กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 842
"นอกจากบัณฑิตสำนักศึกษาอี้เหอของเราแล้ว ยังมีอสุรกายระดับสูงไม่น้อยเดินหน้าไปยังส่วนลึกของซากปรักหักพังด้วย สามารถทำให้เหล่าราชาอสุรกายระดับสูงพุ่งเข้าไปอย่างไม่สนใจใดๆ ทั้งสิ้น คงจะเป็นสมบัติที่ไม่ธรรมดาแน่นอน"
เมื่อได้ยินดังนั้น กู้ชูหน่วนก็เดินหน้าต่อไป
หนิงเทียนโย่วรีบดึงตัวนางไว้
เซี่ยวอวี๋เซวียนมองด้วยสายตาอันโหดเหี้ยม กลิ่นอายเย็นยะเยือกแผ่ซ่านออกมาจนหนิงเทียนโย่วตกใจและปล่อยมือที่ดึงชายเสื้อของกู้ชูหน่วนไว้ออก
"เจ้าอ่อนเกินไป และมันยากพอที่จะเข้าไปได้สำหรับซั่งกวนหมิงหลาง เจ้ามิจำเป็นต้องไปเสี่ยง เราลองหาที่อื่นดูก็สามารถพบเจอสมบัติเช่นกัน ทั้งยังสามารถทำข้อตกลงต่ออสุรกายขั้นกลางได้ด้วย"
"ขอบใจสำหรับความหวังดี แต่ข้าต้องเข้าไปให้ได้ เสี่ยวเซวียนเซวียนเราไปกันเถอะ"
กู้ชูหน่วนบอกไปก็ไปเลย หนิงเทียนโย่วอยากจะไล่ตามนางให้ออกมานัก ทว่าหลินซือหย่วนกลับล้มลงทันทีและกระอักเลือดออกมา ทำให้เขาจำต้องกลับไปประคองหลินซือหย่วนให้ลุกขึ้นและหนีไปโดยเร็ว มิเช่นนั้นชีวิตอันน้อยๆ ของหลินซือหย่วนคงได้สิ้นแล้ว
ระหว่างทาง เซี่ยวอวี๋เซวียนหยิบยาอายุวัฒนะออกมาหนึ่งเม็ดยื่นให้กับกู้ชูหน่วน "กินมันซะ จะช่วยปกป้องไม่ให้เจ้าได้รับแรงโจมตีที่รุนแรงนัก"
กู้ชูหน่วนดมแล้วดม อดไม่ได้ที่จะกล่าวอย่างตะลึงงันว่า "ยาอายุวัฒนะระดับห้า เป็นยาอายุวัฒนะระดับห้าจริงๆ เจ้าได้มาจากที่ใดกัน? เสี่ยวเซวียนเซวียนเจ้าคงมิใช่นักกลั่นยาหรอกนะ?"
"สหายให้มาน่ะ" เซี่ยวอวี๋เซวียนมิอยากพูดมากความ เพียงแค่กล่าวส่งเดชเท่านั้น
กู้ชูหน่วนกินยาเข้าไป กลิ่นอายที่ถูกกดทับบนร่างกายถึงจะค่อยๆ จางหายไปบ้างเล็กน้อย
"เจ้ามียาอายุวัฒนะที่ดีเพียงนี้ เหตุใดจึงเพิ่งเอามาให้ข้า"
เซี่ยวอวี๋เซวียนหัวเราะเยาะ
นั่นมันยาอายุวัฒนะระดับห้าเชียวนะ
หากไม่ได้อยู่ในยามคับขันจริงๆ ใครจะเอาออกมาใช้กัน?
นางคิดว่าเป็นลูกอมหรืออย่างไรกัน
ซ้ำไปซ้ำมา ยิ่งเดินหน้าต่อไปเท่าไรบัณฑิตของสำนักศึกษาอี้เหอก็ยิ่งลดน้อยลง
แม้นจะมีก็มีเพียงซากศพของบัณฑิตที่ถูกรังสีอันทรงพลังโจมตีจนตับไตไส้พุงแหลกละเอียดเท่านั้น
"โครมคราม..."
