กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 599

กู้ชูหน่วนยิ้มเยาะเย้ย "ข้าก็คิดว่าเคล็ดลับอะไร ที่แท้ก็เอาชีวิตของลูกศิษย์ลูกหามายืดอายุของตัวเอง เชอะ ตาเฒ่า เจ้าช่างไร้ยางอายเสียเหลือเกิน หากเรื่องนี้แพร่ไปยังเผ่าเพลิงฟ้า เจ้าคิดว่า เจ้ายังมีคุณสมบัติในการเป็นผู้อาวุโสสูงอีกอย่างนั้นหรือ?"

ผู้อาวุโสสูงเสวี่ยเยี่ยยิ้มอย่างน่าสะพรึงกลัวและมีรังสีสังหารที่เยือกเย็นในดวงตาที่เย็นชาของเขา

"พวกเจ้าโชคดีมากที่ต้องตายในเงื้อมมือของข้า"

"ข้ากู้ชูหน่วนยอมได้ทุกอย่างแต่ข้าไม่มีทางยอมเสียเปรียบ ตาเฒ่า ถึงเวลาไปลงนรกของเจ้าแล้ว เจ้าอายุมากปูนนี้แล้วยังไม่รีบไปลงนรก เช่นนั้นจะให้คนอื่นมีที่ยืนได้อย่างไร"

"ให้ทางเลือกพวกเจ้าสองทาง หนึ่งส่งไข่มุกมังกรมาให้ข้าและข้าจะไม่ทำอะไรพวกเจ้า สอง คาถาเวทมนตร์ของเผ่าเพลิงฟ้าจะทำให้พวกเจ้าเสียใจที่ได้เกิดมาบนโลกใบนี้"

"ข้ากลัวเหลือเกิน คาถาเวทมนตร์ ร้ายกาจมากใช่หรือไม่? ข้าชักอยากจะเห็นเหลือเกิน"

เยี่ยจิ่งหานค่อยๆ ลุกขึ้นยืนอยู่ตรงหน้าของนาง โดยแยกนางออกจากสายตาของผู้อาวุโสสูงเสวี่ยเยี่ย

"เจ้าถอยไป ข้าจัดการเอง"

"ก็ได้ ท่านจัดการก็ได้"

เมื่อกู้ชูหน่วนพูดจบ นางก็กวาดสายตาไปรอบๆ หลังจากมั่นใจได้ว่าบริเวณโดยรอบไม่มีรองหัวหน้าเผ่าซือคงอยู่ จากนั้นนางจึงวิ่งหนีออกไปทางซ้ายอย่างรวดเร็ว ราวกับสายฟ้า โดยไม่สนใจความปลอดภัยของเยี่ยจิ่งหานเลย

การกระทำของนาง ไม่เพียงทำให้เยี่ยจิ่งหานตกตะลึงเท่านั้น แต่ก็ทำให้ผู้อาวุโสสูงเสวี่ยเยี่ยสับสน

ผู้หญิงคนนี้......

นางเห็นว่าภูมิศาสตร์ของที่นี่ไม่ดี จึงหลบหนีไปอย่างนั้นหรือ?

ผู้อาวุโสสูงเสวี่ยเยี่ยตอบสนองอย่างรวดเร็ว

หรือไข่มุกมังกรอาจจะอยู่กับกู้ชูหน่วน

เขาเขย่งเท้าขึ้นเพื่อต้องการจะไล่ตามกู้ชูหน่วนไป เยี่ยจิ่งหานจึงยกขลุ่ยหยกขาวขึ้นมาเป่า เมื่อขัดขวางการไปของเขา

"ต้องการจะไล่ตามนางไป เจ้าต้องผ่านด่านของข้าไปก่อน"

ไม่นาน ทำนองดนตรีก็กลายเป็นระเบิดสังหารไปยังมนุษย์โครงกระดูก ซึ่งคงกระพันต่อดาบและปืน มนุษย์โครงกระดูกที่เป็นอมตะถูกโจมตีด้วยเสียงบรรเลงขลุ่ยและพวกมันทั้งหมดก็พังทลายลง

ผู้อาวุโสสูงเสวี่ยเยี่ยสวดเวทมนตร์คาถา จากนั้นมนุษย์โครงกระดูกกลับมารวมร่างอีกครั้ง และพุ่งไปยังเยี่ยจิ่งหาน

เสียงท่วงทำนองของเยี่ยจิ่งหานทำการกำจัดพวกเขาครั้งแล้วครั้งเล่า แต่พวกเขาก็ยังสามารถกลับมารวมตัวกันได้อีกครั้งแล้วครั้งเล่าเช่นกัน วนเป็นวัฏจักรเช่นนี้ไม่จบสิ้น

"กร่อก แกร่ก......"

มนุษย์โครงกระดูกราวกับสามารถเพิ่มจำนวนได้ จากหนึ่งเป็นสอง สองเป็นสี่ สี่เป็นแปด แปดเป็นสิบหก......

ไม่นาน ถ้ำน้ำแข็งก็เต็มไปด้วยมนุษย์โครงกระดูกที่มีรอยยิ้มอันชั่วร้าย

แม้แต่บนกำแพงน้ำแข็งก็เป็นมนุษย์โครงกระดูก

เป้าหมายของมนุษย์โครงกระดูกเหล่านี้นั้นชัดเจนมาก นั่นก็คือการสังหารเยี่ยจิ่งหาน

เยี่ยจิ่งหานเป่าขลุ่ยและยิ้มไปพร้อมกัน

เมื่อเสียงขลุ่ยเปลี่ยนไป น้ำแข็งที่ตกลงพื้นก็กลับกลายเป็นมนุษย์น้ำแข็งจำนวนมาก ไม่น้อยไปกว่ามนุษย์โครงกระดูกเลย

มนุษย์โครงกระดูกและมนุษย์น้ำแข็งต่อสู้กันอย่างดุเดือด

ผู้อาวุโสสูงเสวี่ยเยี่ยมองไปยังเยี่ยจิ่งหานด้วยความตื่นตระหนก

"ไม่แปลกที่เผ่าเพลิงฟ้าเห็นว่าเจ้าเป็นศัตรูตัวฉกาจที่นอกเหนือจากเผ่าหยก เยี่ยจิ่งหาน นับว่าเจ้าคู่ควรแล้ว"

ผู้อาวุโสสูงเสวี่ยเยี่ยคิดไม่ถึงเลยว่า เยี่ยจิ่งหานที่มีฝีมือระดับห้าและยังบาดเจ็บสาหัสเช่นนี้ ยังสามารถต่อสู้กับเขาและมีพละกำลังมากมายเช่นนี้

แม้ว่าเขาจะได้รับบาดเจ็บสาหัสจากมังกรน้ำ แต่ฝีมือระดับหกและฝีมือระดับห้านั้น พละกำลังก็ต่างกันอย่างมาก

เยี่ยจิ่งหานค่อยๆ ปล่อยขลุ่ยหยกขาวและไม่เป่าต่อไป แต่มนุษย์น้ำแข็งเหล่านั้นกลับไม่ละลาย และยังคงต่อสู้กับมนุษย์โครงกระดูกต่อไปได้