กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 690

ในช่วงเวลาค่ำคืน คนหนึ่งชุดขาวพัดปลิว คนหนึ่งชุดแดงอันเย้ายวน คนหนึ่งอ่อนโยนนุ่มนวลราวกับหยก คนหนึ่งสวยจนเป็นชนวนสามารถทำเมืองล่มสลายได้ พอมองไปแวบแรก ราวกับเป็นทิวทัศน์ทัศนียภาพที่สวยงามเลิศล้ำ

กู้ชูหน่วนหยิบเอาขลุ่ยหยกที่อยู่ในอ้อมแขนออกมา แล้วกวัดแกว่งอยู่ตรงหน้าของอี้เฉินเฟย แสยะยิ้มขึ้นที่มุมปากกล่าวว่า“ยังจำขลุ่ยนี้ได้หรือไม่?”

“จำได้อยู่แล้ว ข้าเป็นคนมอบแก่ท่าน”

“อืม ขลุ่ยหยกนี้และวงแหวนอวกาศเป็นของสำคัญล้ำค่าที่สุดบนตัวของข้า ตอนที่คิดถึงท่าน ข้ามักจะหยิบออกมาเล่น บนตัวของพวกเขามีกลิ่นอายของท่านพี่เฉินเฟย แล้วก็….กลิ่นอายของเรือน”

หางตาของกู้ชูหน่วนมีรอยยิ้มแห่งความสุขปรากฎเฉิดฉายออกมา และลูบสัมผัสขลุ่ยกับวงแหวนอวกาศอยู่เป็นเวลานานไม่ยอมเก็บไว้

“ไม่ว่าข้าจะพบเจอเรื่องที่ยากลำบากมากแค่ไหน เพียงแค่เห็นของสองสิ่งนี้ ข้าก็รู้เลยว่าข้าไม่ได้โดดเดี่ยวตัวคนเดียว ท่านพี่เฉินเฟยอยู่เป็นสหายข้างกายของข้ามาโดยตลอด”

“เด็กโง่ ไม่ว่าตัวของพี่เฉินเฟยจะอยู่ที่แห่งใด ล้วนจะอยู่ข้างกายท่าน ปกป้องท่าน แม้ว่า... แม้ว่าฉันจะเหลือเพียงแสงแห่งวิญญาณก็ตาม”

นัยน์ตาของอี้เฉินเฟยมีความเจ็บปวด

เขาก็อยากที่จะอยู่เคียงข้างนางและปกป้องนางทุกชาติไป

น่าเสียดาย…..

เขาไม่มีโอกาสนั้น

นึกถึงภาระและความกดดันที่นางต้องทนตั้งแต่วัยเด็ก อี้เฉินเฟยก็เจ็บปวดใจสงสารขึ้นมา

หลังจากเขาตาย จะมีคนที่บุกรุดหน้าปกป้องนางอย่างเขาหรือไม่?

น่าจะมีแหละ

“ท่านแน่ใจนะว่าท่านพ่อท่านแม่ของข้ากับเยี่ยจิ่งหานนั้นเป็นคนละคนกัน?”

“แน่ใจสิ คนละพ่อคนละแม่เลย”

กู้ชูหน่วนดีใจ ลุกขึ้นยืนจะไปหาเยี่ยจิ่งหานในทันที แต่กลับถูกอี้เฉินเฟยดึงไว้

“ดูท่าทางรีบร้อนของท่านสิ เรื่องเล่าของข้ายังพูดไม่จบเลย”

“แค่พวกข้าไม่ใช่พี่น้องกันก็เพียงพอแล้ว”

“เช่นนั้นหากท่านพ่อท่านแม่ของท่านถูกท่านแม่ของเขาทำให้ตายละ”

ประโยคนี้ทำให้ใจที่ร้อนรุ่มของกู้ชูหน่วนเย็นลงชั่วขณะ

“ฟังเรื่องเล่าได้ครึ่งหนึ่งก็จะไป ไม่เคารพผู้ที่เล่าเรื่องเอาเสียเลย นั่งลงเถิด ฟังพี่เฉินเฟยเล่าให้ท่านฟังอย่างละเอียด”

กู้ชูหน่วนเงียบสงบอยู่พักหนึ่ง นั่งลงข้างกายอี้เฉินเฟยอีกครั้งหนึ่งแล้วฟังเขาพูดความคับข้องใจบุญคุณความแค้นในอดีต

“เหตุใดท่านแม่ของเขาต้องทำร้ายท่านพ่อท่านแม่ของข้าด้วยเล่า?”

“เงาเป็นเพียงแค่ตัวแทนหนึ่ง หน้าที่ของพวกนางคือปกป้องธิดาศักดิ์สิทธิ ปกป้องหัวหน้าเผ่า จำเป็นต้องเสียสละพลีชีพความเหนื่อยความลำบากทุกอย่าง ทั้งหมดเป็นสิ่งที่เงากำลังทำ”

อี้เฉินเฟยมองพระจันทร์ที่สุกสกาวสดใส ภายในใจรู้สึกหนักอึ้ง

พวกนางได้รับภารกิจหนักอึ้งเสียสละชีพเพื่อธิดาศักดิ์สิทธิกับหัวหน้าเผ่า แต่... ยากที่จะหลีกเลี่ยงการที่เงาบางเงานั้นได้มีความคิดอื่น โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากออกจากเผ่าหยก โลกภายนอกดุจดอกไม้น่าดึงดูดใจมาก

“ท่านแม่ของท่านเป็นธิดาศักดิ์สิทธิ ชื่นชอบองค์จักรพรรดิของรัฐเยี่ย บางครั้งเงาจะเป็นตัวแทนพระสนมอวี้ และก็ชื่นชอบองค์จักรพรรดิรัฐเยี่ยโดยไม่รู้ตัว….”