กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 946

ไม่รอกู้ชูหน่วนกล่าวฝูกวงลั่วอิ่งก็ได้จากไปตั้งนานแล้ว เหลือเพียงแค่กลิ่นไอลมหายใจทิ้งเอาไว้

กู้ชูหน่วนขมวดคิ้ว

คนผู้นี้กำลังแข็งแกร่งยิ่งนัก อย่างน้อยก็แข็งแกร่งกว่าฝูกวงกับลั่วอิ่ง

ทั้งสองคนจะสู้ไหวหรือเปล่านะ?

ตระกูลเหวินสมกับที่เป็นผู้นำของสี่ตระกูลใหญ่ เพียงออกมาตามแต่ใจสักคนพละกำลังก็แข็งแกร่งมากมายเช่นนี้

เหวินเส่าอี๋ยืนขึ้นอย่างยากลำบาก ใบหน้าของเขาซีดเซียวพร้อมกับร่างกายที่แทบล้มลง

“มอบดวงวิญญาณออกมา”

“ดวงวิญญาณติดอยู่ที่หน้าผากของข้าเองแล้วข้าจะให้ได้อย่างไร? และ......ในตัวข้ามีดวงวิญญาณของคนผู้นั้นมากขึ้นดวงหนึ่ง ข้าสัมผัสได้ว่าดวงวิญญาณที่เหลืออีกสามดวงก็ยิ่งแข็งแกร่งขึ้น เจ้ามิได้ต้องการให้ข้ารีบรวบรวมดวงวิญญาณทั้งเจ็ดดวงหรอกหรือ? เช่นไรหากเจ้าต้องการนำไปเช่นนั้นก็นำดวงวิญญาณทั้งสี่ดวงในตัวข้าไปให้หมด เช่นไรข้าก็ไม่ต้องการที่จะไปเสาะหาดวงวิญญาณอันใด”

เหวินเส่าอี๋มองไปยังกู้ชูหน่วนอย่างครุ่นคิดโดยที่ไม่รู้ว่ากำลังคิดสิ่งใดอยู่บ้าง

ผ่านไปครู่หนึ่งเขาถึงได้กล่าวว่า "ดวงวิญญาณก็อยู่ในตัวเจ้าชั่วคราวกระมัง รู้สึกว่าเช่นไรเจ้าก็ไม่สามารถมีความเคลื่อนไหวอันใดออกมาได้"

ขณะกล่าวเขาก็มองไปยังปี่หยกและวงแหวนอวกาศ

กู้ชูหน่วนซ่อนเอาไว้อย่างไว "เจ้าต้องการชิงสิ่งของข้าอีกแล้วหรือ? ของสิ่งนี้จดจำเจ้าของจะไม่ติดตามเจ้าหรอก"

เหวินเส่าอี๋ค่อยๆมองย้อนกลับไปและเดินโซเซออกจากเขตหวงห้าม

ซือม่อเฟยกลัวจนดึงแขนเสื้อของกู้ชูหน่วนเอาไว้

“พี่หญิง เขาจะกลั่นข้าจนสลายไปเพื่อดึงกำลังยุทธให้เพิ่มสูงขึ้นหรือเปล่านะ”

“ไม่รู้สิ แม้ว่าเขาจะไม่แต่ว่าคาดว่าพรรคพวกเก่าแก่จากตระกูลเหวินก็น่าจะทำ”

"งั้นพวกเรา......"

“พวกเราสังหารไม่ได้ เมื่อพวกเราลงมือพวกผู้เฒ่าเหล่านั้นของตระกูลเหวินก็จะปรากฏตัวออกมากันหมด พวกเราเพิ่งต่อสู้กับตระกูลไป๋หลี่เสร็จสิ้นแล้วต่อสู้กับตระกูลเหวินอีก เกรงว่ามีใจแต่ไร้ซึ่งกำลัง"

“เขาไม่ได้พาผู้ใดออกมามิใช่หรือ?”

“ไม่ช้าหรือเร็วตระกูลเหวินก็ต้องรู้”

"ตุ๊บ......"

