กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 712

มันถูกเขียนไว้บนม้วนตำราหนังแกะโบราณที่สิบทอดมาจากบรรพบุรุษ ที่ต้องใช้เลือดของนางนั้นเป็นความจริงครึ่งหนึ่งปลอมครึ่งหนึ่ง

ที่ต้องใช้จริงๆ คือเลือดหัวใจของนาง ต้องให้นางถวายตนทั้งคน…

มิใช้เรื่องที่สามารถจัดการได้โดยให้นางกรีดเลือดออกมาไม่กี่หยดเท่านั้น…

นี่จึงเป็นสาเหตุที่ว่าทำไมผู้สืบทอดหัวหน้าเผ่าเผ่าหยก จำเป็นต้องเป็นธิดาศักดิ์สิทธิ์ของพวกนางในรุ่นนั้น ถึงจะมีสิทธิ์ที่จะสืบทอดตำแหน่งหัวหน้าเผ่าได้

“เหตุใดจึงไม่บอกข้าให้เร็วกว่านี้” กู้ชูหน่วนมองดวงตาอันเจ็บปวดของผู้อาวุโสสูง น้ำเสียงไม่หนักไม่เบา ดูไม่ออกว่านางรู้สึกอย่างไร

“ข้าๆ…ข้ามัววุ่นวายคิดหาวิธีไขไข่มุกมังกรลูกที่แปด…ตอนนั้นยุ่งมาก จึงมิได้สนใจอะไรมากนัก คิดไม่ถึงว่าอี้เฉินเฟยกับเผ่าน้ำแข็งจะถวายด้วย”

คิดไม่ถึงงั้นหรือ…

หี…

คิดไม่ถึงบ้าอะไรกัน

เดิมทีที่เผ่าหยกก่อตั้งสร้างเผ่าน้ำแข็งมา ก็เพราะรอวันนี้มิใช่หรือ?

กู้ชูหน่วนปล่อยมือที่จับผู้อาวุโสสูงสุดไว้ และออกจากห้องปรึกษากิจไปอย่างไร้วิญญาณ

ผู้อาวุโสสูงสุดอยากจะตามไป แต่กลับมิรู้ว่าหากตามไปแล้วจะพูดอันใดดี

บอกให้นางเสียสละถวายชีพของตน?

หรือบอกให้นางยอมแพ้เรื่องหลอมรวมไข่มุกมังกรและเรื่องปลดคำสาปโลหิตซะ?

หากเป็นตอนที่อี้เฉินเฟยและคนอื่นๆ ยังไม่ตาย นางคงอาจจะพิจารณาเรื่องนี้ได้

ทว่าตอนนี้…

มีคนนับร้อยตายอยู่ตรงหน้านาง นางยังมีหนทางใดอีกงั้นหรือ?

หากนางยอมแพ้ เกรงว่านางคงจมอยู่ในมโนธรรมไปตลอดชีวิต

ผู้อาวุโสสูงสุดทอดถอนหายใจ และนั่งเหม่อลอยอยู่บนเก้าอี้อย่างอ่อนแรง

นอกห้องปรึกษากิจ

เมื่อกู้ชูหน่วนออกมา พวกจอมมารและคนอื่นๆ ก็เข้าไปมุงล้อมนางทันที

เมื่อเห็นสีหน้าของนางซีดเซียว ผู้อาวุโสสูงและคนอื่นๆ ต่างก็แปลกใจ

แต่จอมมารกลับโกรธเกรี้ยวขึ้นมา “ข้าว่าแล้วว่าตาเฒ่านั่นต้องไม่ใช่คนดีอะไร ข้าจะไปฆ่ามันเดี๋ยวนี้ล่ะ”

“อาม่อ เดินเป็นเพื่อนข้าทีจะได้หรือไม่”

กู้ชูหน่วนจับมือเขาไว้ และยิ้มหวานให้กับเขา

นางกำลังยิ้มอยู่ แค่รอยยิ้มนั้นกลับทำให้ผู้คนรู้สึกเจ็บปวด

ผู้อาวุโสรองถามอย่างหยั่งเชิง “หัวหน้าเผ่า ผู้อาวุโสสูงสุดพูดอะไรบ้างอย่างนั้นหรือ แล้วไข่มุกมังกรจะสามารถหลอมรวมกันได้หรือไม่?”

