กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ ตอนที่ 712
มันถูกเขียนไว้บนม้วนตำราหนังแกะโบราณที่สิบทอดมาจากบรรพบุรุษ ที่ต้องใช้เลือดของนางนั้นเป็นความจริงครึ่งหนึ่งปลอมครึ่งหนึ่ง
ที่ต้องใช้จริงๆ คือเลือดหัวใจของนาง ต้องให้นางถวายตนทั้งคน…
มิใช้เรื่องที่สามารถจัดการได้โดยให้นางกรีดเลือดออกมาไม่กี่หยดเท่านั้น…
นี่จึงเป็นสาเหตุที่ว่าทำไมผู้สืบทอดหัวหน้าเผ่าเผ่าหยก จำเป็นต้องเป็นธิดาศักดิ์สิทธิ์ของพวกนางในรุ่นนั้น ถึงจะมีสิทธิ์ที่จะสืบทอดตำแหน่งหัวหน้าเผ่าได้
“เหตุใดจึงไม่บอกข้าให้เร็วกว่านี้” กู้ชูหน่วนมองดวงตาอันเจ็บปวดของผู้อาวุโสสูง น้ำเสียงไม่หนักไม่เบา ดูไม่ออกว่านางรู้สึกอย่างไร
“ข้าๆ…ข้ามัววุ่นวายคิดหาวิธีไขไข่มุกมังกรลูกที่แปด…ตอนนั้นยุ่งมาก จึงมิได้สนใจอะไรมากนัก คิดไม่ถึงว่าอี้เฉินเฟยกับเผ่าน้ำแข็งจะถวายด้วย”
คิดไม่ถึงงั้นหรือ…
หี…
คิดไม่ถึงบ้าอะไรกัน
เดิมทีที่เผ่าหยกก่อตั้งสร้างเผ่าน้ำแข็งมา ก็เพราะรอวันนี้มิใช่หรือ?
กู้ชูหน่วนปล่อยมือที่จับผู้อาวุโสสูงสุดไว้ และออกจากห้องปรึกษากิจไปอย่างไร้วิญญาณ
ผู้อาวุโสสูงสุดอยากจะตามไป แต่กลับมิรู้ว่าหากตามไปแล้วจะพูดอันใดดี
บอกให้นางเสียสละถวายชีพของตน?
หรือบอกให้นางยอมแพ้เรื่องหลอมรวมไข่มุกมังกรและเรื่องปลดคำสาปโลหิตซะ?
หากเป็นตอนที่อี้เฉินเฟยและคนอื่นๆ ยังไม่ตาย นางคงอาจจะพิจารณาเรื่องนี้ได้
ทว่าตอนนี้…
มีคนนับร้อยตายอยู่ตรงหน้านาง นางยังมีหนทางใดอีกงั้นหรือ?
หากนางยอมแพ้ เกรงว่านางคงจมอยู่ในมโนธรรมไปตลอดชีวิต
ผู้อาวุโสสูงสุดทอดถอนหายใจ และนั่งเหม่อลอยอยู่บนเก้าอี้อย่างอ่อนแรง
นอกห้องปรึกษากิจ
เมื่อกู้ชูหน่วนออกมา พวกจอมมารและคนอื่นๆ ก็เข้าไปมุงล้อมนางทันที
เมื่อเห็นสีหน้าของนางซีดเซียว ผู้อาวุโสสูงและคนอื่นๆ ต่างก็แปลกใจ
แต่จอมมารกลับโกรธเกรี้ยวขึ้นมา “ข้าว่าแล้วว่าตาเฒ่านั่นต้องไม่ใช่คนดีอะไร ข้าจะไปฆ่ามันเดี๋ยวนี้ล่ะ”
“อาม่อ เดินเป็นเพื่อนข้าทีจะได้หรือไม่”
กู้ชูหน่วนจับมือเขาไว้ และยิ้มหวานให้กับเขา
นางกำลังยิ้มอยู่ แค่รอยยิ้มนั้นกลับทำให้ผู้คนรู้สึกเจ็บปวด
ผู้อาวุโสรองถามอย่างหยั่งเชิง “หัวหน้าเผ่า ผู้อาวุโสสูงสุดพูดอะไรบ้างอย่างนั้นหรือ แล้วไข่มุกมังกรจะสามารถหลอมรวมกันได้หรือไม่?”
