กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 842

"นอกจากบัณฑิตสำนักศึกษาอี้เหอของเราแล้ว ยังมีอสุรกายระดับสูงไม่น้อยเดินหน้าไปยังส่วนลึกของซากปรักหักพังด้วย สามารถทำให้เหล่าราชาอสุรกายระดับสูงพุ่งเข้าไปอย่างไม่สนใจใดๆ ทั้งสิ้น คงจะเป็นสมบัติที่ไม่ธรรมดาแน่นอน"

เมื่อได้ยินดังนั้น กู้ชูหน่วนก็เดินหน้าต่อไป

หนิงเทียนโย่วรีบดึงตัวนางไว้

เซี่ยวอวี๋เซวียนมองด้วยสายตาอันโหดเหี้ยม กลิ่นอายเย็นยะเยือกแผ่ซ่านออกมาจนหนิงเทียนโย่วตกใจและปล่อยมือที่ดึงชายเสื้อของกู้ชูหน่วนไว้ออก

"เจ้าอ่อนเกินไป และมันยากพอที่จะเข้าไปได้สำหรับซั่งกวนหมิงหลาง เจ้ามิจำเป็นต้องไปเสี่ยง เราลองหาที่อื่นดูก็สามารถพบเจอสมบัติเช่นกัน ทั้งยังสามารถทำข้อตกลงต่ออสุรกายขั้นกลางได้ด้วย"

"ขอบใจสำหรับความหวังดี แต่ข้าต้องเข้าไปให้ได้ เสี่ยวเซวียนเซวียนเราไปกันเถอะ"

กู้ชูหน่วนบอกไปก็ไปเลย หนิงเทียนโย่วอยากจะไล่ตามนางให้ออกมานัก ทว่าหลินซือหย่วนกลับล้มลงทันทีและกระอักเลือดออกมา ทำให้เขาจำต้องกลับไปประคองหลินซือหย่วนให้ลุกขึ้นและหนีไปโดยเร็ว มิเช่นนั้นชีวิตอันน้อยๆ ของหลินซือหย่วนคงได้สิ้นแล้ว

ระหว่างทาง เซี่ยวอวี๋เซวียนหยิบยาอายุวัฒนะออกมาหนึ่งเม็ดยื่นให้กับกู้ชูหน่วน "กินมันซะ จะช่วยปกป้องไม่ให้เจ้าได้รับแรงโจมตีที่รุนแรงนัก"

กู้ชูหน่วนดมแล้วดม อดไม่ได้ที่จะกล่าวอย่างตะลึงงันว่า "ยาอายุวัฒนะระดับห้า เป็นยาอายุวัฒนะระดับห้าจริงๆ เจ้าได้มาจากที่ใดกัน? เสี่ยวเซวียนเซวียนเจ้าคงมิใช่นักกลั่นยาหรอกนะ?"

"สหายให้มาน่ะ" เซี่ยวอวี๋เซวียนมิอยากพูดมากความ เพียงแค่กล่าวส่งเดชเท่านั้น

กู้ชูหน่วนกินยาเข้าไป กลิ่นอายที่ถูกกดทับบนร่างกายถึงจะค่อยๆ จางหายไปบ้างเล็กน้อย

"เจ้ามียาอายุวัฒนะที่ดีเพียงนี้ เหตุใดจึงเพิ่งเอามาให้ข้า"

เซี่ยวอวี๋เซวียนหัวเราะเยาะ

นั่นมันยาอายุวัฒนะระดับห้าเชียวนะ

หากไม่ได้อยู่ในยามคับขันจริงๆ ใครจะเอาออกมาใช้กัน?

นางคิดว่าเป็นลูกอมหรืออย่างไรกัน

ซ้ำไปซ้ำมา ยิ่งเดินหน้าต่อไปเท่าไรบัณฑิตของสำนักศึกษาอี้เหอก็ยิ่งลดน้อยลง

แม้นจะมีก็มีเพียงซากศพของบัณฑิตที่ถูกรังสีอันทรงพลังโจมตีจนตับไตไส้พุงแหลกละเอียดเท่านั้น

"โครมคราม..."

