กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 581

กู้ชูหน่วนยังไม่ทันหยิบกระต่ายย่างลงมา เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ก็อ้าปากกว้างกัดกร้วมเข้าไปในกระเพาะ

มีเสียงดังกร้วมขึ้นมาอีกครั้ง กระต่ายป่าอีกตัวถูกมันค่อยๆ เคี้ยวจนหมด

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ทำเสียงพอใจและสะบัดหางเล็กๆ ของมันอย่างมีความสุข

จากนั้นมันก็หันกลับไปมองกู้ชูหน่วนอย่างน่าเวทนา

“แค่กระต่ายย่างสองตัวไม่ช่วยให้อิ่มท้องเลย”

กู้ชูหน่วนรื้อในวงแหวนอวกาศและนำเนื้อทั้งหมดออกมา

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ดีใจและก้มหน้าก้มตากิน

ในวงแหวนอวกาศมีอาหารไม่มากนัก นอกจากนี้เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ยังเป็นราชาพุงโตที่มีเท่าไรก็กินหมดเท่านั้น เหมือนอ้อยเข้าปากช้าง

กู้ชูหน่วนเหลือหมั่นโถวอยู่เพียงไม่กี่ลูก นางค่อยๆ เคี้ยวทีละคำๆ

โครก...

เสียงท้องของเหวินเส่าอี๋ร้องขึ้นมาอย่างผิดเวลา

กู้ชูหน่วนเอียงศีรษะมอง “หิวเหรอ เรียกว่าท่านพี่สิ แล้วข้าจะให้หมั่นโถวลูกนี้แก่ท่าน”

เหวินเส่าอี๋หันหน้าหนีและหลับตาพักเหนื่อย

“อืม... ห๊อมหอม โดยเฉพาะหมั่นโถวไส้เนื้อ อา... อร่อยจริงๆ เลย”

“นายท่าน เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ก็อยากกินเหมือนกัน” เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ขยับตัวเข้าไปใกล้กู้ชูหน่วนและเลียมุมปากอย่างตะกละตะกลาม

“ไปไกลๆ เลย อาหารเยอะขนาดนั้นยังอุดปากเจ้าไม่ได้อีกรึ”

“อุดไม่ได้แล้ว เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ชอบกินเนื้อ”

“ถ้าอุดไม่ได้ข้าจะเอากลับมาให้หมด”

“ไม่ๆๆ ตอนนี้อุดได้แล้ว แหะๆ” เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ตวัดหางกวาดของกินทั้งหมดออกไป

คิดในใจว่ามันต้องกินอาหารเหล่านี้ให้หมดก่อน จากนั้นค่อยไปขอนายท่านใหม่

กู้ชูหน่วนหยิบหมั่นโถวไส้เนื้อขึ้นมาแกว่งตรงหน้าเหวินเส่าอี๋ “ไม่ได้กินอะไรมาสามวันสามคืน ท่านแน่ใจนะว่าไม่หิว”

เหวินเส่าอี๋ “.....”

“นี่เป็นอาหารชิ้นเดียวที่เหลืออยู่ในวงแหวนอวกาศของข้า ถ้าไม่กินตอนนี้ ไม่รู้ว่ามื้อต่อไปจะได้ไปกินที่ไหน”

เหวินเส่าอี๋ “.....”

“ท่านหยิ่งทะนงจนต่อให้ต้องตายก็ไม่คิดจะกินอาหารของข้างั้นสิ? ก็ได้ ถึงอย่างไรคนที่หิวก็คือท่าน ไม่ใช่ข้า... เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ เจ้ากินเยอะไปแล้ว เราจะพักผ่อนสักพักแล้วมุ่งตรงไปที่รัฐชาววะ* เข้าสู่ขั้วโลกเหนืออย่างเป็นทางการ”

“ฟ่อๆ... นายท่าน ข้ากินหมดแล้ว ยังมีเนื้อเหลืออีกหรือไม่”

“หมดแล้ว”

“ให้เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์กินไส้เนื้อในมือท่านได้หรือไม่”

กู้ชูหน่วนกลอกตา

มันคิดจะให้เหวินเส่าอี๋อดตายจริงๆ รึ

แม้ว่านางจะไม่ชอบเหวินเส่าอี๋ แต่นางก็ไม่อยากทำให้เขาอดตาย

ทันใดนั้นจุดสีแดงเป็นจุดๆ ก็ปรากฏขึ้นในหิมะซึ่งอยู่ไกลออกไป

จุดสีแดงแผ่แสงสีเหลืองทองออกมาเป็นระยะกว้าง โอบล้อมพวกนางไว้จากทุกสารทิศ ในคืนเดือนมืดสนิทเช่นนี้ยิ่งเห็นได้ชัด

“ไปดูสิว่าจุดแสงเหล่านั้นคืออะไร” กู้ชูหน่วนสั่ง

ขณะที่เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์กำลังจะไปดู เสียงที่อ่อนแรงของเหวินเส่าอี๋ก็เอ่ยขึ้นมาว่า “พวกชาววะจุดคบเพลิง”

“ไกลขนาดนี้ท่านรู้ได้ยังไง”

"....."