กู้ชูหน่วนมองผู้อาวุโสรองอย่างลึกซึ้ง มองจนผู้อาวุโสรองรู้สึกชาและเย็นวูบวาบไปทั้งตัว
ขณะที่ผู้อาวุโสรองกำลังเหงื่อตกนั้น ในที่สุดกู้ชูหน่วนก็ได้ละสายตาไป และจูงมือจอมมารเดินจากไป
ผู้อาวุโสรองมึนงง
“หัวหน้าเผ่าเป็นอะไรไปงั้นหรือ? เหตุใดจึงต้องมองข้าด้วยสายตาเช่นนั้นด้วย?”
ผู้อาวุโสหกจ้องเขาเขม็งอย่างโกรธๆ
“มีเพียงท่านที่พูดมากทุกครั้งจริงๆ เมื่อใดที่หัวหน้าเผ่าอยากจะให้เราทราบ นางก็จะบอกเราเมื่อนั้นเอง”
“แต่นี่มัน…ไข่มุกมังกรทั้งเจ็ดลูกก็ได้มาครบแล้ว แต่กลับมิสามารถหลอมรวมได้ เรื่องใหญ่เพียงนี้ เหตุใดพวกเจ้าแต่ละคนถึงได้ไม่แยแสเลยล่ะ?”
ท่านเห็นว่าใครไม่แยแสกัน? หรือว่าทุกคนต้องแสดงออกทางสีหน้าเหมือนกับท่านทุกคนงั้นหรือ? ผู้อาวุโสสูงบาดเจ็บสาหัสยังรักษามิหาย แต่กลับคอยเฝ้าอยู่นอกห้องหลอมยาทุกวัน เขาไม่กังวลหรือ? หัวหน้าเผ่าหลอมรวมไข่มุกมังกรจนมิหลับมินอน เลือดทั้งตัวของนางคงจะกรีดออกจนหมดตัวแล้ว นางไม่กังวลหรือ?
“เจ้าจะดุข้าทำไมกันเล่า?”
“แล้วท่านจะดุหัวหน้าเผ่าทำไมกัน?”
“ข้าดุหัวหน้าเผ่าเมื่อใดกัน? น้องหก เจ้าจงใจหาเรื่องทะเลาะกับข้าใช่หรือไม่?”
ผู้อาวุโสทั้งสองความเห็นไม่ตรงกัน จึงสู้กันขึ้นมาอีกครั้ง
ผู้อาวุโสสูงหันตัวไปอย่างน่ารำคาญ และมองเงาร่างที่เดินจากไปของกู้ชูหน่วนอย่างคิดอะไรอยู่
เขารู้สึกมีอะไรแปลกๆ
แต่ก็รู้สึกตรงที่แปลกนั้น มีเรื่องอะไรอย่างนั้นหรือ
เกี่ยวกับเรื่องที่เหตุใดไข่มุกมังกรจึงหลอมรวมมิได้นั้น ผู้อาวุโสสูงสุดเองก็มิอาจจะพูดความจริงกับเขาได้
ณ หลังเขาของเผ่าหยก
กู้ชูหน่วนและจอมมารนั่งอยู่บนยอดเขา และมองไปยังดอกไม้ที่กำลังผลิบานอยู่ไกลๆ
จอมมารกล่าว “พี่หญิงพาข้ามาที่นี่ ก็เพื่อจะชมดอกไม้งั้นหรือ?”
คงไม่ง่ายดายเพียงนี้หรอกกระมัง…
กู้ชูหน่วนยกมุมปากขึ้นยิ้ม วางหัวไว้บนแขนของตนและเงยหน้ามองท้องฟ้าอันสดใส
“นานมากแล้วที่ไม่ได้มองดูท้องฟ้าเมฆขาวดีๆ ช่างงามเหลือเกิน ดอกไม้ของเผ่าหยกงามยิ่งกว่า ทั้งยังได้กลิ่นหอมของบุปผาตรงปลายจมูกด้วย”
“ก็งามอยู่”
หากไม่มีเรื่องถวายชีพและเรื่องคำสาปโลหิต วิวทิวทัศน์นี้คงจะทำให้ผู้ที่มองรู้สึกชื่นบานจริงๆ
จอมมารทำท่าเลียนแบบนาง วางหัวไว้บนแขนแล้วเงยหน้ามองท้องฟ้าเมฆขาว ทั้งยังนับหมู่ก้อนเมฆบนท้องฟ้าทีละก้อนๆ
เขากล่าวอย่างขำขัน “ดอกไม้ที่เผ่าอสูรของข้างามยิ่งกว่าเสียอีก หากพี่หญิงว่าง ข้าจะพาท่านไปชมดู”
“ได้สิ ข้าได้กลิ่นดอกพุดซ้อน ช่างหอมเหลือเกิน เผ่าอสูรมีดอกพุดซ้อนหรือไม่?”
