กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 678

กู้ชูหน่วนผลักเขาออกไปหลายครั้ง แต่สักพักเขาก็ลุกขึ้นมาอีกเหมือนงูไม่มีกระดูก นางเหนื่อยมากจนเหงื่อตก

"เจ้าเดินไม่ไหวหรือ？"กู้ชูหน่วนกล่าวอย่างทนไม่ไหว

จอมมารรู้สึกน้อยใจและกล่าวว่า "ข้าถูกปิดตาและมองไม่เห็นทาง หากล้มลงไปจะทำอย่างไร？อีกอย่างข้าก็เสียเลือดไปมาก ร่างกายไร้เรี่ยวแรง พี่หญิง ท่านบอกว่าจะปกป้องข้าไม่ใช่หรือ？หรือว่าท่านโกหกข้ามาโดยตลอด"

ช่างเป็นการแสดงออกที่ไม่ได้รับความเป็นธรรมเสียจริง

สาวกในเผ่าจะช่วยประคองเขา แต่เขาก็ไม่ยอมให้ใครช่วย？

นางไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

"ข้าช่วยดึงเจ้า อย่าพิงมาอีกก็พอ หนักแทบแย่"

"ตกลง"

กู้ชูหน่วนยังไม่ทันได้ยื่นมือไปดึงเขา จอมมารสามารถจับมือของกู้ชูหน่วนได้ในทันที แม้ว่าเขาจะปิดตาอยู่ แต่การเคลื่อนไหวของเขาคล่องแคล่ว ไม่เหมือนกับคนตาบอดที่มองไม่เห็น

กู้ชูหน่วนปล่อยให้เขาจับมือ จากนั้นก็ถามผู้อาวุโสไป๋เฉ่าและคนอื่น ๆ

"ข้างนอกเป็นอย่างไรบ้าง？มีข่าวคราวของผู้อาวุโสสูงบ้างหรือไม่？คนของเราสูญเสียอย่างไรบ้าง？"

"หัวหน้าเผ่าหมายความว่าให้ถอนกำลังคนทั้งหมดกลับมา พวกเราสูญเสียอย่างมาก แต่ก็ได้ไข่มุกมังกรมา ส่วนผู้อาวุโสสูง......ผู้อาวุโสในเผ่าของพวกเราให้คนไปตามหาผู้อาวุโสสูงแล้ว"

"ท่านพี่เฉินเฟยล่ะ เขา.....สบายดีหรือไม่？"

เมื่อกู้ชูหน่วนถามถึงสถานการณ์ของอี้เฉินเฟย แม้แต่นางเองก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหัวใจของนางเต้นเร็วขึ้น นางตื่นตระหนกจนแทบจะไม่ได้ฟังคำตอบของพวกเขา

ไม่น่าแปลกใจที่ผู้อื่นจะจำซือม่อเฟยได้ ในใต้หล้านี้มีเพียงเขาคนเดียวที่มีดวงตาเช่นนี้

ผู้คนลุกฮือขึ้นมาในทันที และต่างจ้องมองไปที่พวกเขาอย่างระมัดระวัง ราวกับว่าหากจอมมารกล้าทำอะไร พวกเขาจะจับตัวเขาในทันที

กู้ชูหน่วนเข้าไปขวางไว้ข้างหน้าจอมมารและกล่าวเสียงดัง "เขาเป็นเพื่อนของข้า ต้องขอบคุณเขาที่ช่วยเหลือข้ามาตลอดทาง มิเช่นนั้นข้าคงตายด้วยน้ำมือของเผ่าเพลิงฟ้าไปนานแล้ว"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ทุกคนก็คลายความระมัดระวังลง

พวกเขาปล่อยจอมมารไป แต่มีสาวกคนหนึ่งตะโกนว่า "คนผู้นี้คือเยี่ยจิ่งหาน เทพแห่งสงคราม และคนผู้นั้นก็เป็นผู้คุ้มกันข้างกายของเยี่ยจิ่งหาน"

ผู้คนต่างรุมล้อม ไปที่เยี่ยจิ่งหานและเจี้ยงเสวี่ยอย่างพร้อมเพรียงกัน และนำอาวุธออกมาเพื่อที่จะฆ่าเยี่ยจิ่งหานและคนอื่น ๆ

เจี้ยงเสวี่ยได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่เขาก็ยังคุ้มกันเยี่ยจิ่งหานที่หมดสติอย่างแน่นหนา และพร้อมที่จะต่อสู้ทุกเมื่อ

แม้ว่าเขาจะติดตามนายท่านมาหลายปีแล้ว แต่เขาก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมนายท่านถึงได้มีความแค้นอย่างลึกซึ้งกับเผ่าหยกมากขนาดนี้ เห็นได้ชัดเจนว่านายท่านไม่เคยทำอะไรให้เผ่าหยกต้องขุ่นเคือง และอดทนกับคนของเผ่าหยกมาหลายครั้งหลายครา

"ที่แท้ก็เป็นเยี่ยจิ่งหาน ทหาร ฆ่าเขาซะ" ผู้อาวุโสสิบกล่าวอย่างเย็นชา

ดาบถูกชักออกมา และการสู้รบกำลังจะเริ่มขึ้น

กู้ชูหน่วนปัดดาบที่อยู่ในมือของเหล่าสาวก และกล่าวอย่างโกรธเคือง "บังอาจ ข้าให้พงกเจ้าฆ่าเขางั้นหรือ？"

"หัวหน้าเผ่า จะเก็บเยี่ยจิ่งหานไว้ไม่ได้ เขาจะต้องตาย"

"เช่นนั้นเจ้าก็บอกข้ามาว่าทำไมเขาถึงต้องตาย？เพราะเขาฆ่าคนในเผ่าหยกของเรา หรือเขาทำเรื่องอะไรที่อุกอาจต่อเผ่าหยกของเรา"