ข้างหน้ามีเสียงต่อสู้กันดังขึ้นและยังมีเสียงคำรามของเหล่าอสุรกายด้วย

กู้ชูหน่วนปีนขึ้นไปยังยอดเขาและมองลงมา เห็นว่ามีเสือสองตัวกำลังล้อมโจมตีหยางโม่อยู่

ข้างกายหยางโม่ไม่มีผู้ช่วยเลยแม้เพียงคนเดียว มีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้น

มิรู้ว่าเขาหายใจลำบากเพราะถูกแรงกดดันนี้กดทับไว้หรือไม่ มีแต่รอยแผลที่ถูกเสือข่วนบนร่างกายเขา หยดเลือดก็ไหลตามเสื้อของเขาไป

เผชิญหน้ากับการโจมตีของเสือสองตัว เห็นได้ชัดว่าเขาเสียเปรียบ

"ฟึบ..."

แผ่นหลังถูกข่วนเป็นแผลใหญ่อีกครั้งและบริเวณขาขวาของเขาก็ถูกกัดด้วยในขณะเดียวกัน หยางโม่เจ็บปวดจนต้องสูดหายใจเอาลมเย็นๆ เข้าไป

ทุกคนต่างมองออกว่าหากเป็นเช่นนี้ต่อไป หยางโม่จะต้องถูกเสือสองตัวนี้ฉีกเนื้อออกจนแหลกละเอียดจริงๆ

เซี่ยวอวี๋เซวียนสายตาเย็นชา รู้สึกคุ้นเคยราวกับเป็นเรื่องปกติต่อเหตุการณ์ตรงหน้า

เพียงแค่วิจารณ์อย่างเย็นชาว่า "หยางโม่เพิ่งจะเพิ่มระดับถึงระดับสอง และเสือสองตัวนี้ก็เป็นสัตว์ระดับสองขั้นสูงสุด เขารับมือได้อีกไม่นานหรอก"

กู้ชูหน่วนขมวดคิ้วเป็นปม

พวกเขาพบเจอกับการลอบสังหารมาตลอดทาง บัดนี้กำลังจะเข้าไปยังส่วนลึกที่สุดเพื่อตามหาสมบัติ หากสู้กับเสือระดับสองขั้นสูงสุดสองตัวนี้ เกรงว่าคงสูญเสียชี่แท้ไปมากนัก

นางหันตัวกลับไป เดินออกไปได้ไม่กี่ก้าวก็ย้อนกลับมา

เซี่ยวอวี๋เซวียนกล่าว "เจ้าอยากช่วยเขา?"

"มองแล้วเขาดูไม่ค่อยเข้าตานัก"

"ลำพังฝีมือของเจ้าสู้เสือสองตัวนั้นมิได้เช่นกัน"

กู้ชูหน่วนกล่าว "ข้าสู้ไม่ไหวก็ยังมีเจ้ามิใช่หรือ?"

"มิใช่เรื่องของตน แต่กลับให้ความสำคัญ เรื่องของคนอื่นเดี่ยวอะไรกับเรางั้นหรือ?"

"พูดเช่นนี้ก็ไม่ถูก อย่างน้อยหยางโม่ก็เป็นองค์ชายคนหนึ่ง แม้นขาของเขาจะไม่ค่อยใหญ๋ แต่บางที่เจ้าก็สามารถไปเกาะได้อยู่บ้าง" กู้ชูหน่วนกระพริบตาปริบๆ

ท่าทางนี้

อารมณ์แบบนี้

น้ำเสียงแบบนี้...

ทำให้เซี่ยวอวี๋เซวียนมิอาจปฏิเสธได้จริงๆ

ร่างกายของเซี่ยวอวี๋เซวียนราวกับพายุหมุน และเสือสองตัวนั้นก็ถูกสั่นสะท้านด้วยแรงพายุประดุจคมมีดในทันที

เพียงแค่เขาสะบัดชายเสื้อเบาๆ อสุรกายระดับสองขั้นสูงสุดสองตัวนั้นก็ถูกตัดออกเป็นสองท่อนและตายในทันที