กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 778

"เจ้าจะเข้าใจได้อย่างไร ข้าเป็นหัวหน้าเผ่าหยก การสังเวยบูชาเป็นภาระหน้าที่อันหนักอึ้งของข้า เจ้ารีบหยุดใช้วิชาคืนชีพบุปผาผลิบานเถิด ในตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาหนึ่งถ้วยชา"

"ข้าไม่สนว่าท่านจะเป็นหัวหน้าเผ่าหรือไม่ และไม่สนใจว่าท่านภาระหน้าที่อันหนักอึ้งอะไร ข้ารู้เพียงว่าท่านเป็นพี่หญิงของข้า เป็นพี่หญิงที่ซือม่อเฟยสาบานว่าจะปกป้องไปตลอดชีวิต"

"หัวหน้าเผ่า ท่านได้โปรดคิดให้รอบคอบ"

ทุกคนต่างพากันคุกเข่าลง แม้แต่ผู้อาวุโสสูงและผู้อาวุโสสูงสุดก็คุกเข่าลงเช่นกัน

กู้ชูห่วนก้มหน้าลง และมองดูเลือดที่ไหลออกมาจากหัวใจของตนเอง ความโศกเศร้าผุดเข้ามาหัวใจของนาง

หากสามารถมีชีวิตอยู่ได้ มีใครบ้างไม่อยากมีชีวิตอยู่

น่าเสียดาย......

นางไม่มีทางเลือก

หากดาบสั้นที่อยู่ในมือของนางแทงลึกลงไปอีก ก็จะแทงทะลุหัวใจของนาง

ความเป็นความตายของอยู่ที่ความคิดเพียงชั่ววูบของนางเท่านั้น

"ข้าคือผู้ที่มีร่างกายเป็นหยินสูงสุด บางที......บางทีหากผู้ที่มีร่างกายเป็นหยินสูงสุดสังเวยชีวิต ไข่มุกมังกรอาจจะสามารถหลอมรวมได้？"

เขารู้ว่าต่อให้เขาจะสังเวยชีวิตสักกี่ครั้ง ไข่มุกมังกรก็ไม่สามารถหลอมรวมกันได้ แต่นี่ก็เป็นความหวังเดียวที่ริบหรี่ของเขา

"หากเจ้าคิดว่าข้าเป็นเพื่อนของเจ้าจริง ๆ เจ้าก็รีบหยุดใช้วิชาคืนชีพบุปผาผลิบาน มีชีวิตอยู่ต่อไป และเป็นจอมมารที่ดี"

จอมมารสีหน้าเปลี่ยน และคำรามอย่างบ้าคลั่งในใจ "หากไม่มีท่าน ข้ามีชีวิตอยู่แล้วจะมีความหมายอะไร หากท่านตายไป ข้าก็จะไม่อยู่คนเดียว"

"ติ๋ง......"

ในที่สุดน้ำตาก็หยดลงมาจากหางตาของกู้ชูหน่วน

นางเบือนหน้าหนี "ทำไมเธอทำแบบนี้"

"เพราะ......ข้าปลูกดอกพุดซ้อนไว้ทั่วทั้งภูเขาแล้ว ท่านยังไม่ได้ไปดูเลย เพราะ......ครั้งแรกหลังจากที่ได้พบท่าน ท่านบอกว่าข้าว่าท่านจะปกป้องข้า และข้าก็คิดว่าท่านจะเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวที่ข้าซือม่อเฟยอยากจะรักและทะนุถนอมไปชั่วชีวิต ข้าขอร้องท่าน ท่านวางดาบสั้นในมือของท่านลงเถิด"

เสียงหล่นลงไปที่พื้น

จอมมารผู้หยิ่งยโสคุกเข่าทั้งสองข้างลงตรงหน้ากู้ชูหน่วน และขอร้องนางอย่างอ่อนน้อมถ่อมตน

เขาอ้อนวอนขอให้นางวางมีดสั้นลง และอย่าตัดช่องน้อยแต่พอตัว

บุรุษต้องไม่คุกเข่าให้ใครง่าย ๆ

ยิ่งไปกว่านั้น คนผู้นี้ยังคงเป็นจอมมารผู้สูงส่งของเผ่าปีศาจ

มีทั้งดีทั้งชั่ว และไม่เคยก้มหัวให้ใครมาก่อน และทำอะไรตามอำเภอใจมาแต่ไหนแต่ไร แต่ในตอนนี้......

ทุกคนในตระกูลหยกต่างตกตะลึง

กู้ชูหน่วนก็ตกตะลึงเช่นกัน และรู้สึกเจ็บปวดในมากขึ้นเรื่อย ๆ

"ข้าขอโทษ......"

กู้ชูหน่วนกัดฟัน

นางรู้ว่าหากไม่รีบสังเวยชีวิตโดยเร็วที่สุด จอมมารก็จะไม่หยุดใช้วิชาคืนชีพบุปผาผลิบาน

และเมื่อถึงเวลาหนึ่งถ้วยชาก็จะสายเกินไป

เมื่อคิดเช่นนี้แล้ว กู้ชูหน่วนก็ออกแรงแทงดาบสั้นในมือเข้าไปที่หัวใจ

"ฉึก..."

