กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 819

"ขอโทษด้วย ดึกมากแล้วและข้าก็มองอะไรไม่เห็น อีกทั้งข้าก็ไม่ได้เตะไปโดนและยิ่งไปกว่านั้นก็ไม่ได้จับไปโดนด้วย"

นางไม่พูดก็ไม่เป็นไร

เมื่อพูดเช่นนี้ สถานที่แห่งนี้ไม่มีเงินสามร้อยตำลึงอย่างนั้นหรือ?

กู้ชูหน่วนอยากจะหนีออกไป แต่ก็กลัวว่าอีกฝ่ายจะคิดบัญชีกับนางในภายหลังเหมือนกับชายสวมหน้ากาก

ถึงอย่างไรเสียเขาก็สวมหน้ากากผีเสื้อเช่นกันและผู้ที่สวมหน้ากากผีเสื้อมักไม่ใช่คนดีอะไร

จากนั้นฉีกชายเสื้อออกมาชิ้นหนึ่งเพื่อปกปิดใบหน้าของตัวเองและเผยให้เห็นเพียงดวงตาทั้งคู่

นางกลับมาและอยากจะถอดหน้ากากของผู้ชายสวมหน้ากากที่อยู่ข้างล่างและไม่สามารถขยับได้

และนางพยายามอยู่หลายครั้งก็ไม่สามารถถอดออกได้

ไม่รู้ว่าวัสดุในการทำหน้ากากของเขาเป็นอะไร

ภายใต้แสงจันทร์

นางเห็นอย่างคลุมเครือว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าสวมใส่ชุดสีขาว ดูโดดเด่นและสง่างาม รูปร่างของเขาก็ดีไม่มีที่ติ

เพียงแต่แววตาของเขาเยือกเย็นเหลือเกิน ซึ่งช่างไม่เข้ากับทุกสิ่งบนร่างกายของเขาเลย

กู้ชูหน่วนกล่าวอย่างเขินอาย "เอ่อ......คืนนี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เจ้าเพียงแค่ฝันไปเท่านั้น ข้าไปก่อนล่ะ เจ้าชมจันทร์ต่อไปเถอะ"

นางขยับขาและคิดอยากจะหนีออกไป

ต้นขาเล็กๆ ของนางถูกจับไว้แน่น ไม่ว่ากู้ชูหน่วนจะสะบัดอย่างไรก็ไม่เป็นผล

มือทั้งสองข้างนั้นจับไว้แน่นเหมือนกับกำแพงเหล็กยังไงยังงั้น

"จับก็จับไปแล้ว เตะก็เตะไปแล้ว ข้าไม่ได้ตั้งใจเสียหน่อย เจ้าจับข้าไว้ก็ไร้ประโยชน์"

"ตุ่บ......"

ในขณะที่กู้ชูหน่วนคิดอยากจะออกแรงถีบเขาออกไป ทันใดนั้นชายชุดขาวที่หล่อเหลาก็กระอักเลือดออกมา จากนั้นเขาก็หมดสติไป

เพียงแต่มือนั้นยังคงจับนางเอาไว้แน่น ไม่แม้แต่จะปล่อยนางไปเลยสักนิด

ถึงแม้ว่าจะไม่ได้จงใจที่จะก่อกวนคนอื่น อีกทั้งที่นี่ก็เปล่าเปลี่ยวและห่างไกล กู้ชูหน่วนจึงใจอ่อนและประคองเขาขึ้นมา จากนั้นทำการตรวจชีพจรให้เขา

ชีพจรของเขาเต้นแรงและอ่อนแอ ขณะที่เต้นแรงมีพลังที่แข็งแกร่งแทบจะกดทับเขาให้ได้

ขณะที่อ่อนแอ แม้แต่หัวใจก็แทบจะหยุดเต้น

แม้แต่ร่างกายของเขายังมีร่องรอยบาดแผลของสะสมเป็นเวลานาน

บาดแผลในอดีตนั้นสาหัสอย่างมาก แม้ว่าเขาจะได้รับการรักษาแล้ว แต่ก็ไม่สามารถรักษาให้หายขาดได้และมักออกอาการอยู่บ่อยครั้ง

"เจ้าโชคดีอย่างมากที่ได้มาเจอข้า ไม่เช่นนั้นคืนนี้ชีวิตของเจ้าคงไม่รอดแน่"

"ขอโทษด้วย แต่หากคิดอยากจะรักษาชีวิตของเจ้าไว้ จำเป็นต้องปลดเสื้อผ้าของเจ้าออกทั้งหมด จากนั้นใช้ฝังเข็มด้วยเข็มเงินเพื่อชักนำลมปราณแท้ที่แข็งแกร่งของเจ้าออกมา"

ดึกดื่นเช่นนี้

ป่ารกร้างห่างไกลและเปล่าเปลี่ยว

กู้ชูหน่วนปลดเสื้อผ้าของเขาทีละชั้นและด้วยความทรงจำที่หลงเหลืออยู่ในหัว นางใช้เข็มเงินเพื่อช่วยเขาสลายลมปราณแท้ที่ยุ่งเหยิงและไม่เป็นระเบียบ

