กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 946

ไม่รอกู้ชูหน่วนกล่าวฝูกวงลั่วอิ่งก็ได้จากไปตั้งนานแล้ว เหลือเพียงแค่กลิ่นไอลมหายใจทิ้งเอาไว้

กู้ชูหน่วนขมวดคิ้ว

คนผู้นี้กำลังแข็งแกร่งยิ่งนัก อย่างน้อยก็แข็งแกร่งกว่าฝูกวงกับลั่วอิ่ง

ทั้งสองคนจะสู้ไหวหรือเปล่านะ?

ตระกูลเหวินสมกับที่เป็นผู้นำของสี่ตระกูลใหญ่ เพียงออกมาตามแต่ใจสักคนพละกำลังก็แข็งแกร่งมากมายเช่นนี้

เหวินเส่าอี๋ยืนขึ้นอย่างยากลำบาก ใบหน้าของเขาซีดเซียวพร้อมกับร่างกายที่แทบล้มลง

“มอบดวงวิญญาณออกมา”

“ดวงวิญญาณติดอยู่ที่หน้าผากของข้าเองแล้วข้าจะให้ได้อย่างไร? และ......ในตัวข้ามีดวงวิญญาณของคนผู้นั้นมากขึ้นดวงหนึ่ง ข้าสัมผัสได้ว่าดวงวิญญาณที่เหลืออีกสามดวงก็ยิ่งแข็งแกร่งขึ้น เจ้ามิได้ต้องการให้ข้ารีบรวบรวมดวงวิญญาณทั้งเจ็ดดวงหรอกหรือ? เช่นไรหากเจ้าต้องการนำไปเช่นนั้นก็นำดวงวิญญาณทั้งสี่ดวงในตัวข้าไปให้หมด เช่นไรข้าก็ไม่ต้องการที่จะไปเสาะหาดวงวิญญาณอันใด”

เหวินเส่าอี๋มองไปยังกู้ชูหน่วนอย่างครุ่นคิดโดยที่ไม่รู้ว่ากำลังคิดสิ่งใดอยู่บ้าง

ผ่านไปครู่หนึ่งเขาถึงได้กล่าวว่า "ดวงวิญญาณก็อยู่ในตัวเจ้าชั่วคราวกระมัง รู้สึกว่าเช่นไรเจ้าก็ไม่สามารถมีความเคลื่อนไหวอันใดออกมาได้"

ขณะกล่าวเขาก็มองไปยังปี่หยกและวงแหวนอวกาศ

กู้ชูหน่วนซ่อนเอาไว้อย่างไว "เจ้าต้องการชิงสิ่งของข้าอีกแล้วหรือ? ของสิ่งนี้จดจำเจ้าของจะไม่ติดตามเจ้าหรอก"

เหวินเส่าอี๋ค่อยๆมองย้อนกลับไปและเดินโซเซออกจากเขตหวงห้าม

ซือม่อเฟยกลัวจนดึงแขนเสื้อของกู้ชูหน่วนเอาไว้

“พี่หญิง เขาจะกลั่นข้าจนสลายไปเพื่อดึงกำลังยุทธให้เพิ่มสูงขึ้นหรือเปล่านะ”

“ไม่รู้สิ แม้ว่าเขาจะไม่แต่ว่าคาดว่าพรรคพวกเก่าแก่จากตระกูลเหวินก็น่าจะทำ”

"งั้นพวกเรา......"

“พวกเราสังหารไม่ได้ เมื่อพวกเราลงมือพวกผู้เฒ่าเหล่านั้นของตระกูลเหวินก็จะปรากฏตัวออกมากันหมด พวกเราเพิ่งต่อสู้กับตระกูลไป๋หลี่เสร็จสิ้นแล้วต่อสู้กับตระกูลเหวินอีก เกรงว่ามีใจแต่ไร้ซึ่งกำลัง"

“เขาไม่ได้พาผู้ใดออกมามิใช่หรือ?”

หญิงผู้นี้สมควรตาย

ฆ่านางง่ายราวกับพลิกฝ่ามือกลับ

แต่ว่าหลังจากที่สังหารนางไปแล้ว ดวงวิญญาณก็เกรงว่าจะรวมตัวกันได้ครบถ้วนอีกครั้งได้ยากเย็น

เมื่อคิดถึงทุกสิ่งทุกอย่างที่กู้ชูหน่วนทำกับเขา ก็เป็นเรื่องยากที่เหวินเส่าอี๋จะเกลี้ยกล่อมตนเองให้เหลือชีวิตของนางเอาไว้

ฝ่ามือของเขายังคงกำไว้แน่นอย่างต่อเนื่อง

เพียงแค่ใช้แรงก็สามารถสังหารกู้ชูหน่วนได้แล้ว

มองดูกู้ชูหน่วนหายใจไม่ออกจนใบหน้าแดงขึ้น ทว่าในแววตาของเขามิได้มีความหวั่นไหวเลยแม้แต่น้อย

จนกระทั่งเห็นว่าดวงตาของกู้ชูหน่วนแดงก่ำ ในดวงตาดำสนิทดังหมึกเต็มไปด้วยเส้นเลือดสีแดง และใบหน้าซีดเผือดเหนื่อยล้าราวกับว่าไม่ได้พักผ่อนให้ดีมาเป็นเวลาหลายวันแล้ว

แล้วตรวจดูลมหายใจของนางอีกถึงพบได้พบว่าในวันนั้นได้รับบาดเจ็บสาหัสจากไป๋หลี่หมิงเยียน อาการบาดเจ็บในร่างกายของนางยังมีอยู่และไร้ซึ่งร่องรอยของการรักษา

ในทางกลับกันอาการบาดเจ็บในตัวของเขารักษาจนเกือบจะหายดีแล้ว

แม้แต่พิษพื้นฐานก็ถูกถอนไปหมดแล้วหรือ

หรือว่า......

สิ่งที่นางกล่าวเป็นความจริง แปดวันมานี้นางรักษาเขาอย่างอดหลับอดนอน?

เมื่อคิดถึงความเป็นไปได้นี้เหวินเส่าอี๋ก็คลายมือลง

หลังจากเป็นอิสระกู้ชูหน่วนก็หายใจอย่างสุดกำลังและร่างกายก็พิงลงไปตรงกำแพงอย่างไร้เรี่ยวแรง กระทั่งที่มุมปากยังมีเลือดรอยหนึ่งไหลออกมา

ผ่านไปครู่หนึ่งนางก็เช็ดเลือดจากมุมปากของนางแล้วกล่าวอย่างเศร้าสร้อยว่า “เสี่ยวหูเตี๋ย ข้าเกือบจะตายอยู่ในมือของเจ้าอีกครั้งเสียแล้ว”

“อย่าเรียกข้าว่าเสี่ยวหูเตี๋ย”

“ก็ได้ เส่าอี๋”

"......"