กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 678

sprite

กู้ชูหน่วนผลักเขาออกไปหลายครั้ง แต่สักพักเขาก็ลุกขึ้นมาอีกเหมือนงูไม่มีกระดูก นางเหนื่อยมากจนเหงื่อตก

"เจ้าเดินไม่ไหวหรือ?"กู้ชูหน่วนกล่าวอย่างทนไม่ไหว

จอมมารรู้สึกน้อยใจและกล่าวว่า "ข้าถูกปิดตาและมองไม่เห็นทาง หากล้มลงไปจะทำอย่างไร?อีกอย่างข้าก็เสียเลือดไปมาก ร่างกายไร้เรี่ยวแรง พี่หญิง ท่านบอกว่าจะปกป้องข้าไม่ใช่หรือ?หรือว่าท่านโกหกข้ามาโดยตลอด"

ช่างเป็นการแสดงออกที่ไม่ได้รับความเป็นธรรมเสียจริง

สาวกในเผ่าจะช่วยประคองเขา แต่เขาก็ไม่ยอมให้ใครช่วย?

นางไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

"ข้าช่วยดึงเจ้า อย่าพิงมาอีกก็พอ หนักแทบแย่"

"ตกลง"

กู้ชูหน่วนยังไม่ทันได้ยื่นมือไปดึงเขา จอมมารสามารถจับมือของกู้ชูหน่วนได้ในทันที แม้ว่าเขาจะปิดตาอยู่ แต่การเคลื่อนไหวของเขาคล่องแคล่ว ไม่เหมือนกับคนตาบอดที่มองไม่เห็น

กู้ชูหน่วนปล่อยให้เขาจับมือ จากนั้นก็ถามผู้อาวุโสไป๋เฉ่าและคนอื่น ๆ

"ข้างนอกเป็นอย่างไรบ้าง?มีข่าวคราวของผู้อาวุโสสูงบ้างหรือไม่?คนของเราสูญเสียอย่างไรบ้าง?"

"หัวหน้าเผ่าหมายความว่าให้ถอนกำลังคนทั้งหมดกลับมา พวกเราสูญเสียอย่างมาก แต่ก็ได้ไข่มุกมังกรมา ส่วนผู้อาวุโสสูง......ผู้อาวุโสในเผ่าของพวกเราให้คนไปตามหาผู้อาวุโสสูงแล้ว"

"ท่านพี่เฉินเฟยล่ะ เขา.....สบายดีหรือไม่?"

เมื่อกู้ชูหน่วนถามถึงสถานการณ์ของอี้เฉินเฟย แม้แต่นางเองก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหัวใจของนางเต้นเร็วขึ้น นางตื่นตระหนกจนแทบจะไม่ได้ฟังคำตอบของพวกเขา

ผู้อาวุโสไป๋เฉ่า ผู้อาวุโสเก้าและคนอื่น ๆ เงียบ และไม่ได้ตอบอยู่นาน

"เขา......ยังมีชีวิตอยู่หรือไม่?"

"ยังมีชีวิตอยู่......"

"ต้องใช้เวลาในการหลอมไข่มุกมังกรนานแค่ไหน?"

"ประมาณ......เจ็ดวัน"

"ผู้อาวุโสไป๋เฉ่า ท่านก็เป็นหมอที่มีชื่อเสียงคนหนึ่ง ท่านบอกข้ามาตามตรงเถิดว่าท่านพี่เฉินเฟยจะอยู่ได้ถึงเจ็ดวันหรือไม่?"

"นี่......เขาป่วยหนัก และข้าก็ไม่กล้ารับรอง"

เขาสามารถอดทนได้จนถึงตอนนี้ก็นับว่าเกินคาดมากแล้ว

ในฐานะหมอ เขาก็แทบไม่อยากจะเชื่อว่าอี้เฉินเฟยจะสามารถอดทน จนมีชีวิตอยู่รอดมาได้จนถึงตอนนี้

ผู้อาวุโสไป๋เฉ่ารู้ดีว่าหากอี้เฉินเฟยไม่ได้พบอาหน่วน เขาคงตายตาไม่หลับตา ดังนั้นเขาจึงอดทนรอให้อาหน่วนกลับมา

เขาไม่อยากจะคิดเลยว่าหลังจากที่เฉินเฟยผู้นี้ได้พบอาหน่วน เขาจะหมดห่วง และจากไปในทันทีหรือไม่

"มีวิธีใดที่จะย่นระยะเวลาในการหลอมไข่มุกมังกรให้สั้นลงหรือไม่?" กู้ชูหน่วนกำหมัดแน่นด้วยความอึดอัดใจ

นางรู้สึกว่าจอมมารสัมผัสได้จริง ๆ

เยี่ยจิ่งหานคนเดียวก็เพียงพอแล้ว ทำไมต้องเป็นอี้เฉินเฟยอีกคน?

ในหัวใจของพี่หญิง คงจะไม่ได้มีอี้เฉินเฟยใช่หรือไม่?