ขณะที่กู้ชูหน่วนกำลังคิดจะหนีไป เสียงที่ไพเราะน่าฟังของเหวินเส่าอี๋ก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง

“หนีไม่ได้แล้ว พวกเราถูกล้อมไว้ พวกนั้นมีอะไรไม่มากเท่ามีกำลังคน”

ขณะที่พูดอยู่นั้น ชาววะก็ถือคบเพลิงเข้ามาล้อมหน้าล้อมหลังพวกเขาอย่างหนาแน่น

แม้ว่าจะเตรียมใจไว้ก่อนแล้วแต่กู้ชูหน่วนก็ยังอดตกใจไม่ได้

คนพวกนี้เป็นคนแคระ...

ทุกคนตัวสูงแค่หัวเข่าของนางเท่านั้น

ผู้คนหนาแน่นที่โอบล้อมพวกนางไว้ดูไม่ต่างอะไรกับมด

บ้าน่ะ...

ในที่สุดนางก็เข้าใจว่าเหตุใดเหวินเส่าอี๋จึงบอกว่าการบุกรัฐชาววะไม่ใช่เรื่องง่าย

ไม่ใช่ว่าเอาชนะพวกนางไม่ได้ แต่การนองเลือดจะเกิดขึ้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้เมื่อการต่อสู้เริ่มขึ้น และฝ่ามือที่ใช้เข้าสู้ก็จะถูกปกคลุมไปด้วยเลือด

นายท่าน เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์มาช่วยแล้ว ฟ่อ...”

“หยุด เจ้าหยุดอยู่ตรงนั้นแหละ อย่าขยับ”

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์มีพลังแข็งแกร่งมาก ต่อให้นางไม่ต้องออกแรง คนเหล่านี้ก็จะล้มลงไปทีละคนและกลายเป็นยิ่งกว่าเศษเต้าหู้

ถ้าเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ไม่เคลื่อนไหว ที่นี่จะไม่มีการนองเลือด

“ฆ่าๆๆๆๆ... ฆ่าๆๆๆๆ....”

เหล่าคนแคระชูคบไฟและมีดขนาดใหญ่ พูดเป็นเสียงเดียวกันจนน่าหนวกหู

กู้ชูหน่วนโมโหจนเดือดพล่าน

นางเจ็บขาจะตายอยู่แล้ว สลัดอย่างไรก็สลัดไม่หลุด ทุกอย่างดูเหมือนกลลวงไม่มีผิด

เมื่อหันไปมองเหวินเส่าอี๋อีกครั้งก็เห็นว่าเขากำลังเอนกายพิงต้นไม้อย่างอ่อนแรง ปล่อยให้คนแคระโอบล้อมไว้และมองดูนางถูกรังแกด้วยวิธีต่างๆ ด้วยแววตาที่เย็นชา

กู้ชูหน่วนชูมือทั้งสองข้างขึ้นเหนือศีรษะและตะโกนเสียงดัง “ข้ายอมแพ้ ข้ายอมแพ้แล้ว พวกท่านอยากให้ทำอย่างไรก็ว่ามาได้เลย”

แม่ทัพฮวาโบกมือเป็นสัญญาณให้คนแคระทั้งหมดล่าถอย ทว่ายังคงโอบล้อมและจ้องมองนางอย่างระมัดระวัง

แม่ทัพฮวาพ่นลมหายใจอย่างเย็นชา “คิดว่าจะเป็นยอดฝีมือที่ไหน ที่แท้ก็ไม่เท่าไหร่ เมื่อเทียบกับผู้ที่บุกมาที่รัฐชาววะก่อนหน้านี้ ยังห่างไกลกันนัก”

"....."

ไม่เท่าไหร่งั้นหรือ

เฮอะ...

นางยังไม่ได้ออกแรงเลยสักนิดต่างหาก ขอให้รู้เอาไว้

ไม่รู้ว่าคนพวกนี้ไปเอาความมั่นใจมาจากไหนและรอดมาจนถึงตอนนี้ได้อย่างไร

##倭人 ชาววะคือคำเรียกชาวญี่ปุ่นในประเทศจีนสมัยโบราณ แปลว่าพวกเตี้ยแคระ