กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 599

กู้ชูหน่วนยิ้มเยาะเย้ย "ข้าก็คิดว่าเคล็ดลับอะไร ที่แท้ก็เอาชีวิตของลูกศิษย์ลูกหามายืดอายุของตัวเอง เชอะ ตาเฒ่า เจ้าช่างไร้ยางอายเสียเหลือเกิน หากเรื่องนี้แพร่ไปยังเผ่าเพลิงฟ้า เจ้าคิดว่า เจ้ายังมีคุณสมบัติในการเป็นผู้อาวุโสสูงอีกอย่างนั้นหรือ?"

ผู้อาวุโสสูงเสวี่ยเยี่ยยิ้มอย่างน่าสะพรึงกลัวและมีรังสีสังหารที่เยือกเย็นในดวงตาที่เย็นชาของเขา

"พวกเจ้าโชคดีมากที่ต้องตายในเงื้อมมือของข้า"

"ข้ากู้ชูหน่วนยอมได้ทุกอย่างแต่ข้าไม่มีทางยอมเสียเปรียบ ตาเฒ่า ถึงเวลาไปลงนรกของเจ้าแล้ว เจ้าอายุมากปูนนี้แล้วยังไม่รีบไปลงนรก เช่นนั้นจะให้คนอื่นมีที่ยืนได้อย่างไร"

"ให้ทางเลือกพวกเจ้าสองทาง หนึ่งส่งไข่มุกมังกรมาให้ข้าและข้าจะไม่ทำอะไรพวกเจ้า สอง คาถาเวทมนตร์ของเผ่าเพลิงฟ้าจะทำให้พวกเจ้าเสียใจที่ได้เกิดมาบนโลกใบนี้"

"ข้ากลัวเหลือเกิน คาถาเวทมนตร์ ร้ายกาจมากใช่หรือไม่? ข้าชักอยากจะเห็นเหลือเกิน"

เยี่ยจิ่งหานค่อยๆ ลุกขึ้นยืนอยู่ตรงหน้าของนาง โดยแยกนางออกจากสายตาของผู้อาวุโสสูงเสวี่ยเยี่ย

"เจ้าถอยไป ข้าจัดการเอง"

"ก็ได้ ท่านจัดการก็ได้"

เมื่อกู้ชูหน่วนพูดจบ นางก็กวาดสายตาไปรอบๆ หลังจากมั่นใจได้ว่าบริเวณโดยรอบไม่มีรองหัวหน้าเผ่าซือคงอยู่ จากนั้นนางจึงวิ่งหนีออกไปทางซ้ายอย่างรวดเร็ว ราวกับสายฟ้า โดยไม่สนใจความปลอดภัยของเยี่ยจิ่งหานเลย

การกระทำของนาง ไม่เพียงทำให้เยี่ยจิ่งหานตกตะลึงเท่านั้น แต่ก็ทำให้ผู้อาวุโสสูงเสวี่ยเยี่ยสับสน

ผู้หญิงคนนี้......

นางเห็นว่าภูมิศาสตร์ของที่นี่ไม่ดี จึงหลบหนีไปอย่างนั้นหรือ?

ผู้อาวุโสสูงเสวี่ยเยี่ยตอบสนองอย่างรวดเร็ว

หรือไข่มุกมังกรอาจจะอยู่กับกู้ชูหน่วน

เขาเขย่งเท้าขึ้นเพื่อต้องการจะไล่ตามกู้ชูหน่วนไป เยี่ยจิ่งหานจึงยกขลุ่ยหยกขาวขึ้นมาเป่า เมื่อขัดขวางการไปของเขา

"ต้องการจะไล่ตามนางไป เจ้าต้องผ่านด่านของข้าไปก่อน"

"เยี่ยจิ่งหาน นางทิ้งเจ้าไปแล้ว นางทำเพื่อช่วยชีวิตของนางและทิ้งเจ้าไว้ที่นี่"

"นั่นก็เป็นเพราะข้ายินยอม"

เยี่ยจิ่งหานไม่เชื่อเด็ดขาดว่ากู้ชูหน่วนจะทิ้งเขาไว้ที่นี่จริงๆ

ต่อให้นางทิ้งเขาไว้ที่นี่จริง เขาก็ไม่โทษนาง

"เจ้าโง่ เช่นนั้นข้าจะทำตามความปรารถนาของเจ้า จากนั้นค่อยตามไปฆ่านาง"