การจัดการนี้ ใช้เวลากว่าหนึ่งคืน

กู้ชูหน่วนเหนื่อยล้าแทบไม่ไหวและผลุบหลับไปบนร่างกายของเขา

เช้าวันรุ่งขึ้น พระอาทิตย์ค่อยๆ ขึ้น

กู้ชูหน่วนพลิกตัวและคิดหาท่านอนที่สบายกว่า จากนั้นมือของนางก็สัมผัสไปที่สิ่งหนึ่งที่นุ่มนวล

สิ่งที่นุ่มนวลนั้นมีความอบอุ่นเล็กน้อย

นางขมวดคิ้ว

ไม่ค่อยเข้าใจว่าเหตุใดผ้าห่มถึงเปลี่ยนเป็นรูปทรงกระบอกไปได้

นางลูบสัมผัสไปมาและลืมตาขึ้นมา

และสิ่งที่เห็นตรงหน้าก็คือ ชายสวมหน้ากากผีเสื้อที่กำลังค่อยๆ ลืมตาที่เย็นชาขึ้น จากนั้นจ้องมองนางอย่างเกรี้ยวโกรธ

กู้ชูหน่วนตัวสั่นตกใจอย่างมากและตื่นขึ้นจากอาการงัวเงีย

"เจ้าตื่นแล้ว"

ร่างกายของเหวินเส่าอี๋สั่นเทาอย่างเย็นชา

หากสายตาของเขาสามารถฆ่าคนได้ เช่นนั้นกู้ชูหน่วนคงไม่รู้ถูกฆ่าตายไปกี่ครั้ง

"ข้าช่วยเจ้า เจ้าอย่าลืมบุญคุณเอาล่ะ"

"ข้าจะพูดอีกเป็นครั้งสุดท้าย นำมืออันสกปรกของเจ้าออกไป"

กู้ชูหน่วนตกตะลึงเล็กน้อย

จากนั้นขยับสายตามองลงไป

นางแทบอยากเป็นลมหมดสติไป

เหตุใดถึงจับไปที่ตรงนั้นอีกแล้ว?

กู้ชูหน่วนถอนหายใจและนั่งลงข้างกายของเหวินเส่าอี๋ จากนั้นก้มลงมองดูเขา

เหวินเส่าอี๋ใจสั่นสะท้าน "เจ้าต้องการทำอะไร"

"ถึงแม้ว่าข้าจะรู้ว่ารูปร่างของเจ้าเป็นอย่างไร แต่ด้วยรูปร่างของเจ้า คงจะน่าเสียดายถ้าเจ้าถูกสัตว์ร้ายที่เดินผ่านไปมาหรือถูกโจรป่าถูกใจเข้า เช่นนั้นก็เป็นเรื่องน่าเสียดายที่ดอกไม้สดสวยงามอย่างเจ้าจะถูกย่ำยีอย่างโหดร้าย"

นางพูดพลางและช่วยเขาสวมใส่เสื้อผ้า

ขณะที่กำลังสวมใส่เสื้อผ้าก็อดไม่ได้ที่จะถูกเนื้อต้องตัวเหวินเส่าอี๋

ใบหูของเหวินเส่าอี๋แดงก่ำเป็นครั้งคราว

"ปล่อยมือ ห้ามแตะต้องข้า"

"ปล่อยมือตอนนี้? ข้าปล่อยมือก็ได้ แต่เสื้อผ้าใส่ไปเพียงครึ่งเดียว หากไม่สวมไปต่อ เช่นนั้นเจ้ายังต้องการเปลือยเปล่าอย่างนั้นหรือ?"

"เจ้า......"

เหวินเส่าอี๋แทบหายใจไม่ออก

ก่อนหน้านี้เขาคิดว่ากู้ชูหน่วนนั้นไร้ขอบเขตมากพอแล้ว

คิดไม่ถึงว่าผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้านั้น ไร้ขอบเขตมากกว่าเขาเสียอีก

"เอาน่า ประเดี๋ยวก็เสร็จแล้ว"

กู้ชูหน่วนยิ้มอย่างชั่วร้ายและขยิบตาให้เขา

ไม่รู้ว่านางจงใจหรือไม่ เป็นเวลานานนางก็ยังช่วยเหวินเส่าอี๋ใส่เสื้อผ้าไม่เสร็จ

"ชู่วๆ......"

ลูกธนูเย็นเฉียบหลายลูกถูกยิงโดยฉับพลัน ทำให้ฟ้าร้องสั่นสะเทือน

หูของเหวินเส่าอี๋และกู้ชูหน่วนขยับ และพวกเขาสัมผัสได้ถึงเจตนาสังหาร

ท่ามกลางความโกลาหล กู้ชูหน่วนกอดเหวินเส่าอี๋ไว้และกลิ้งลงไปข้างล่างเพื่อหลบลูกธนูเย็น

"เป็นผู้หญิงคนนั้น นายท่านสั่งเอาไว้ว่าจัดการฆ่าได้ทันทีโดยไม่สนว่าเป็นหรือตาย"

เมื่อพูดจบ นักฆ่าเจ็ดแปดคนก็พุ่งออกมาจากป่า พวกเขามาอย่างโหดเหี้ยม กระบวนท่านั้นเป็นกระบวนท่าสังหาร

แววตาของกู้ชูหน่วนเย็นชา

ฆ่านาง?

ตระกูลไป๋หลี่ส่งมาหรือ?