ข้างหน้ามีเสียงต่อสู้กันดังขึ้นและยังมีเสียงคำรามของเหล่าอสุรกายด้วย
กู้ชูหน่วนปีนขึ้นไปยังยอดเขาและมองลงมา เห็นว่ามีเสือสองตัวกำลังล้อมโจมตีหยางโม่อยู่
ข้างกายหยางโม่ไม่มีผู้ช่วยเลยแม้เพียงคนเดียว มีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้น
มิรู้ว่าเขาหายใจลำบากเพราะถูกแรงกดดันนี้กดทับไว้หรือไม่ มีแต่รอยแผลที่ถูกเสือข่วนบนร่างกายเขา หยดเลือดก็ไหลตามเสื้อของเขาไป
เผชิญหน้ากับการโจมตีของเสือสองตัว เห็นได้ชัดว่าเขาเสียเปรียบ
"ฟึบ..."
แผ่นหลังถูกข่วนเป็นแผลใหญ่อีกครั้งและบริเวณขาขวาของเขาก็ถูกกัดด้วยในขณะเดียวกัน หยางโม่เจ็บปวดจนต้องสูดหายใจเอาลมเย็นๆ เข้าไป
ทุกคนต่างมองออกว่าหากเป็นเช่นนี้ต่อไป หยางโม่จะต้องถูกเสือสองตัวนี้ฉีกเนื้อออกจนแหลกละเอียดจริงๆ
เซี่ยวอวี๋เซวียนสายตาเย็นชา รู้สึกคุ้นเคยราวกับเป็นเรื่องปกติต่อเหตุการณ์ตรงหน้า
เพียงแค่วิจารณ์อย่างเย็นชาว่า "หยางโม่เพิ่งจะเพิ่มระดับถึงระดับสอง และเสือสองตัวนี้ก็เป็นสัตว์ระดับสองขั้นสูงสุด เขารับมือได้อีกไม่นานหรอก"
กู้ชูหน่วนขมวดคิ้วเป็นปม
พวกเขาพบเจอกับการลอบสังหารมาตลอดทาง บัดนี้กำลังจะเข้าไปยังส่วนลึกที่สุดเพื่อตามหาสมบัติ หากสู้กับเสือระดับสองขั้นสูงสุดสองตัวนี้ เกรงว่าคงสูญเสียชี่แท้ไปมากนัก
นางหันตัวกลับไป เดินออกไปได้ไม่กี่ก้าวก็ย้อนกลับมา
เซี่ยวอวี๋เซวียนกล่าว "เจ้าอยากช่วยเขา?"
"มองแล้วเขาดูไม่ค่อยเข้าตานัก"
"ลำพังฝีมือของเจ้าสู้เสือสองตัวนั้นมิได้เช่นกัน"
กู้ชูหน่วนกล่าว "ข้าสู้ไม่ไหวก็ยังมีเจ้ามิใช่หรือ?"
"มิใช่เรื่องของตน แต่กลับให้ความสำคัญ เรื่องของคนอื่นเดี่ยวอะไรกับเรางั้นหรือ?"
"พูดเช่นนี้ก็ไม่ถูก อย่างน้อยหยางโม่ก็เป็นองค์ชายคนหนึ่ง แม้นขาของเขาจะไม่ค่อยใหญ๋ แต่บางที่เจ้าก็สามารถไปเกาะได้อยู่บ้าง" กู้ชูหน่วนกระพริบตาปริบๆ
ท่าทางนี้
อารมณ์แบบนี้
น้ำเสียงแบบนี้...
ทำให้เซี่ยวอวี๋เซวียนมิอาจปฏิเสธได้จริงๆ
ร่างกายของเซี่ยวอวี๋เซวียนราวกับพายุหมุน และเสือสองตัวนั้นก็ถูกสั่นสะท้านด้วยแรงพายุประดุจคมมีดในทันที
เพียงแค่เขาสะบัดชายเสื้อเบาๆ อสุรกายระดับสองขั้นสูงสุดสองตัวนั้นก็ถูกตัดออกเป็นสองท่อนและตายในทันที
เสือตายไปหยางโม่ก็รู้สึกโล่งใจในทันที
แล้วมองเซี่ยวอวี๋เซวียนอย่างตะลึง ไม่อยากเชื่อว่าเมื่อครู่นี้เซี่ยวอวี๋เซวียนจัดการกับเสือระดับสองขั้นสูงสุดสองตัวนั้นเพียงกระบวนท่าเดียวเท่านั้น
ฝีมือระดับนี้ เกรงว่่าฝีมือของผู็นำตระกูลทั้งสี่ก็คงห่างไกลจากเขามากนัก?