ผู้อาวุโสสูงเสวี่ยเยี่ยยกมือขึ้นและก้อนน้ำแข็งในถ้ำน้ำแข็งราวกับมีตา มันพุ่งเข้าไปยังเยี่ยจิ่งหานอย่างบ้าคลั่ง

มุมปากของเยี่ยจิ่งหานยกขึ้นเผยให้เห็นรอยยิ้มที่ดุร้าย นิ้วมือที่เรียวยาวและขาวสะอาดของเขาจับอยู่ที่ขลุ่ยหยกขาว ริมฝีปากที่เยือกเย็นเป่าไปยังขลุ่ยหยกขาว ราวกับเพลิดเพลินอย่างมากในการเป่าบรรเลงออกมาอย่างแผ่วเบา

เสียงขลุ่ยดังขึ้นช้าๆ ราวกับน้ำพุที่สดชื่น ก้อนน้ำแข็งที่พุ่งเข้ามาอย่างบ้าคลั่งราวกับถูกสะกดและไม่เคลื่อนไหวเข้าไปข้างหน้าอีก

แววตาของผู้อาวุโสสูงเสวี่ยเยี่ยดุร้ายและปล่อยกำลังภายในออกไป ก้อนน้ำแข็งที่ถูกสะกดหยุดนั้นแตกกระจายจนเป็นเสี่ยงๆ และกระเด็นไปยังเยี่ยจิ่งหาน

เมื่อเสียงขลุ่ยเปลี่ยนไป ก้อนน้ำแข็งชิ้นเล็กๆ เปลี่ยนเป็นน้ำเย็น ตกกระทบลงพื้น จากนั้นเปลี่ยนรูปร่างเป็นเกล็ดหิมะ

เกล็ดหิมะปลิวพลิ้วไหวและเต้นรำอยู่กลางอากาศ ราวกับเหล่านางฟ้ากำลังเต้นระบำอย่างสนุกสนาน

เมื่อเสียงขลุ่ยบรรเลงและการฟังอย่างแนบเนียนลึกซึ้ง ทำให้ผู้คนผ่อนคลายจากความระมัดระวัง เหมือนอยู่ในทะเลเมฆและหมอก

ผู้อาวุโสสูงเสวี่ยเยี่ยไม่กล้าฟังเสียงขลุ่ยของเยี่ยจิ่งหาน

อย่างที่ทุกคนทราบกันดีว่า เสียงสังหารของเยี่ยจิ่งหานนั้นเป็นที่เลื่องลืออย่างมากในโลกใบนี้

ไม่ว่าจะเป็นยอดฝีมือระดับใด เพียงแค่ได้สดับรับฟังเสียงขลุ่ยของเขาแล้ว เช่นนั้นแล้วจะถูกเอาชีวิตไปอย่างไม่รู้สึกตัว

ผู้อาวุโสสูงเสวี่ยเยี่ยใช้สิ่งของอุดหูของตัวเอง และใช้กำลังควบคุมก้อนน้ำแข็งเพื่อจู่โจมเยี่ยจิ่งหานอย่างไม่หยุดยั้ง

น่าเสียดายที่ก้อนน้ำแข็งเหล่านั้นไม่สามารถทำอะไรเยี่ยจิ่งหานได้เลย มันต่างตกลงพื้นด้วยระยะห่างจากเยี่ยจิ่งหานประมาณหนึ่งเมตร

ผู้อาวุโสสูงเสวี่ยเยี่ยพึมพำคาถา เพื่อต้องการใช้เวทมนตร์คาถากำจัดเขา

เสียงขลุ่ยของเขายังคงดังอย่างต่อเนื่องในหูของเขา

เสียงขลุ่ยยิ่งเป่ายิ่งโศกเศร้า เห็นได้ชัดว่าเขาอุดหูอยู่ แต่ก็ยังได้ยินอย่างชัดเจน

ผู้อาวุโสสูงเสวี่ยเยี่ยรู้สึกเจ็บปวดมาก ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรและน้ำตาก็ค่อยๆ ไหลออกมา

พลังและวิทยายุทธในตัวเขาก็ค่อยๆ สลายไปทีละน้อย รวมไปถึงเวทมนตร์คาถาของเขา

เงียบสงัด......