“เออ…ดูเหมือนจะไม่มี แต่หากพี่หญิงชอบ อาม่อจักไปเด็ดมาปลูกเป็นผืนใหญ่ ให้ทั้งภูเขาเต็มไปด้วยดอกพุดซ้อนให้พี่หญิงได้ชื่นชมเป็นอย่างดี”
“ได้สิ…ข้าอยากจะเห็นดอกพุดซ้อนผืนใหญ่ตอนนี้เลย”
กู้ชูหน่วนหัวศีรษะไป นัยน์ตามีความหวังซ่อนอยู่
จอมมารคิดว่านางเพียงแค่ล้อเล่นเท่านั้น
คาดไม่ถึงว่าสายตาของนางจะจริงจัง ไม่มีกลิ่นของการล้อเล่นเลยแม้แต่น้อย
“อยากจะเห็นดอกพุดซ้อนผืนใหญ่ตอนนี้งั้นหรือ?”
“เจ้าบอกเองมิใช่หรือ เพียงแค่ข้าอยากตู เจ้าก็จะปลูกให้?”
“เป็นเช่นนี้จริง แต่ทว่าดอกพุดซ้อนจะผลิบาน ก็ต้องใช้เวลานานพอควร หรือว่าข้าพาท่านไปชมดอกไม้ชนิดอื่นดีหรือไม่”
ข้าเพียงแค่อยากดูดอกพุดซ้อนเท่านั้น ต้องเป็นดอกพุดซ้อนผืนใหญ่ด้วย ดอกพุดซ้อนที่เต็มไปทั่วทั้งภูเขา ดอกพุดซ้อนที่ขาวดุจหิมะ ใสซื่อบริสุทธิ์
หัวใจของจอมมารอ่อนระทวยทันที
ตั้งแต่เล็กจนโต ไม่มีผู้ใดเลยที่ไม่บอกว่าเขานั้นใจดำอำมหิต
นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนบอกว่าเขาใสซื่อบริสุทธิ์ และขาวสะอาดเหมือนกระดาษขาวแผ่นหนึ่ง
“ข้าจะให้คนไปปลูกเดี๋ยวนี้ ไม่นานก็จะผลิบาน”
“คนอื่นปลูกจะไปมีความหมายอย่างไรกัน ข้าเพียงแค่อยากเห็นเจ้าปลูกดอกพุดซ้อยด้วยตาเท่านั้น อาม่อ หุบเขาตั้งฉวินของเผ่าอสูรว่างอยู่มิใช่หรือ? ข้าคิดว่าตรงนั้นก็ดีเหมือนกันนะ
“ได้เลย…เพียงแค่พี่หญิงชอบ อาม่อยอมได้ทุกอย่าง”
หุบเขาตั้งฉวิน เป็นหุบเขารกร้างแห่งหนึ่ง
และยังเป็นหุบเขาก้อนหินด้วย
ไม่ว่าจะปลูกสิ่งใดไว้ที่นั่น สิ่งนั้นก็จะไม่มีวันอยู่รอดได้ ดอกพุดซ้อนยิ่งเป็นไปไม่ได้
เหตุใดพี่หญิงจึงคิดอยากให้เขาปลูกดอกพุดซ้อนไว้ที่นั่นกัน?
กู้ชูหน่วนกล่าวด้วยรอยยิ้ม “อาม่อดีกับข้าที่สุดเลย”
“แน่นอนอยู่แล้ว อาม่อแทบอยากจะนำสิ่งที่ดีที่สุดบนโลกนี้มาให้ตรงหน้าพี่หญิงเลยล่ะ”
อ่าน กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ ตอนที่ 712 - ซีรีส์ที่ร้อนแรงที่สุดของผู้แต่ง อี้หมิง
โดยทั่วไปแล้วฉันชอบประเภทของเรื่องราวเช่น กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ story ดังนั้นฉันจึงอ่านหนังสือเล่มนี้อย่างมาก ตอนนี้ ตอนที่ 712 มาพร้อมกับรายละเอียดหนังสือมากมาย อ่านไม่ออก! อ่าน กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ ตอนที่ 712 story วันนี้ ^^