กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 947

"เช่นนั้นก็ทำให้จักรพรรดินียกเลิกความคิดที่จะแต่งงานไปเสีย"

"อ้อ......ใช่แล้ว คนที่จักรพรรดินีต้องการแต่งงานด้วยก็คือเจ้า ฮึ......แต่งงานกับจักรพรรดินี จากนี้ไปก็จะได้ครอบครองอาณาจักรทั้งหมด นี่ก็เป็นสิ่งที่เจ้าต้องการไม่ใช่หรือ?"

"......"

เมื่อเห็นว่าแววตาของเหวินเส่าอี๋เริ่มเผยให้เห็นความดุร้ายขึ้นอีกครั้ง กู้ชูหน่วนจึงได้รีบหยุดพูดและเปลี่ยนเรื่องในทันที

"ไม่ใช่ว่าข้าไม่อยากช่วยเจ้า แต่วันแต่งงานเหลืออีกเพียงสองวันเท่านั้น อีกทั้งร่างกายของข้ายังเต็มไปด้วยบาดแผล เวลาเพียงสองวันจะกลับไปถึงวังหลวงหรือไม่ก็ไม่รู้ อีกอย่างข่าวการอภิเษกสมรสของจักรพรรดินีก็ถูกเผยแพร่ออกไปหมดแล้ว เกรงว่าเรื่องนี้จะยากเกินไปเสียแล้ว......"

"วันที่ข้าต้องอภิเษกสมรสกับจักรพรรดินีนั้น จะเป็นวันที่อาม่อถูกข้าสกัดหล่อหลอม"

"เจ้าไม่มีทางหาเขาเจออย่างแน่นอน"

"ข้าได้ลงอาคมต้องห้ามที่ร่างกายของเขาแล้ว ไม่ว่าเขาจะหลบหนีไปไกลเพียงใดก็ไม่อาจหลุดพ้นจากเงื้อมมือของข้าไปได้ วรยุทธ์ระดับหกขั้นสูงสุดเลื่อนขั้นไปยังระดับเจ็ด......เกรงว่าในดินแดนวิญญาณเยือกแข็งแห่งนี้จะมีเพียงข้าคนเดียวเท่านั้นที่มีวรยุทธ์ระดับเจ็ด"

เหวินเส่าอี๋กำลังข่มขู่

กู้ชูหน่วนก็พอจะฟังออกว่าเขากำลังข่มขู่

นางปัดเสื้อผ้าของตัวเองที่ยับยู่ยี่และมองไปยังร่างที่บอบบางของตัวเอง จากนั้นยิ้มออกมาอย่างอ่อนล้า "หากต้องการให้จักรพรรดินียกเลิกงานอภิเษกสมรสอันยิ่งใหญ่ศักดิ์สิทธิ์นี้ก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ เพียงแค่ร่างกายของข้าที่เต็มไปด้วยบาดแผล......"

เหวินเส่าอี๋รู้ว่า

นางต้องการให้เขาช่วยรักษาบาดแผล

ประจวบเหมาะกับที่บาดแผลของเขา ไม่สมควรที่จะใช้กำลังภายใน

ทว่าเมื่อนึกถึงตัวเองที่ต้องแต่งงานกับจักรพรรดินีชั่วร้ายแล้วนั้น เหวินเส่าอี๋จึงทำได้เพียงประนีประนอม

เมื่อนั่งขัดสมาธิลงก็ได้กระตุ้นใช้กำลังภายในของตัวเองเพื่อช่วยรักษาอาการบาดเจ็บของกู้ชูหน่วน

เขาสามารถควบคุมน้ำ ร่างกายของกู้ชูหน่วนเต็มไปด้วยพลังที่รุนแรง โดยเขาใช้น้ำจัดการกับไฟ และใช้ความอ่อนโยนจัดการกับความก้าวร้าว และวรยุทธ์ที่เขาฝึกฝนนั้นเหมาะสมที่จะใช้ช่วยรักษาอาการบาดเจ็บของกู้ชูหน่วนมากที่สุดแล้ว

เวลาผ่านไปกว่าสองชั่วยาม เหวินเส่าอี๋ค่อยๆ วางมือลง

ไม่ง่ายเลยที่เขาจะฟื้นฟูวรยุทธ์กลับคืนมาได้ ทว่าขณะนี้กลับเริ่มถดถอยลงอีกครั้ง

ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาก็กลับกลายเป็นซีดเผือดลงไปไม่น้อย