และเซี่ยวอวี๋เซวียนเองก็ดูเหมือนอายุยี่สิบต้นๆ มีเลือดติดเต็มเสื้อ เขาหลังตรงราวกับดินสอ ภายใต้ลมอันแผ่วเบา ดวงตาของเขาปะปนด้วยความเศร้าโศก มิรู้ว่าเขาเคยพบเจออะไรมาก่อน
ทว่าเขาหน้าตาหล่อเหลาและสง่างาม ไม่ว่าจะอยู่ที่ใดก็เป็นจุดสนใจได้
ที่ทำให้เขายิ่งตกใจใหญ่คือทั้งๆ ที่เซี่ยวอวี๋เซวียนบาดเจ็บหนัก สีหน้าซีดเซียว แต่ยังสามารถแสดงฝีมือออกมาได้ทรงพลังเช่นนี้
ฝีมือแบบนี้จำเป็นต้องเขาไปศึกษาที่สำนักศึกษาอี้เหออีกรึ?
"ถูกโจมตีจนโง่เลยหรือ?"
กู้ชูหน่วนที่ไม่รุ้ว่าโผล่มาตั้งแต่เมื่อใด โบกมืออยู่หน้าหยางโม่
หยางโม่ถึงจะตั้งสติได้ และทนความเจ็บปวดไว้กล่าวขอบใจ "ขอบใจพี่น้องเซี่ยวที่ช่วยไว้ หากไม่เจ้าเพราะพี่น้องเซี่ยว ชีวิตอันน้อยๆ ของตระกูลหยางบางคนคงได้ตายอยู่ที่นี่แล้ว"
"เจ้าควรขอบคุณนาง" หากมิใช่ว่ามู่หน่วนต้องการช่วยเหลือ เขาคงไม่มีเวลาว่างมาช่วยแบบนี้หรอก
"ใช่ๆๆ พี่น้องเซี่ยวพูดถูก หยางโม่ขอบใจแม่นางมู่หน่วนที่มาช่วยด้วย"
"มิต้องมาพูดพร่ำทำเพลงอยู่แถวนี้ เหตุใดเสือสองตัวนั้นถึงจะฆ่าเจ้า?"
"ส่วนลึกของซากปรักหักพังมีสมบัติล้ำค่าอยู่ อสุรกายขั้นสูงสุดไม่น้อยจะคอยลอบสังหารเราอยู่กลางทาง เพื่อไม่ให้เราไปแย่งสมบัติกับพวกมัน"
"เจ้าก็อยู่ระดับสองเช่นเดียวกัน แต่กลับมาถึงที่นี่ได้?"
กู้ชูหน่วนมองเขาอย่างสงสัย
หรือเขาจะกินยาอายุวัฒนะระดับห้าไปด้วยเช่นกัน?
หยางโม่หัวเราะ "แม่นางมู่ไม่รู้อะไรแล้ว ตระกูลใหญ่บางตระกูลล้วนมีอาวุธวิญญาณล้ำค่า สามารถกำจัดพลังอันแข็งแกร่งของส่วนลึกของซากปรักหักพังได้"
กู้ชูหน่วนนึกขึ้นได้ทันใด จึงได้พาเซี่ยวอวี่เซวียนเดินหน้าไปต่อ
หยางโม่มึนงง
ไปแบบนี้เลยหรือ?
ไม่เห็นว่าเขาบาดเจ็บหนักงั้นรึ?
ไม่มีแม้แต่จะช่วยเขาทำแผลเลยรึ?
"แม่นางมู่..."
"มีเรื่องอันใดรึ?"
"ไม่...ไม่มีแล้วล่ะ ข้างในอันตรายมาก แม่นางมู่มิต้องเข้าไปจักดีกว่า"
หรือว่านางจะยังไม่รู้ว่าเขาคือองค์ชาย?
มีผู้คนมากมายอยากเกาะแกะเขา
[ร้อน] อ่านนวนิยาย กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 842
นวนิยาย กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ ได้อัปเดต บทที่ 842 ด้วยเหตุการณ์ใหม่ที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจทำให้ผู้อ่านได้รับประสบการณ์ที่น่าสนใจ ความรักของนักแสดงนำชายและหญิงจะพัฒนาไปอย่างไรที่ บทที่ 842? ให้อ่าน บทที่ 842 และบทต่อไปของ กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ ทางออนไลน์ที่ novelones.com