กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 711

เด็กน้อยผู้นี้อายุยังน้อย แต่วรยุทธไม่ธรรมดา เป็นวรยุทธขั้นสูงสุดระดับห้า

เขาไม่ได้ออกไปไหนมาหลายปีแล้ว ในโลกนี้มีเด็กหนุ่มผู้ที่เก่งกาจเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน？

เป็นคนของเผ่าหยกงั้นหรือ？

แต่ดูไม่เหมือนเลย......

ผู้อาวุโสสูงอธิบาย "เรียนผู้อาวุโสสูงสุด เขาเป็นจอมมารของเผ่าปีศาจ"

"จอมมาร？จอมมารมาที่เผ่าหยกของเราได้อย่างไร？หรือว่าเป็นเช่นเดียวกันกับอดีตจอมมาร มาที่เผ่าหยกของเราเพื่อฉุดหญิงสาวไปแต่งงาน"

"อดีตจอมมารมาที่เผ่าหยกของพวกท่านเพื่อฉุดหญิงสาวไปแต่งงาน？ฉุดใคร？พี่หญิง？ไม่น่าจะเป็นไปได้ ในตอนนั้นพี่หญิงน่าจะยังเป็นเด็ก อดีตจอมมารช่างสายตาเฉียบคม รู้ว่าพี่หญิงงดงามและจิตใจดี จึงคิดไว้ล่วงหน้าว่าจะฉุดนางกลับไป？"

ผู้อาวุโสสูงสุดสับสนงุนงง

สมองของเขามีปัญหาหรือไม่

หากไม่ใช่เพราะเขาสูงศักดิ์มาแต่กำเนิดและมีกำลังภายในสูงส่ง ผู้อาวุโสสูงสุดคงคิดว่าคนผู้นี้เป็นคนบ้า

อดีตจอมมารโหดเหี้ยมอำมหิต แต่จอมมารคนปัจจุบันกลับเป็นคนโง่เขลา

หลายปีที่ผ่านมาเผ่าปีศาจร้ายย่ำแย่ลงเรื่อย ๆ

"ทำไมไข่มุกมังกรถึงไม่สามารถหลอมรวมได้ วันนี้ท่านต้องให้คำตอบข้า"

กู้ชูหน่วนขัดจังหวะพวกเขา นางไม่อยากจะฟังการสนทนาของพวกเขา

"ไข่มุกมังกร......เดิมทีก็ไม่สามารถหลอมรวมกันได้......"

ผู้อาวุโสสูงสุดกล่าว และทุกคนในห้องปรึกษากิจก็ส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าว

ผู้อาวุโสรองเป็นคนแรกที่ลุกขึ้นยืนด้วยความตกใจ และกล่าวอย่างตื่นตระหนก "ไข่มุกมังกรไม่สามารถหลอมรวมได้？เป็นไปได้อย่างไร？บรรพบุรุษกล่าวไว้ว่าเพียงแค่รวบรวมไข่มุกมังกรทั้งเจ็ดเม็ด และหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว ก็จะสามารถล้างคำสาปโลหิตได้ไม่ใช่หรือ？"

"ใช่ ผู้อาวุโสสูงสุด เรื่องนี้สำคัญมาก ไม่อาจล้อเล่นได้…"

"หากไม่สามารถหลอมรวมไข่มุกมังกรได้ เช่นนั้นคำสาปโลหิตของเผ่าหยก ก็จะไม่สามารถลบล้างได้ตลอดไปอย่างนั้นหรือ？"

ผู้อาวุโสทั้งหลายต่างพูดคุยกัน และผู้อาวุโสสูงสุดก็ไม่รู้จะตอบอย่างไร

กู้ชูหน่วนก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว และคว้าคอเสื้อของเขา นัยน์ตาของนางเกือบจะลุกเป็นไฟ

"ตาแก่ตายยาก ท่านล้อข้าเล่นใช่หรือไม่？หากไข่มุกมังกรไม่สามารถหลอมรวมได้ การสละชีวิตของท่านพี่เฉินเฟยและพี่น้องเผ่าน้ำแข็งก็สูญเปล่างั้นหรือ？"

"เสื้อผ้าของข้า เบา ๆ หน่อย เดี๋ยวกระดูกแก่ ๆ ของข้าจะรับไม่ไหว"

"พูด"

กู้ชูหน่วนตะโกนเสียงดัง

ด้วยน้ำเสียงที่โกรธจัด หากผู้อาวุโสสูงสุดยังกล้าที่จะพูดเรื่อยเปื่อยอีก นางจะฆ่าเขาในทันที

"ตกลง ข้าบอก ๆ เจ้าปล่อยข้าก่อน"

กู้ชูหน่วนเหวี่ยงเขาออกไปอย่างไม่เกรงใจ และไม่สนใจว่าเขาจะล้มจนได้รับบาดเจ็บสาหัสหรือไม่

ผู้อาวุโสสูงสุดถอนหายใจ จากนั้นก็พูดกับผู้อาวุโสสูงและคนอื่น ๆ ว่า "ข้ามีเรื่องจะคุยกับหัวหน้าเผ่า พวกเจ้าออกไปก่อน เจ้าสุนัขน้อย เจ้าก็ออกไปด้วย"

"แต่......ท่านยังไม่ได้บอกเลยว่าทำไมไข่มุกมังกรถึงไม่สามารถหลอมรวมกันได้" ผู้อาวุโสรองกล่าวอย่างเป็นกังวล

ผู้อาวุโสสูงสุดเปลี่ยนจากความอ่อนโยนเมื่อครู่ เป็นการกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า "บอกให้พวกเจ้าออกไป พวกเจ้าก็ออกไป หากไม่ได้รับคำสั่งจากข้า ไม่ว่าใครก็ห้ามเข้ามา"