ในทางกลับกัน สีหน้าของกู้ชูหน่วนกลับดูสดใสและมีชีวิตชีวามากขึ้นกว่าเดิมอย่างมาก ถึงขั้นมีเลือดฝาดปรากฏออกมา และอดพูดไม่ได้ว่าอาการบาดเจ็บของนางเหมาะสมแล้วที่จะให้เหวินเส่าอี๋เป็นผู้ทำการรักษา

เหวินเส่าอี๋กระตุ้นกำลังภายในอีกครั้ง เพื่อรักษาความมั่นคงของพละกำลังของตัวเองเอาไว้

และเมื่อลืมตาขึ้นมากลับเห็นกู้ชูหน่วนที่ไม่เพียงแต่หายจากอาการบาดเจ็บขึ้นมาก แต่ถึงขั้น......พละกำลังของนางพุ่งพรวดขึ้นไปถึงวรยุทธ์ระดับสี่ขั้นสูงสุด......

วรยุทธ์ระดับสี่ขั้นสูงสุด......

เขาเพียงแค่ทำการรักษาอาการบาดเจ็บให้นางเท่านั้น แต่กลับสามารถทำให้พละกำลังและวรยุทธ์ของนางเพิ่มกลับขึ้นไปอีกครั้ง......

ทันใดนั้นเหวินเส่าอี๋ก็ดูเหมือนจะเข้าใจอะไรขึ้นมาได้

ตลอดหลายวันมานี้ที่มู่หน่วนช่วยชีวิตเขามา โดยที่ไม่รักษาอาการบาดเจ็บให้ตัวเอง คงไม่ได้ทำไปเพียงแค่ต้องการคิดช่วยชีวิตเขาอย่างแน่นอน

เพียงแต่เป็นเพราะมู่หน่วนไม่สามารถรักษาอาการบาดเจ็บของตัวเอง จึงทำได้เพียงต้องช่วยเขารักษาอาการบาดเจ็บ

และใช้ประโยชน์จากความช่วยเหลือของเขา เพื่อทำให้อาการบาดเจ็บของตัวเองฟื้นฟูกลับเป็นปกติ และถึงขั้น......ใช้ประโยชน์จากการที่เขารักษาอาการบาดเจ็บให้ เพื่อเพิ่มวรยุทธ์และเลื่อนขั้นไปยังระดับสี่ขั้นสูงสุด......

และความรู้สึกซาบซึ้งขอบคุณที่มีต่อนางเมื่อสักครู่ก็ได้มลายหายไปขณะที่เห็นว่ากู้ชูหน่วนได้เพิ่มและเลื่อนขั้นวรยุทธ์ไปถึงระดับสี่ขั้นสูงสุด

กู้ชูหน่วนหัวเราะยิ้ม "เสี่ยวหูเตี๋ย วรยุทธ์ของเจ้าไม่เลวเลยจริงๆ ดูสิ อาการบาดเจ็บของข้าหายเป็นปกติแล้ว"

"ฮึ......สองวัน......สองวันหลังจากนี้หากจักรพรรดินีไม่สามารถยกเลิกราชโองการเรื่องการอภิเษกสมรสลงได้ เช่นนั้นเจ้าก็รอดูซือม่อเฟยกลายเป็นแท่นหินรองเท้าในการก้าวเพิ่มระดับวรยุทธ์ของข้าไปถึงระดับเจ็ดได้เลย"

"ข้าจะจดจำคำเตือนของเจ้าเอาไว้"

เหวินเส่าอี๋กำลังจะเดินจากไป แต่ขาของเขากลับถูกกอดรัดเอาไว้ เขาก้มลงมองและเห็นว่ากู้ชูหน่วนกำลังกอดรัดขาของเขาแน่น จากนั้นเขาจึงได้กล่าวออกมาด้วยความโกรธ "อาการบาดเจ็บของข้าเพิ่งจะหายดีได้ไม่นาน และระยะทางจากที่นี่ไปวังหลวงก็ไกลเหลือเกิน ไม่เช่นนั้นเจ้าไปส่งข้าอีกสักหน่อย เพื่อข้าจะได้ประหยัดเวลาไปได้บ้าง"

เหวินเส่าอี๋ปฏิเสธออกไป กู้ชูหน่วนกลับชิงพูดขึ้นมา

"ข้าไปวังหลวงก็เพื่อช่วยจัดการธุระของเจ้า อย่างไรเสียวิชาตัวเบาของเจ้าก็เก่งกาจ เช่นนั้นส่งข้าอีกสักหน่อยคงไม่เป็นการเสียเวลาของเจ้ามากเกินไปหรอกกระมัง"