กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 600

ทันใดนั้นร่างของเยี่ยจิ่งหานก็ถูกดึงออกไป

ดูเหมือนว่าทั้งสองคนจะเข้าใจกันโดยปริยาย และในขณะเดียวกันก็ซัดฝ่ามือออกไป จนทำให้ถ้ำน้ำแข็งถล่ม และปิดกั้นทางออกทั้งหมด ทิ้งให้ผู้อาวุโสสูงสุดเสวี่ยเยี่ยอยู่กับเหล่าสัตว์ร้ายในนั้นตามลำพัง

เยี่ยจิ่งหานพูดไม่ออกบอกไม่ถูก

"ผู้อาวุโสสูงสุดเสวี่ยเยี่ยเฉลียวฉลาดมาก คิดไม่ถึงเลยว่าท้ายที่สุดแล้วต้องมาตายด้วยน้ำมือของเจ้า"

"เขาคร่าชีวิตผู้คนมากมาย เขาน่าจะตายตั้งนานแล้ว มีชีวิตอยู่ต่อไปก็เปลืองอากาศ"

"สัตว์ร้ายมากมายขนาดนั้น เจ้าไปล่อมาได้อย่างไร" เมื่อนึกถึงเมื่อครู่ที่สัตว์ร้ายคำราม เยี่ยจิ่งหาน

ความแข็งแกร่งของสัตว์ร้ายเหล่านั้นอย่างน้อยก็ต้องระดับสามขึ้นไป

ต่อให้เป็นยอดฝีมือระดับเจ็ด เมื่อต้องเผชิญหน้ากับสัตว์ร้ายมากมายขนาดนั้น ก็คงต้องถูกกัดตาย

แต่นางมีวยุทธเพียงแค่ระดับสอง แต่กลับกล้ายั่วยุสัตว์ร้ายมากมายขนาดนั้น

"เป็นความโชคดี ตอนที่ข้าเข้ามาข้าทำเครื่องหมายไว้บนผนังน้ำแข็ง เพราะกลัวว่าจะหาทางออกไม่เจอ และข้าบังเอิญเห็นเครื่องหมายที่ข้าทิ้งไว้ จึงนึกขึ้นได้ว่าที่นี่มีสัตว์ร้ายหลับใหลอยู่ จึงล่อพวกมันออกมาได้ไม่ยาก"

"ไม่ยาก？" เยี่ยจิ่งหานขึ้นเสียง

กู้ชูหน่วนจับแขนของเขาและยิ้ม "ไปกันเถอะ ๆ ที่นี่มีทั้งผู้อาวุโสผู้อาวุโสสูงสุดเสวี่ยเยี่ยและมังกรน้ำแข็งระดับเจ็ด อยู่ที่นี่อันตรายมาก พวกเรารีบไปจากขั้วโลกเหนือกันเถอะ"

"ไม่ไปช่วยเหวินเส่าอี๋หรือ？"

เยี่ยจิ่งหานจ้องมองไปที่สีหน้าของนาง เขาอยากดูว่ากู้ชูหน่วนยังมีความรักต่อเหวินเส่าอี๋หรือไม่

กู้ชูหน่วนหยุดชะงัก ใบหน้าของนางดูไม่มีอะไรและกล่าวเบา ๆ "เผ่าหยกต้องการไข่มุกมังกรโดยเร็วที่สุด เขามีมือมีเท้า หากไม่อยากตาย ย่อมหาทางออกมาเองได้"

"แต่รองหัวหน้าเผ่าซือคงต้องการชีวิตของเขา"

"เขาจะอยู่หรือตายเกี่ยวอะไรกับข้าด้วย"

กู้ชูหน่วนยอมรับว่านางไม่ได้พูดจากใจจริง

ทุกครั้งที่นางนึกถึงคำสาปโลหิตของผู้คนเผ่าหยก แม้จะรู้ว่าเหวินเส่าอี้เป็นผู้บริสุทธิ์ แต่นางก็ไม่สามารถยอมรับได้

ถึงอย่างไรเหวินเส่าอี๋ก็เป็นนายน้อยของเผ่าเพลิงฟ้า ไม่ฆ่าคนของเผ่าหยกไปไม่น้อย

"งั้นหรือ เช่นนั้นเจ้าก็จำคำพูดในวันนี้ไว้ ไม่ใช่เพียงแค่เห็นว่าเขาหน้าตา แล้วนึกถึงแต่ความงดงามของเขา"

"หากพูดถึงความงาม ทำไมท่านถึงต้องสวมหน้ากากผี？ไม่ใช่เพราะท่านน่าเกลียด หรือว่าหน้ากากนี้มีอะไรซ่อนอยู่"

เยี่ยจิ่งหานและกู้ชูหน่วนยิ้มและพุดคุยกันไปตลอดทางที่ออกจากถ้ำน้ำแข็ง

ที่มุมของทางแยก นัยน์ตาของเหวินเส่าอี๋เศร้าหมอง สีหน้าของเขาไม่ค่อยดีนักและกำหมัดแน่น

คำพูดที่ไร้ความปรานีของกู้ชูหน่วนดังก้องอยู่ในหูของเขา

เขาจะอยู่หรือตายเกี่ยวอะไรกับข้าด้วย？

เหอะ......

จริงสิ เขาจะอยู่หรือตายเกี่ยวอะไรกับนางด้วย？

เดิมทีก็เป็นการแก้แค้นจากรุ่นสู่รุ่น

เหวินเส่าอี๋กุมหัวใจของตนเองไว้แน่น ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงแน่นอกและหายใจลำบาก

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อนึกถึงภาพที่กู้ชูหน่วนและเยี่ยจิ่งหานเดินเคียงข้างกัน พูดคุยและยิ้มอย่างมีความสุข

เหวินเส่าอี๋จากไปโดยลำพังและโดดเดี่ยว

หลังจากที่เขาจากไป เยี่ยจิ่งหานหันไปมองข้างหลัง และรอยยิ้มที่สบายอกสบายใจก็ปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา

กู้ชูหน่วนกล่าวว่า "เรื่องอะไรทำให้ท่านอ๋องเทพแห่งสงครามเบิกบานใจเช่นนี้？"

"เจอไข่มุกมังกร ไม่ควรจะเบิกบานใจหรือ？"

เยี่ยจิ่งหานหยิบไข่มุกมังกรออกมาแล้วยื่นให้กู้ชูหน่วน

นัยน์ตาของกู้ชูหน่วนเป็นประกาย และกำลังจะยื่นมือออกไปหยิบ ทันใดนั้น ไอสังหารที่น่าสะพรึงกลัวก็โจมตีเยี่ยจิ่งหานและกู้ชูหน่วน

ในเวลาเดียวกัน มือคู่หนึ่งที่มีเหี่ยวย่นก็ต้องการจะคว้าไข่มุกมังกร

นัยน์ตาของเยี่ยจิ่งหานและกู้ชูหน่วนตื่นตะลึง เยี่ยจิ่งหานเก็บไข่มุกมังกร และพลิกฝ่ามือกลับไปโจมตีผู้ที่มา

กู้ชูหน่วนใช้ขาฟาดไปที่ผู้ที่มาอย่างเต็มแรง