ผู้อาวุโสสูงสุดโกรธ แม้ว่าผู้อาวุโสสูงและคนอื่น ๆ จะเป็นกังวล แต่พวกเขาก็ทำได้เพียงออกมา

เหล่าผู้อาวุโสทั้งหมดออกไปแล้ว แต่จอมมารยังไม่ยอมออกไป เขายังคงเดินไปเดินมาอย่างสบายใจ

กู้ชูหน่วนกล่าวอย่างราบเรียบ "อาม่อ เจ้าก็ออกไปเถอะ"

"ตาแก่ตายยาก หากท่านกล้าทำอะไรพี่หญิงของข้า คอยดูข้าจะจัดการท่าน"

จอมมารสะบัดชุดสีแดงเพลิงของเขา และจ้องมองผู้อาวุโสสูงสุดอย่างเย็นชา ก่อนที่จะจากไป

ผู้อาวุโสสูงสุดบ่นพึมพำ "อายุยังน้อย แต่กลับเจ้าอารมณ์ยิ่งนัก"

"ทำไมถึงไม่สามารถหลอมรวมไข่มุกมังกรได้ ข้าต้องการคำอธิบาย"

"เป็นเพราะยังต้องใช้ไข่มุกมังกรเม็ดที่แปด"

"ไข่มุกมังกรเม็ดที่แปด？" กู็ชูหน่วนเลิกคิ้ว

ผู้อาวุโสของเผ่าหยกและตำราที่สืบทอดมาจากบรรพบุรุษไม่ได้กล่าวถึงไข่มุกมังกรเม็ดที่แปด......

ผู้อาวุโสสูงสุดดูผิดปกติ เขาถอนหายใจอย่างไร้เรี่ยวแรง และสีหน้าของเขาก็เคร่งขรึมอย่างที่ไม่เคยปรากฏมาก่อน

"ใช่ ไข่มุกมังกรเม็ดที่แปดนั้นสำคัญที่สุด เช่นเดียวกับหัวใจของคน หากไม่มีไข่มุกมังกรเม็ดนั้น ไข่มุกมังกรเม็ดอื่น ๆ ก็แค่นั้น......"

"เช่นนั้นไข่มุกมังกรเม็ดที่แปดอยู่ที่ไหน？ข้าจะไปหามัน ขอเพียงท่านอย่าบอกข้าว่ายังมีไข่มุกมังกรเม็ดที่เก้า ไข่มุกมังกรเม็ดที่สิบก็พอ"

กู้ชูหน่วนไม่อยากเสียเวลา

ผู้อาวุโสสูงสุดส่ายหัว และถอนหายใจอย่างหดหู่ เขามองออกไปนอกหน้าต่างของห้องปรึกษากิจอย่างไร้กำลัง

"หาไม่เจอหรอก ไม่มีวันที่จะหาเจอ"

กู้ชูหน่วนก้มหน้าลงในทันที ความโกรธในหัวใจของนางเพิ่มขึ้นอีกครั้ง

"ตาเฒ่า เจ้าล้อเล่นใช่หรือไม่？ข้าสงสัยจริง ๆ ว่าท่านคือผู้อาวุโสสูงสุดของเผ่าหยกหรือไม่？"

"ข้าก็หวังว่าตัวเองจะไม่ใช่ผู้อาวุโสสูงสุด เช่นนี้......ข้าจะได้ไม่ต้องแบกรับภาระอันหนักอึ้ง และไม่ต้องใช้ชีวิตด้วยความกังวลอย่างเช่นทุกวันนี้"

คำพูดและท่าทีของเขาทำให้กู้ชูหน่วนไม่สามารถหยุดครุ่นคิดได้

คนเราสามารถโกหกอะไรก็ได้ แต่แววตาไม่สามารถโกหกได้

แววตาของผู้อาวุโสสูงสุดดูหมดหนทางและโทษตัวเอง ดูเหมือนนับน์ตาคู่นั้นจะมีความลับซ่อนอยู่ และความลับนั้นก็ทำให้เขาลำบากใจมาตลอดหลายปี

"อาหน่วน ไม่อาจล้างคำสาปโลหิตได้ เผ่าหยกก็ยังอยู่มาได้นับพันปี ต่อไปเราอย่าพูดถึงเรื่องไข่มุกมังกรกันอีกเลย และไม่ต้องหลอมรวมอะไรอีก"

"ท่านหมายความว่า......ท่านจะถอดใจงั้นหรือ？"

"ใช่"

"ท่านบอกว่าถอดใจก็จะถอดใจ เช่นนั้นการที่ข้าตามหาไข่มุกมังกรมาโดยตลอด เสี่ยงอันตรายจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด รวมทั้งการสละชีวิตของท่านพี่เฉินเฟยและพี่น้องเผ่าน้ำแข็งก็สูญเปล่า？"

นางไม่เชื่อว่าผู้อาวุโสสูงสุดไม่เคยเห็นว่าเวลาที่คำสาปโลหิตสำแดงฤทธิ์นั้นน่าเวทนาเพียงใด

เขาถอดใจได้ แต่นางถอดใจไม่ได้

ในตอนนี้คำสาปโลหิตของเยี่ยจิ่งหานสำแดงฤทธิ์แล้ว และเขาต้องเผชิญกับความทุกข์ทรมานจากคำสาปโลหิตทุกเดือน

นางไม่อยากให้เยี่ยจิ่งหานมีชีวิตที่เหมือนกับพวกเขาเผ่าหยก

"หลายปีที่ผ่านมา ท่านต้องลำบากแล้ว"

ผู้อาวุโสสูงสุดต้องการจะลูบหัวของกู้ชูหน่วน แต่ถูกกู้ชูหน่วนผลักออกไป