กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 61

บทที่ 62

หลิ่วเย่ว์กับอวี๋ฮุยมองหน้ากัน

วันนี้ลูกพี่เป็นลมบ้าหมูหรืออย่างไร เหตุใดจึงเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับคุณชายอี้

อาจารย์สวีโกรธจนยั้งตัวเองไว้ไม่อยู่ “ตักน้ำรดหัวตอชัดๆ สั่งสอนไปก็ไร้ประโยชน์ ท่านอาจารย์ซั่งกวน ท่านดูคุณหนูสาม... ถ้าคนผู้นี้ยังอยู่ในสำนักศึกษา ชื่อเสียงที่สั่งสมมาเป็นร้อยปีของสำนักศึกษาจะไม่ถูกนางทำลายจนป่นปี้หรอกหรือ ไม่ได้การ หลังจากการชุมนุมแข่งขันวิชาการสิ้นสุดลง ข้าจะต้องขอให้หัวหน้าสำนักศึกษาไปกราบบังคมทูลต่อฝ่าบาท ขอให้เชิญคุณหนูสามตระกูลกู้ออกไปจากสำนักศึกษาเสีย”

“แล้วถ้านางชนะขึ้นมาจริงๆ ล่ะ”

“นางน่ะหรือชนะ หัวขี้เลื่อยอย่างนางน่ะนะ”

อาจารย์สวีเอ่ยอย่างดูถูก

เขาสอนหนังสือมาทั้งชีวิต แต่ไม่เคยเจอนักเรียนคนไหนเหลวแหลกขนาดนี้

เจ๋ออ๋องยิ่งรู้สึกดูแคลนมากขึ้นกว่าเดิม ในขณะที่มือยังคงเคลื่อนไหวไม่หยุดและวาดภาพต่อไป

ทุกคนคิดว่าอี้เฉินเฟยคงจะโกรธ ไม่คิดว่าเขาจะหัวเราะขึ้นมาอย่างเรียบเรื่อย “คุณหนูสามสนใจข้าน้อยอี้เช่นนี้ นับเป็นเกียรติของข้าน้อยเป็นอย่างมาก ในเมื่อคุณหนูสามต้องการเดิมพัน เช่นนั้นเราจะตอบรับคำท้านี้”

“คุณชายอี้...” ผู้มีความสามารถทั้งสองคนจากรัฐจ้าว ฉังเจินและฉังผิงต่างตกใจ

ถ้าแพ้ขึ้นมาล่ะ พวกเขาจะอธิบายกับคุณชายอี้อย่างไร

“ไม่เห็นเป็นไร พวกท่านแข่งขันกันตามปกติเถิด แพ้ชนะเป็นเรื่องธรรมดาในการทำสงคราม ถึงจะแพ้ก็ไม่เป็นไร”

อี้เฉินเฟยจะอารมณ์ดีเกินไปแล้วหรือเปล่า

เขาทนกับคำพูดเช่นนี้ได้ด้วยหรือ

นอกจากนี้... เขาไม่กลัวว่าเทพแห่งสงครามจะมาคิดบัญชีเขาภายหลังงั้นหรือ

อย่างไรเสียนางก็เป็นคู่หมั้นของเทพแห่งสงครามนะ

ใต้เท้าอู๋เอ่ยเยาะๆ ว่า “อัครเสนาบดีกู้ บุตรสาวของท่านช่างกล้าเสียจริงที่คิดเช่นนี้ แม้แต่คุณชายอี้นางยังกล้าเข้าไปยุ่มย่าม”

“ข้าบอกไปแล้วว่าข้าตัดขาดความสัมพันธ์กับนางจนสิ้นแล้ว นางไม่ใช่ลูกสาวของข้าอีกต่อไป”

“พวกท่านตัดขาดความเป็นพ่อลูกกันก็จริง แต่ถึงอย่างไรก็ยังมีสายเลือดเดียวกันมิใช่หรือ ฮ่าๆๆๆ”

ถ้าไม่ใช่เพราะฝ่าบาทและเหล่าทูตอยู่ที่นี่ อัครเสนาบดีกู้ก็อยากจะหนีไปเสียให้พ้น

กู้ชูหน่วนหมุนพู่กันขนหมาป่าอย่างอารมณ์ดี นัยน์ตาสุกใสที่ฉาบฉายไปด้วยรอยยิ้มคู่นั้นมองตรงไปยังอี้เฉินเฟย

หม่ากงกงไม่กล้าแม้แต่จะมองตรงๆ

คุณหนูสามจะกล้าหาญเกินไปแล้ว

มีสตรีที่ยังไม่ออกเรือนคนไหนบ้างที่จ้องมองผู้อื่นเช่นนี้

เขารีบเตือนว่า “คุณหนูสาม ธูปหมดไปจะครึ่งดอกแล้ว ท่านยังไม่ลงมืออีกหรือ ทุกคนวาดไปได้เยอะแล้วนะขอรับ”

“จะรีบร้อนไปทำไม ยังมีเวลาเหลืออยู่มิใช่หรือ ข้านอนกลางวันไปแล้วแต่ยังไม่ได้กินข้าวเลย ท่านช่วยไปหาอะไรมาให้ข้ากินหน่อยซี”

“เอ่อ...” ตอนนี้เป็นเวลาแข่งขัน จะมากินข้าวอะไรกัน?

หม่ากงกงยิ้มอย่างประจบ “เหตุใดคุณหนูสามจึงไม่รอให้จบการแข่งขันก่อนล่ะขอรับ”

หยิบพู่กันไม่ไหวแล้ว รบกวนท่านกงกงช่วยยกอาหารกับสุราดีๆ มาให้สักนิดเถิด อ้อ ข้าชอบของหวานมากที่สุด

หม่ากงกงมองจักรพรรดิเยี่ยด้วยความลำบากใจ

จักรพรรดิเยี่ยทรงพระทัยกว้าง พระองค์ยกพระหัตถ์ขึ้นโบกแสดงว่าอนุญาต

บทที่ 60

บทที่ 62