กู้ชูหน่วนมองผู้อาวุโสรองอย่างลึกซึ้ง มองจนผู้อาวุโสรองรู้สึกชาและเย็นวูบวาบไปทั้งตัว

ขณะที่ผู้อาวุโสรองกำลังเหงื่อตกนั้น ในที่สุดกู้ชูหน่วนก็ได้ละสายตาไป และจูงมือจอมมารเดินจากไป

ผู้อาวุโสรองมึนงง

“หัวหน้าเผ่าเป็นอะไรไปงั้นหรือ? เหตุใดจึงต้องมองข้าด้วยสายตาเช่นนั้นด้วย?”

ผู้อาวุโสหกจ้องเขาเขม็งอย่างโกรธๆ

“มีเพียงท่านที่พูดมากทุกครั้งจริงๆ เมื่อใดที่หัวหน้าเผ่าอยากจะให้เราทราบ นางก็จะบอกเราเมื่อนั้นเอง”

“แต่นี่มัน…ไข่มุกมังกรทั้งเจ็ดลูกก็ได้มาครบแล้ว แต่กลับมิสามารถหลอมรวมได้ เรื่องใหญ่เพียงนี้ เหตุใดพวกเจ้าแต่ละคนถึงได้ไม่แยแสเลยล่ะ?”

“ไม่แยเสงั้นรึ? ท่านเห็นว่าใครไม่แยแสกัน? หรือว่าทุกคนต้องแสดงออกทางสีหน้าเหมือนกับท่านทุกคนงั้นหรือ? ผู้อาวุโสสูงบาดเจ็บสาหัสยังรักษามิหาย แต่กลับคอยเฝ้าอยู่นอกห้องหลอมยาทุกวัน เขาไม่กังวลหรือ? หัวหน้าเผ่าหลอมรวมไข่มุกมังกรจนมิหลับมินอน เลือดทั้งตัวของนางคงจะกรีดออกจนหมดตัวแล้ว นางไม่กังวลหรือ? ท่านคิดว่ามีเพียงท่านคนเดียวที่กังวลหรืออย่างไรกัน?”

“เจ้าจะดุข้าทำไมกันเล่า?”

“แล้วท่านจะดุหัวหน้าเผ่าทำไมกัน?”

“ข้าดุหัวหน้าเผ่าเมื่อใดกัน? น้องหก เจ้าจงใจหาเรื่องทะเลาะกับข้าใช่หรือไม่?”

ผู้อาวุโสทั้งสองความเห็นไม่ตรงกัน จึงสู้กันขึ้นมาอีกครั้ง

ผู้อาวุโสสูงหันตัวไปอย่างน่ารำคาญ และมองเงาร่างที่เดินจากไปของกู้ชูหน่วนอย่างคิดอะไรอยู่

เขารู้สึกมีอะไรแปลกๆ

แต่ก็รู้สึกตรงที่แปลกนั้น มีเรื่องอะไรอย่างนั้นหรือ

เกี่ยวกับเรื่องที่เหตุใดไข่มุกมังกรจึงหลอมรวมมิได้นั้น ผู้อาวุโสสูงสุดเองก็มิอาจจะพูดความจริงกับเขาได้

ณ หลังเขาของเผ่าหยก

กู้ชูหน่วนและจอมมารนั่งอยู่บนยอดเขา และมองไปยังดอกไม้ที่กำลังผลิบานอยู่ไกลๆ

จอมมารกล่าว “พี่หญิงพาข้ามาที่นี่ ก็เพื่อจะชมดอกไม้งั้นหรือ?”