กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 778

"เจ้าจะเข้าใจได้อย่างไร ข้าเป็นหัวหน้าเผ่าหยก การสังเวยบูชาเป็นภาระหน้าที่อันหนักอึ้งของข้า เจ้ารีบหยุดใช้วิชาคืนชีพบุปผาผลิบานเถิด ในตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาหนึ่งถ้วยชา"

"ข้าไม่สนว่าท่านจะเป็นหัวหน้าเผ่าหรือไม่ และไม่สนใจว่าท่านภาระหน้าที่อันหนักอึ้งอะไร ข้ารู้เพียงว่าท่านเป็นพี่หญิงของข้า เป็นพี่หญิงที่ซือม่อเฟยสาบานว่าจะปกป้องไปตลอดชีวิต"

"หัวหน้าเผ่า ท่านได้โปรดคิดให้รอบคอบ"

ทุกคนต่างพากันคุกเข่าลง แม้แต่ผู้อาวุโสสูงและผู้อาวุโสสูงสุดก็คุกเข่าลงเช่นกัน

กู้ชูห่วนก้มหน้าลง และมองดูเลือดที่ไหลออกมาจากหัวใจของตนเอง ความโศกเศร้าผุดเข้ามาหัวใจของนาง

หากสามารถมีชีวิตอยู่ได้ มีใครบ้างไม่อยากมีชีวิตอยู่

น่าเสียดาย......

นางไม่มีทางเลือก

หากดาบสั้นที่อยู่ในมือของนางแทงลึกลงไปอีก ก็จะแทงทะลุหัวใจของนาง

ความเป็นความตายของอยู่ที่ความคิดเพียงชั่ววูบของนางเท่านั้น

"ข้าคือผู้ที่มีร่างกายเป็นหยินสูงสุด บางที......บางทีหากผู้ที่มีร่างกายเป็นหยินสูงสุดสังเวยชีวิต ไข่มุกมังกรอาจจะสามารถหลอมรวมได้？"

เขารู้ว่าต่อให้เขาจะสังเวยชีวิตสักกี่ครั้ง ไข่มุกมังกรก็ไม่สามารถหลอมรวมกันได้ แต่นี่ก็เป็นความหวังเดียวที่ริบหรี่ของเขา

"หากเจ้าคิดว่าข้าเป็นเพื่อนของเจ้าจริง ๆ เจ้าก็รีบหยุดใช้วิชาคืนชีพบุปผาผลิบาน มีชีวิตอยู่ต่อไป และเป็นจอมมารที่ดี"

จอมมารสีหน้าเปลี่ยน และคำรามอย่างบ้าคลั่งในใจ "หากไม่มีท่าน ข้ามีชีวิตอยู่แล้วจะมีความหมายอะไร หากท่านตายไป ข้าก็จะไม่อยู่คนเดียว"

"ติ๋ง......"

ในที่สุดน้ำตาก็หยดลงมาจากหางตาของกู้ชูหน่วน

นางเบือนหน้าหนี "ทำไมเธอทำแบบนี้"

"เพราะ......ข้าปลูกดอกพุดซ้อนไว้ทั่วทั้งภูเขาแล้ว ท่านยังไม่ได้ไปดูเลย เพราะ......ครั้งแรกหลังจากที่ได้พบท่าน ท่านบอกว่าข้าว่าท่านจะปกป้องข้า และข้าก็คิดว่าท่านจะเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวที่ข้าซือม่อเฟยอยากจะรักและทะนุถนอมไปชั่วชีวิต ข้าขอร้องท่าน ท่านวางดาบสั้นในมือของท่านลงเถิด"

เสียงหล่นลงไปที่พื้น

จอมมารผู้หยิ่งยโสคุกเข่าทั้งสองข้างลงตรงหน้ากู้ชูหน่วน และขอร้องนางอย่างอ่อนน้อมถ่อมตน

เขาอ้อนวอนขอให้นางวางมีดสั้นลง และอย่าตัดช่องน้อยแต่พอตัว

บุรุษต้องไม่คุกเข่าให้ใครง่าย ๆ

ยิ่งไปกว่านั้น คนผู้นี้ยังคงเป็นจอมมารผู้สูงส่งของเผ่าปีศาจ

มีทั้งดีทั้งชั่ว และไม่เคยก้มหัวให้ใครมาก่อน และทำอะไรตามอำเภอใจมาแต่ไหนแต่ไร แต่ในตอนนี้......

ทุกคนในตระกูลหยกต่างตกตะลึง

กู้ชูหน่วนก็ตกตะลึงเช่นกัน และรู้สึกเจ็บปวดในมากขึ้นเรื่อย ๆ

"ข้าขอโทษ......"

กู้ชูหน่วนกัดฟัน

นางรู้ว่าหากไม่รีบสังเวยชีวิตโดยเร็วที่สุด จอมมารก็จะไม่หยุดใช้วิชาคืนชีพบุปผาผลิบาน

และเมื่อถึงเวลาหนึ่งถ้วยชาก็จะสายเกินไป

เมื่อคิดเช่นนี้แล้ว กู้ชูหน่วนก็ออกแรงแทงดาบสั้นในมือเข้าไปที่หัวใจ

"ฉึก..."

เลือดไหลทะลักออกมา และทุกหยดก็ตกลงไปในเตาหลอม

ในเตาหลอมมีเปลวไฟลุกโชนขึ้นอีกครั้ง และเกือบจะลุกท่วมกู้ชูหน่วน

"พี่หญิง......"

"หัวหน้าเผ่า......"

นางเป็นผู้แข็งแกร่งระดับเจ็ด

และห่างไกลจากพวกเขา

นางต้องการจะฆ่าตัวตาย และไม่มีใครสามารถหยุดนางได้

แม้แต่ดอกลำโพงของจอมมารก็ไม่สามารถหยุดได้ ทุกอย่างล้วนแต่ถูกดาบอ่อนของกู้ชูหน่วนขัดขวางไว้

เพียงแค่ชั่วพริบตาเดียว

ดาบสั้นของกู้ชูหน่วนก็แทงทะลุหัวใจของนาง

"ไม่......"

จอมมารรีบเข้าไปโอบกู้ชูหน่วนไว้ และหัวใจของเขาก็ตกลงไปสู่ก้นบึ้ง

"หัวหน้าเผ่า......"

ผู้คนในเผ่าหยกตะโกนด้วยความตกใจ

ในเวลาเดียวกัน มีคนห้าคนปรากฏตัวขึ้นที่นอกห้องหลอมยา

หนึ่งคือชิงเฟิงและเจี้ยงเสวี่ย