เลือดไหลทะลักออกมา และทุกหยดก็ตกลงไปในเตาหลอม

ในเตาหลอมมีเปลวไฟลุกโชนขึ้นอีกครั้ง และเกือบจะลุกท่วมกู้ชูหน่วน

"พี่หญิง......"

"หัวหน้าเผ่า......"

นางเป็นผู้แข็งแกร่งระดับเจ็ด

และห่างไกลจากพวกเขา

นางต้องการจะฆ่าตัวตาย และไม่มีใครสามารถหยุดนางได้

แม้แต่ดอกลำโพงของจอมมารก็ไม่สามารถหยุดได้ ทุกอย่างล้วนแต่ถูกดาบอ่อนของกู้ชูหน่วนขัดขวางไว้

เพียงแค่ชั่วพริบตาเดียว

ดาบสั้นของกู้ชูหน่วนก็แทงทะลุหัวใจของนาง

"ไม่......"

จอมมารรีบเข้าไปโอบกู้ชูหน่วนไว้ และหัวใจของเขาก็ตกลงไปสู่ก้นบึ้ง

"หัวหน้าเผ่า......"

ผู้คนในเผ่าหยกตะโกนด้วยความตกใจ

ในเวลาเดียวกัน มีคนห้าคนปรากฏตัวขึ้นที่นอกห้องหลอมยา

หนึ่งคือชิงเฟิงและเจี้ยงเสวี่ย

"เอาพี่หญิงคืนมาให้ข้า"

หากไม่ใช่เพราะพี่หญิงได้รับบาดเจ็บสาหัสมากเกินไป และกลัวว่านางจะโดนลูกหลง จอมมารก็คงจะจัดการกับเยี่ยจิ่งหานไปนานแล้ว

เยี่ยจิ่งหานคืนนางให้เขาได้อย่างไร?

เขาเข้าใจในสิ่งที่จอมมารพูด

เขากอดกู้ชูหน่วนไว้แน่นและพึมพำกับตนเอง "อาหน่วน เจ้าไม่ต้องกลัว พวกเขาช่วยเจ้าไม่ได้ ข้าจะพาเจ้าไปที่อื่น ใต้หล้ากว้างใหญ่ และมีหมอเทวดามากมาย เจ้าอดทนไว้นะ"

"เยี่ยจิ่งหาน ข้าบอกให้ท่านคืนพี่หญิงให้ข้า ท่านหูหนวกหรืออย่างไร？"

แย่งกันไปมาครั้งแล้วครั้งเล่า เยี่ยจิ่งหานก็ไม่ยอมให้ จอมมารก็โกรธมากและซัดฝ่ามือออกไปอย่างดุเดือด

กู้ชูหน่วนยื่นมือออกมา และกล่าวอย่างอ่อนแรง "อย่าทำร้ายเขา......"

"พี่หญิง......"

"พวกท่านล้วนแต่เป็นคนที่ข้าห่วงใยมากที่สุด ข้าไม่ต้องการเห็นพวกท่านฆ่ากันเอง"

"พี่หญิง......"

"อาหน่วน......"

เปลือกตาของกู้ชูหน่วนหนักอึ้ง นางฝืนทำเป็นเข้มแข็งและยื่นมือไปลูบใบหน้าที่เรียบเนียนและหล่อเหลาของจอมมาร

"อาม่อ พี่หญิงขอร้องอะไรเจ้าสักอย่างได้หรือไม่？"

"ขอเพียงแค่พี่หญิงสาวบอกมา ข้าจะรับปากท่านทุกอย่าง"

"เจ้ารีบหยุดใช้วิชาคืนชีพบุปผาผลิบานเถิด พี่หญิง......พี่หญิงไม่อยากเห็นเจ้า......แค่ก ๆ ......"

"ท่านสัญญากับข้าว่าจะปกป้องข้าตลอดไป ท่านจะโกหกข้าไม่ได้นะ"

นัยน์ตาของกู้ชูหน่วนดูเหม่อลอย ในตอนแรกที่เจอกับจอมมา นางเข้าใจว่าจอมมารเป็นผู้ปรนนิบัติคนหนึ่ง นางจึงพูดออกไปพล่อย ๆ ว่าจะปกป้องเขาไปตลอดชีวิต

นางอยากจะปกป้องเขาไปตลอดชีวิตจริง ๆ

แต่น่าเสียดาย......

นางไม่สามารถทำได้......

"หากเจ้าหยุดใช้วิชาคืนชีพบุปผาผลิบาน ข้า......ข้าก็จะตายตาไม่หลับ......"

กู้ชูหน่วนจ้องมองอย่างไม่กะพริบตา และไม่ให้ใครช่วยห้ามเลือดให้นาง ราวกับนางกำลังรอให้จอมมารรับปาก

หกจอมมารไม่หยุดใช้วิชาคืนชีพบุปผาผลิบาน นางก็จะรอเขาไปเรื่อย ๆ และจบชีวิตไปพร้อมกับเขา