเหนือสุดบนแผนที่ และข้าก็ผ่านด่านตรวจ"

"ด่านตรวจอะไร？"

"รัฐชาววะ"

"รัฐชาววะ？"

"กำลังคนของพวกเขามีไม่มาก แต่แข็งแกร่งมาก อีกทั้งยังไม่กลัวตาย ปกติแล้วชายแดนจะถูกปิดกั้น ไม่ให้มีการติดต่อค้าขายระหว่างกัน กล่าวได้ว่าเป็นรัฐอิสระ อาณาเขตของรัฐชาววะกว้างใหญ่ หากไม่ผ่านรัฐชาววะ จะไม่สามารถเดินทางไปยังดินแดนทางทิศเหนืออันไกลโพ้นได้"

"เจ้ารู้ได้อย่างไร？"

"ก่อนหน้านี้ข้าอยากข้ามไปรัฐชาววะ และเคยทำข้อตกลงบางอย่างกับพวกเขา"

"ดังนั้นเจ้าจึงคุ้นเคยกับพวกเขามาก？"

"ไม่คุ้นเคย"

คนพวกนั้นไร้เหตุผลมากจนเขาเกือบจะออกมาไม่ได้

มีอะไรคุ้นเคยบ้าง？

กู้ชูหน่วนลูบคลำหาเรือนร่างของเขาอยู่ครู่หนึ่ง จนทำให้เหวินเส่าอี๋สั่นไปทั้งตัว

"อะไรที่ควรพูดข้าก็พูดไปหมดแล้ว แต่ท่านก็ยังไม่ปล่อยข้า"

"นี่คือยันต์หรือ？" กู้ชูหน่วนเลิกคิ้วและยิ้ม

"ใช่"

"ขอเพิ่มอีกได้หน่อยได้หรือไม่"

"ไม่ได้"

"อีกสักตัว"

กู้ชูหน่วนไม่พอใจ "หากเจ้ายังกล้าต่อรองอีก ข้าจะย่างเจ้าซะเดี๋ยวนี้เลย"

"ฟ่อ ๆ ๆ ....."

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ประท้วงไปพลางบิดขี้เกียจไปพลาง และด้วยความรวดเร็วที่สะดุดตา มันค่อย ๆ กลายร่างจากงูตัวเล็กเหมือนสร้อยข้อมือ เป็นงูขนาดใหญ่ที่มีความยาวหลายร้อยเมตร

เดิมทีเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์นั้นรวดเร็วอยู่แล้ว แต่เมื่อมียันต์เหินหาวอยู่บนร่างของมัน ความเร็วของมันก็เพิ่มขึ้นจนถึงขีดสุดในทันที และหายไปในชั่วพริบตา

"ฮ้า......ความเร็วเช่นนี้...เหวินเส่าอี๋ ยันต์ยันต์เหินหาวสามารถใช้ได้กี่ครั้ง？"

เหวินเส่าอี๋ถูกลมที่พัดมาด้วยความเร็วเข้าตาจนลืมตาไม่ขึ้น

ท่ามกลางสายลมที่โหยหวน กู้ชูหน่วนได้ยินเหวินเส่าอี๋กล่าวว่า "ครั้งเดียว"

แค่ครั้งเดียว......

ระยะเวลาสั้นเกินไป

เป็นเวลาสามวันสามคืน เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์เหาะไปอย่างไม่หยุดพัก จนกระทั่งคืนที่สามก็หยุดและลงมา

กู้ชูหน่วนและเหวินเส่าอี๋ถูกเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ทำให้สั่นสะเทื่อนจนกระดูกแทบจะแตกสลาย

คนสองคนและงูหนึ่งตัวนอนแผ่อย่างไร้เรี่ยวแรงอยู่บนหิมะ และหอบหายใจ

สถานที่แห่งนี้ถูกปกคลุมไปด้วยหิมะจนสุดลูกหูลูกตา นอกจากหิมะที่ตกหนักแล้ว ก็ไม่มีวี่แววของความมีชีวิตชีวา ยิ่งไม่ต้องพูดถึงพืชพันธุ์ต่าง ๆ เลย

ไม่รู้ว่าเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์กลายเป็นงูตัวเล็กตั้งแต่เมื่อไหร่ มันเลียแก้มของกู้ชูหน่วน และพูดออดอ้อน "นายท่าน หมูย่างสิบตัวของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ล่ะ？"