การต่อสู้อันวุ่นวายเกิดขึ้นอีกครั้ง
เสียงกรีดร้องดังขึ้นและรุนแรงขึ้นกว่าครั้งก่อน ๆ เป็นหลายเท่า
กู้ชูหน่วนปิดหูของนางแน่น เวลานี้นางไม่กล้าฟังเสียงที่น่าสังเวชเหล่านั้นอีกต่อไป
ชีวิตผู้บริสุทธิ์มากมายต้องตายลงไปเพราะนาง......
ต่อให้นางมีชีวิตต่อไปแล้วจะมีผลอะไร
นางคงต้องอยู่ด้วยความรู้สึกผิดและละอายใจไปตลอดชีวิต
เหวินเส่าอี๋......
นี่ยังเป็นเหวินเส่าอี๋คนที่นางรู้จักหรือไม่?
เพื่อการแก้แค้นส่วนตัว ถึงกับต้องสร้างหายนะอันยิ่งใหญ่ถึงเพียงนี้
ในขณะที่เสียงกรีดร้องยังคงดำเนินต่อไป กู้ชูหน่วนก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกโกรธเหวินเส่าอี๋
โดยเฉพาะเมื่อนางคิดถึงความเป็นไปได้ว่าอาจจะเกิดอันตรายขึ้นกับเยี่ยจิ่งหานและซือม่อเฟย ความโกรธในใจของนางก็ยิ่งรุนแรงขึ้น
ด้านนอก จอมมารเห็นว่าเยี่ยจิ่งหานกำลังตกอยู่ในอันตราย เขาใช้วิธีการทำให้อีกฝ่ายสับสน ปิดกั้นการเคลื่อนไหวของเหวินเส่าอี๋ และพุ่งเข้าไปในค่ายกล
จอมมารกล่าวออกมาว่า “เยี่ยจิ่งหาน......เหล่าผู้อาวุโสแห่งกองทัพอี้ พวกท่านได้โปรดขวางพวกของเหวินเส่าอี๋และเจ้ารองหัวหน้าเผ่าตัวดีนั่นเอาไว้ด้วยเถิด”
“ไม่มีปัญหา ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพวกเรา ต่อให้ต้องตายก็ไม่มีวันปล่อยให้พวกเข้าก้าวเข้าไปในค่ายกลได้เป็นอันขาด”
“บูม บูม บูม......”
“เยี่ยจิ่งหาน เจ้ายังทนต่อไปได้หรือไม่?”
“เจ้าเข้ามาทำไม”
“เข้ามาแทนเจ้า เวลานี้พวกเขากำลังขวางทางของเหวินเส่าอี๋เอาไว้ เจ้ารีบหนีไป พี่หญิงอยู่ไม่ได้หากไม่มีเจ้า ”
“มันสายเกินไป ข้าได้หลั่งเลือดของข้าลงไปในดวงตาของค่ายกลเป็นอันเรียบร้อย มีแค่เลือดและเนื้อของข้าเท่านั้นที่จะสามารถควบคุมและเปิดการทำงานของค่ายกลนี้ได้”
ผู้อาวุโสหลายคนของเผ่าเพลิงฟ้าปรากฏตัวออกมา ต่อสู้กับผู้อาวุโสของกองทัพอี้
เหวินเส่าอี๋ปลีกตัวออกมา พุ่งเข้ามายังใจกลางของค่ายกล
วรยุทธ์ของเขาสูงมาก ณ ที่แห่งนี้ นอกจากจอมมารและเยี่ยจิ่งหานก็ไม่มีใครสามารถหยุดเขาได้
เหวินเส่าอี๋หัวเราะด้วยความเย้ยหยัน สายตาอันเยือกเย็นของเขาจับจ้องมาที่กาขังวิญญาณบนร่างกายของจอมมาร
ไม่ว่าจะถูกหรือผิด
ไม่ว่าหัวใจของเขาจะเจ็บปวดเพียงใด
เรื่องพวกนี้ล้วนไม่สำคัญ
สิ่งที่สำคัญก็คือ ในเมื่อนางตายไปแล้ว เช่นนั้นก็ทำให้นางจากไปอย่างแท้จริง
เหวินเส่าอี๋กล่าวออกมา “รองหัวหน้าเผ่า ยุติการต่อสู้โดยเร็วที่สุด อย่าต้องให้เกิดการสูญเสียที่มากเกินไป”
“ขอรับ”
เหวินเส่าอี๋กล่าวออกมาว่า “พวกเจ้าเปิดใช้งานค่ายกลไม่ได้หรอก ยอมแพ้เสียเถอะ”
ดวงตาของจอมมารเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มและรอยยิ้มนั้นแฝงไปด้วยเจตนาฆ่าอันกระหายเลือด เขาลูบผมหลังหูอย่างเกียจคร้าน ท่าทางของเขาช่างน่าขนลุก ราวกับเขาสามารถสังหารคนได้เพียงแค่กระดิกนิ้ว
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์
ไม่อัพจบเหรอคะ...
เป็นนางเอกที่นิสัยแย่ที่สุดตั้งแต่เคยอ่านมา...
คือตัวเองไม่มีเงิน แต่คิดจะเอาทุกอย่างด้วยราคาสูงเสียดฟ้า แล้วก็หาคำพูดให้คนอื่นจ่ายแทน ตัวเองหาประโยชน์จากคนใกล้ตัวแต่กลับเอาใจให้คนอื่นตลอดเนี่ยนะ...
แม่นางกู้เกินเยียวยาแล้วเด้อ 555...
เยี่ยเฟิงเป็นคนดีมาก แต่เขาทนงตัวเกินไป ชีวิตที่ผู้อื่นฝ่าฟันเพื่อแย่งชิงลมหายใจเขาไว้ แต่เขาก็ดิ้นรนกลับไปหาความตายอยู่เรื่อย...
ท่านอาจารย์พูดให้คิดดีมากเลย แต่อาหน่วนจะเข้าใจไหม นางดูมั่นหน้า มั่นใจเกิตเหตุแบบไม่สนสี่สนแปดใดใดเลย...
อยากให้กลับมาอัพเดทไวๆนะคะ ขอบคุณมากค่ะ...
สรุปเรื่องนี้มีตอนจบมั้ยค่ะ...
รอตอนจบอยู่นะคะ ใจบางไม่ไหวแล้วทรมาน...
รออัพเดทอยู่นะคะ...