"นี่......เวลาเจ็ดวันก็ถือเร่งรัดมากแล้ว ส่วนจะมีวิธีที่เร็วกว่านี้หรือไม่นั้น คงต้องไปถามผู้อาวุโสสูง ผู้อาวุโสสูงน่าจะรู้ดีกว่า"

กู้ชูหน่วนเร่งความเร็ว และหวังว่าจะกลับไปที่เผ่าหยกโดยเร็วที่สุด

ผู้อาวุโสเก้าเปิดประตูเขตอาคมสุดท้าย และในที่สุดพวกเขาก็มาถึงเผ่าหยก

พวกเขาเดินวกวนมาตลอดทาง กู้ชูหน่วนเองก็รู้สึกเวียนหัว และไม่รู้ว่าเดินผ่านเขตอาคมมามากน้อยแค่ไหนแล้ว

ผู้คนในเผ่าหยกต่างได้รับข่าวคราวมาก่อน และวิ่งมารอต้อนรับกู้ชูหน่วนอยู่ที่ทางเข้าเขตอาคม

พวกเขาตื่นแต้น นัยน์ตาทั้งสองแดงก่ำ หน้าอกของพวกเขาขยับขึ้นลง แต่ละคนคุกเข่าลงและตะโกนว่า "ท่านหัวหน้าเผ่า ในที่สุดท่านก็กลับมาแล้ว"

ใช่ หลังจากผ่านความยากลำบากมามากมาย ในที่สุดก็รวบรวมไข่มุกมังกรกลับมาได้ การเดินทางครั้งนี้ไม่ง่ายเลยจริง ๆ

"กลับไปก่อน ผู้อาวุโสไป๋เฉ่า ท่านรวบรวมผู้อาวุโสทั้งหมดในเผ่า หลังจากที่ข้าไปเยี่ยมท่านพี่เฉิยเฟยแล้ว ข้าจะหลอมไข่มุกมังกรทันที"

"ขอรับ"

ผู้คนต้อนรับการกลับมาของกู้ชูหน่วน ราวกับดาวล้อมเดือน มีคนหนึ่งในฝูงชนตะโกนว่า "เฮ้ สามคนนี้เป็นใคร ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่คนในเผ่าหยกของพวกเรา"

ประโยคนี้เป็นเหมือนคลื่นปลุกใจ ผู้คนต่างมองไปยังจอมมารที่เพิ่งถอดผ้าปิดตาออกด้วยความสงสัย

"ดวงตาคู่นี้ ฮ้า เขาคือจอมมาร จอมมารแห่งเผ่าปีศาจ"

ไม่น่าแปลกใจที่ผู้อื่นจะจำซือม่อเฟยได้ ในใต้หล้านี้มีเพียงเขาคนเดียวที่มีดวงตาเช่นนี้

ผู้คนลุกฮือขึ้นมาในทันที และต่างจ้องมองไปที่พวกเขาอย่างระมัดระวัง ราวกับว่าหากจอมมารกล้าทำอะไร พวกเขาจะจับตัวเขาในทันที

กู้ชูหน่วนเข้าไปขวางไว้ข้างหน้าจอมมารและกล่าวเสียงดัง "เขาเป็นเพื่อนของข้า ต้องขอบคุณเขาที่ช่วยเหลือข้ามาตลอดทาง มิเช่นนั้นข้าคงตายด้วยน้ำมือของเผ่าเพลิงฟ้าไปนานแล้ว"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ทุกคนก็คลายความระมัดระวังลง

พวกเขาปล่อยจอมมารไป แต่มีสาวกคนหนึ่งตะโกนว่า "คนผู้นี้คือเยี่ยจิ่งหาน เทพแห่งสงคราม และคนผู้นั้นก็เป็นผู้คุ้มกันข้างกายของเยี่ยจิ่งหาน"

ผู้คนต่างรุมล้อม ไปที่เยี่ยจิ่งหานและเจี้ยงเสวี่ยอย่างพร้อมเพรียงกัน และนำอาวุธออกมาเพื่อที่จะฆ่าเยี่ยจิ่งหานและคนอื่น ๆ

เจี้ยงเสวี่ยได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่เขาก็ยังคุ้มกันเยี่ยจิ่งหานที่หมดสติอย่างแน่นหนา และพร้อมที่จะต่อสู้ทุกเมื่อ

แม้ว่าเขาจะติดตามนายท่านมาหลายปีแล้ว แต่เขาก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมนายท่านถึงได้มีความแค้นอย่างลึกซึ้งกับเผ่าหยกมากขนาดนี้ เห็นได้ชัดเจนว่านายท่านไม่เคยทำอะไรให้เผ่าหยกต้องขุ่นเคือง และอดทนกับคนของเผ่าหยกมาหลายครั้งหลายครา

"ที่แท้ก็เป็นเยี่ยจิ่งหาน ทหาร ฆ่าเขาซะ" ผู้อาวุโสสิบกล่าวอย่างเย็นชา

ดาบถูกชักออกมา และการสู้รบกำลังจะเริ่มขึ้น

กู้ชูหน่วนปัดดาบที่อยู่ในมือของเหล่าสาวก และกล่าวอย่างโกรธเคือง "บังอาจ ข้าให้พงกเจ้าฆ่าเขางั้นหรือ?"

"หัวหน้าเผ่า จะเก็บเยี่ยจิ่งหานไว้ไม่ได้ เขาจะต้องตาย"

"เช่นนั้นเจ้าก็บอกข้ามาว่าทำไมเขาถึงต้องตาย?เพราะเขาฆ่าคนในเผ่าหยกของเรา หรือเขาทำเรื่องอะไรที่อุกอาจต่อเผ่าหยกของเรา"

อ่าน กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 678

นิยาย กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นี้เต็ม อ่าน บทที่ 678 และบทอื่น ๆ ได้ที่นี่

นิยาย กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ โดย อี้หมิง กำลังมาถึงสถานการณ์ที่น่าทึ่งโดยมี บทที่ 678 ที่ซึ่งความรักของนักแสดงนำชายและนางเอกจะดำเนินไป ติดตามนิยายเรื่องนี้ได้ที่ novelones.com

คำค้นหาที่เกี่ยวข้อง:

กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 678

นิยาย กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 678