กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 580

"อากาศหนาวเย็นมากขนาดนี้ และมีหิมะปลิวว่อน จะไปเอาหมูย่างมาจากไหน หากเป็นงูย่างมีอยู่หนึ่งตัว

"ท่านรับปากว่าจะให้หมูย่างข้าสิบตัว"

หากไม่ใช่เพราะหมูสิบตัวนั้น มันคงจะไม่รีบเร่งพาพวกเขาเหาะมาสามวันสามคืนโดยไม่หยุดพัก？

"หากหาไข่มุกมังหรเม็ดที่หกเจอ ช้าค่อยย่างให้เจ้า"

"เสี่ยวจิ่งเอ๋อร์ไม่สนใจ หากนายท่านไม่ให้เสี่ยวจิ่งเอ๋อร์ เสี่ยวจิ่งเอ๋อร์ก็จะไม่ทำงาน"

"เฮ้ ไม่ได้สั่งสอนเพียงไม่กี่วัน เจ้าก็กลายเป็นงูเอาแต่ใจ"

กู้ชูหน่วนยกมือขึ้นและอยากจะทุบมัน เมื่อเห็นแววตาเล็ก ๆ ที่น้อยใจ นางก็คิดว่ามันพยายามอย่างมากในช่วงสามวันสามคืนที่ผ่านมา นางขึงเอามือที่ยกขึ้นหยิกใบหน้าเล็ก ๆ ของมัน

"เหวินเส่าอี๋ เจ้าลองไปหาว่ามีหมูป่าหรือกระต่ายป่าหรือไม่ เอามาย่างให้เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์กินหน่อย"

เหวินเส่าอี๋เอนหลังพิงต้นไม้แห้งเหี่ยวอย่างไร้เรี่ยวแรง และกล่าวอย่างอ่อนแรง "เจ้าคิดว่าจะมีของป่าในสถานที่เช่นนี้หรือ？"

"หากไม่มีของป่าก็ตัดมือและแท้าของเจ้าออกมา ดูจากผิวอันบอบบางและเนื้อที่นุ่มนวลของเจ้าแล้ว เซียวจิ่วเอ๋อร์คงจะชอบมากอย่างแน่นอน"

นัยน์ตาของเสี่ยวจิ่งเอ๋อร์เป็นประกายและพยักหน้าอย่างแรง

มันเคยเป็นยอดฝีมือระดับหก การกินเลือดเนื้อของเขา ไม่เพียงแต่จะอร่อย แต่ยังช่วยเสริมพลังของมันด้วย

เป็นนายท่านที่ปฏิบัติต่อข้าเป็นอย่างดี ไม่เสียแรงที่มันทำงานอย่างหนักมาตลอดสามวันสามคืน

เหวินเส่าอี๋กระตุกมุมปาก "เจ้าไม่เห็นหรือว่าข้าบาดเจ็บสาหัสหนักขนาดนี้？"

เดิมทีเขาก็บาดเจ็บสาหัสอยู่แล้ว และยังเดินทางมาตลอดสามวันสามคืน โดยไม่กิน ไม่ดื่ม ไม่นอน และเขาสงสัยว่าร่างนี้อาจไม่ใช่ของเขาแล้ว

"ข้าเพียงแค่เห็นว่าเจ้าเป็นเฉลยของข้า"

เหวินเส่าอี๋หันหน้าไปทางอื่นอย่างเย่อหยิ่ง

กู้ชูหน่วนคว้าเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ขึ้นมาและเขย่าร่างของมัน "โธ่ เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ เขาไม่ยอมไปหาของป่าให้ เช่นนั้นเจ้าก็กินขาที่สาม ของเขาไปก่อน (หมายถึงอวัยวะเพศชาย) ลองดูว่าตรงไหนนุ่มและอร่อยที่สุด หลังจากกินขาที่สามของเขาแล้ว ค่อยกินมือทั้งสองของเขาก็ยังไม่สาย"

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ส่งสายตาเมินเฉยให้นาง

ในเมื่อขาที่สามของเขาอร่อยมากเช่นนั้น ทำไมนางถึงไม่กิน

กู้ชูหน่วนยิ้มและพูดกล่าวว่า "ข้าอยากให้อาหารที่อร่อยที่สุดกับเจ้า"

"ช่างเถอะ อาหารรสเลิศเช่นนี้ ราชางูเช่นข้าคงไม่มีวาสนา ข้ายกขาที่สามของเขาให้ท่าน ส่วนอย่างอื่นเหลือไว้ให้ข้า"

"จุ๊ ๆ ๆ เจ้ารังเกียจขาที่สามของเขา ช่างเถอะ ข้าจะลองทำเนื้อแห้งแล้วเก็บไว้กินเพลิน ๆ เมื่อหิวก็จะได้กินมันเป็นอาหารว่างได้"

เหวินเส่าอี๋ไม่เข้าใจที่เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์พูด แต่จากคำพูดของกู้ชูหน่วน เขาก็เข้าใจความหมาย

ไม่น้อย

เมื่อได้ยินคำพูดที่ไร้สาระของกู้ชูหน่วน เหวินเส่าอี๋ก็รู้สึกปวดหัว

"นายท่าน ท่านรังแกงู"

"ไม่ได้กินน้ำแกงงูมานานแล้ว คิดถึงรสชาติที่อร่อย โดยเฉพาะอย่างยิ่งหากได้กินน้ำแกงงูท่ามกลางหิมะ และดื่มด่ำกับทิวทัศน์หิมะ"

"ฟ่อ ๆ ๆ ......"

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ทำหน้าบูดบึ้ง และหงอยเหงาเศร้าซึม ไม่รู้ว่ากำลังต่อว่าอะไรอยู่

กู้ชูหน่วนยิ้มเล็กน้อย นางหาที่หลบลมและเริ่มก่อไฟ

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์กลับมาอย่างรวดเร็ว และไม่นานไฟก่อติด

เหวินเส่าอี๋ออกไปนานแล้ว นานเสียจนนางคิดว่าเหวินเส่าอี๋หลงทางแล้วหรือไม่ และเขาก็กลับมาพร้อมกับกระต่ายหิมะสองตัว

ใบหน้าของเขาซีดเซียว ริมฝีปากไม่มีสีเลือด และร่างกายสั่นสะท้านด้วยความหนาวเย็น

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์เบ้ปากอย่างไม่พอใจและส่งเสียงฟ่อ ๆ "แค่สองตัว น้อยมาก"

"อย่าดูถูก หาของกินได้ในสถานที่เช่นนี้ก็ดีมากแล้ว"

กู้ชูหน่วนต้องการจะให้เขาถอนขนกระต่าย แต่เมื่อเห็นว่าเหวินเส่าอี๋ไร้เรี่ยวแรง นางจึงไม่กลั่นแกล้งเขา

ไม่นาน กู้ชูหน่วนก็ย่างกระต่ายหิมะเสร็จ และมีกลิ่นหอมอบอวลไปทั่ว