กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 764

"ท่านว่าหล่ะ"

เสียงครูดเสียงหนึ่ง

ฮวาอิ่งดึงดาบสั้นเล่มหนึ่งออกจากร่างพร้อมรอยยิ้มมืดมนในแววตาและก้าวเดินไปทางเหวินเฉิงเทียนทีละก้าวๆ

“เจ้ามีความสามารถก็ฆ่าข้าเลยโดยตรง

"

“ฆ่าท่านโดยตรงหรือ? เช่นนั้นก็เสียเปรียบไปแล้ว ข้าฮวาอิ่งฆ่าคนไม่เคยอฃปล่อยให้คนตายอย่างง่ายดายมาก่อนเกิน ท่านก็ไม่มีข้อยกเว้นเป็นธรรมดา”

นางกล่าวแล้วก็ยกมีดสั้นขึ้นเฉือนลงไปทีละแผลๆบนเนื้อที่แขนซ้ายของเหวินเฉิงเทียน

หนึ่งชิ้น สองชิ้น สามชิ้น สิบชิ้น ร้อยชิ้น......

เลือดสดๆปลิวกระเด็น

บางส่วนกระเด็นลงบนตัวของเหวินเฉิงเทียน

บางส่วนกระเด็นลงบนพื้นและบนตอไม้

บางส่วนกระเด็นใส่ร่างของฮวาอิ่ง

ยิ่งเลือดกระเด็นมากขึ้นฮวาอิ่งก็ยิ่งหัวเราะเสียงดังลั่นอย่างบ้าคลั่ง

"อ๊า......"

เหวินเฉิงเทียนสูดลมหายใจเย็นเข้าด้วยความเจ็บปวด เขาต้องการที่จะต่อต้านแต่ผู้ที่สูญเสียวรยุทธ์และได้รับบาดเจ็บสาหัสจะเป็นคู่ต่อสู้ของยอดฝีมือขั้นสูงสุดระดับหกได้ที่ใด

เลือดเนื้อบนแขนของเขาถูกเฉือนออกทีละชิ้นๆ ความเจ็บปวดนั้นทำให้เขาเจ็บปวดมากกว่าบาดแผลนับพันนับหมื่นเป็นหมื่นพันเท่า

เสียงความเจ็บปวดกับเสียงหัวเราะปนเปกันเปรียบเทียบเท่าเสียงอันแปลกประหลาดอย่างยิ่งชนิดหนึ่ง

"ช่างสนุก ช่างสนุก ฮ่าๆๆ......"

"ฉึก......"

ร่วงหล่นลงตามหลังมีดเล่มสุดท้ายทีละแผลๆ แขนซ้ายของเหวินเฉิงเทียนถูกเฉือนออกทีละชิ้นๆจนเหลือเพียงโครงกระดูกอันสมบูรณ์เท่านั้น

เป็นโครงกระดูก โครงกระดูกที่ไม่มีเศษเนื้อติดเหลืออยู่เลยแม้แต่ชิ้นเดียว

"ชู่ว์ๆๆ ไม่ได้สมบูรณ์แบบที่สุด มีเลือดสดๆไหลหลงเหลืออยู่บนโครงกระดูก ไม่งั้นเรามาลองดูทางขวากันเถอะ"

ไม่รอให้เหวินเฉิงเทียนกล่าวและไม่ได้รอให้เขาผ่อนคลายลง

นางต้องการช่วยเขาห้ามเลือดทายาแต่ว่าเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสจนเป็นดังตะเกียงที่ใกล้มอดตั้งนานแล้ว ไม่ว่าจะพยายามรักษาเช่นไรก็เป็นเพียงการเพิ่มพูนความเจ็บปวดให้มากขึ้นเท่านั้น

มือและขาทั้งคู่ถูกเฉือนจนเป็นโครงกระดูก จมูกและหูถูกเฉือน ร่างกายก็ถูกฟันเป็นกากบาทหลายสิบแผลซึ่งกู้ชูหน่วนมองแล้วยังทรมาน

นางถามขึ้นว่า "ต้องการให้ข้าช่วยท่านอย่างไร?"

“หากเจ้าต้องการช่วยข้าก็สังหารข้าเสีย” เหวินเฉิงเทียนขมวดคิ้วอย่างเจ็บปวดทรมาน

รสชาติการตายดีกว่ามีชีวิตอยู่ทำให้เขาไม่ต้องการรอช้าเลยแม้แต่ครู่เดียว

กู้ชูหน่วนยกดาบขึ้นและต้องการจัดการเขาด้วยดาบเดียว ไม่รู้ว่าเหตุใดในใจรู้สึกฝืนทำไม่ได้อยู่บ้าง

“ช่างเถอะ แม้ว่า......แต่การไว้ชีวิตๆหนึ่งก็ใช่ว่าจำทำไม่ได้ ข้าจะพยายามช่วยบรรเทาความเจ็บปวดของท่านให้น้อยลง ท่านอดทนหน่อยนะ”

นางกล่าวพร้อมกับหยิบยาสำหรับห้ามเลือดและรักษาแผลออกมากองหนึ่งจากวงแหวนอวกาศ

เหวินเฉิงเทียนกล่าวเตือนว่า "ข้าเป็นหัวหน้าเผ่าของเผ่าเพลิงฟ้านะ"

และก็เป็นศัตรูตัวฉกาจเของเผ่าหยกด้วย

“วรยุทธ์ของท่านสูญสิ้นไปแล้ว ร่างกายก็ไร้ประโยชน์เสียแล้ว แม้ว่าท่านจะเป็นหัวหน้าเผ่าก็ไม่สามารถเป็นข่มขู่อันใดต่อเผ่าหยกได้ เผ่าหยกไม่รังเกียจที่จะเลี้ยงดูคนเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งคน”

“เจ้าจริงใจกับเส่าอี๋กี่ส่วน?”

"อะไรนะ?"

“เส่าอี๋เป็นเด็กดีคนหนึ่ง หากว่า......ข้าสามารถแบกหน้าขอร้องเจ้าให้เห็นแก่ที่เขาช่วยเจ้าเอาไว้ครั้งแล้วครั้งเล่าไว้ชีวิตเขาได้หรือไม่ นี่เป็นคำอ้อนวอนจากพ่อผู้ให้กำเนิดผู้หนึ่ง”

กู้ชูหน่วนไม่ได้กล่าวสิ่งใด แม้ไม่ได้รับปากแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ

โดยส่วนตัวแล้วนางจะปล่อยเหวินเส่าอี๋ไปเป็นธรรมดาอยู่แล้ว

โดยส่วนรวมแล้วนางจำเป็นต้องตัดรากถอนโคน

ด้วยทุกสิ่งทุกอย่างที่นางได้ทำต่อเผ่าเพลิงฟ้า เหวินเส่าอี๋ไม่แก้แค้นสิน่าแปลก

“ท่านอดทนเอาไว้ ไม่นานก็จะสามารถห้ามเลือดบรรเทาความเจ็บปวดได้แล้ว”

"เปล่า......เปล่าประโยชน์ ข้าได้รับบาดเจ็บสาหัสนัก แล้วยัง......ยังธาตุไฟเข้าแทรกจนเข้าสู่ห้วงมาร แล้วยังถูก......ถูกไฟน้ำแข็งมัวเมา เปล่าประโยชน์แล้ว......"

"ไฟน้ำแข็งมัวเมา?"

นางก็สังเกตเห็นว่าเขาถูกวางยาพิษอันร้ายกาจยิ่งนัก