เหวินเส่าอี๋ซึ่งอยู่ไม่ไกลนักเดินๆอยู่จู่ๆก็ล้มลงหมดสติไป

รอถึงขณะที่เหวินเส่าอี๋ฟื้นขึ้นมาอีกครั้งก็อยู่ในถ้ำแคบๆแห่งหนึ่ง

ในถ้ำมีหมอกหนาแน่นและกลิ่นยาที่รุนแรงนัก

เขาก้มลงมองไปก็เกือบจะเป็นลมหมดสติไป

เขาไม่รู้ว่าได้นั่งอยู่ในถังยาตั้งแต่เมื่อใดโดยที่กำลังแช่ยาอยู่

นี่ไม่มีสิ่งใด

สิ่งที่ทำให้เขาโมโหคือเขาเปล่าปลือยทั้งตัวโดยไม่เหลือเลยสักชิ้น

ส่วนกู้ชูหน่วนก็ผสมยาสมุนไพรอย่างรื่นเริงอยู่ด้านข้าง เมื่อเห็นเขาฟื้นขึ้นก็กล่าวประโยคหนึ่งขึ้นมาอย่างเป็นธรรมชาติ

"เจ้าฟื้นแล้ว"

“เจ้าทำสิ่งใดกับข้า”

เหวินเส่าอี๋นึกขึ้นได้ว่าแต่ในร่างกายไม่มีเรี่ยวแรงเลยแม้แต่น้อย ไม่ต้องพูดถึงลุกขึ้นเพียงแค่ขยับนิ้วก็ยังทำไม่ได้เลย

“ยังจะทำสิ่งใดได้อีก หวังดีช่วยเจ้าถอนพิษหน่ะสิ หากมิใช่อาบยาสมุนไพรนี้ก็ไม่รู้ว่าเจ้าไปเกิดใหม่กี่ครั้งแล้ว"

“เจ้าปลดเสื้อผ้าของข้าออกอีกแล้ว”

หน้าอกของเหวินเส่าอี๋กระเพื่อม

เมื่อก่อนได้ปลดเสื้อผ้าของเขาซึ่งเขาก็อดทนเอาไว้

คราวนี้กลับปลดอีกแล้ว

ที่สำคัญที่สุดคือในร่างนางยังมีดวงวิญญาณของกู้ชูหน่วนอีกด้วย

นางดูแล้วก็มิใช่เท่ากับว่ากู้ชูหน่วนก็ดูด้วยหรือ?

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้เหวินเส่าอี๋ก็เต็มไปด้วยกลิ่นไอสังหารจนแทบอยากจะถลกหนังกู้ชูหน่วนเลยโดยตรง

“กลิ่นไอสังหารรุนแรงเช่นนี้? เจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้าถูกพิษสิ่งใด? หากมิใช่ว่าข้ารักษาได้ทันท่วงทีเจ้ายังจะรอดมาจนถึงตอนนี้ได้หรือ? เพื่อยาสมุนไพรในน้ำใช้อาบนี่เจ้ารู้หรือเปล่าว่าข้าใช้ความพยายามไปมากเพียงใด?”

“ข้ามิได้ให้เจ้ามาช่วยข้า”

“ได้ ถือว่าข้ายุ่งวุ่นวายเกินไป ตัวข้าเองยังไม่ได้รักษาเลยทั้งตัวก็กลับไปหายาสมุนไพรให้แก่เจ้า ทำให้ข้าเสียเวลาไปตั้งแปดวัน”

“เจ้าว่าสิ่งใดนะ......แปดวัน......”

"พิษในร่างกายของเจ้านั้นพิเศษนัก และได้รับบาดเจ็บหยักหนานัก แปดวันสามารถฟื้นขึ้นมาได้ก็ไม่เลวแล้ว "สวรรค์รู้ดีว่าแปดวันนี้โดยพื้นฐานแล้วนางมิได้หลับตาลงเลย

นางก็เคยคิดว่าอาศัยเขาหลับแล้วฆ่าเขาเลยโดยตรงให้มันจบๆไป

แต่นางรู้ว่าเขาไม่สามารถตายได้ หากเขาตายการกักขังในร่างกายของอาม่อก็จะไม่สามารถคลายลงได้โดยสมบูรณ์