กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1126

“และยังมีฝูกวงกับลั่วอิ่ง เพื่อปกป้องราชบัลลังก์ของเจ้า พวกเขาต่อสู้โดยไม่สนชีวิต หากไม่ใช่เพราะความช่วยเหลือจากพวกเขาสองคน หยางโม่คงไม่มีทางแย่งชิงราชบัลลังก์กลับมาให้เจ้าได้”

กู้ชูหน่วนสำลักและถามออกมา “แล้วเสี่ยวหยุนเฟยอยู่ที่ไหน?”

“เจ้าพูดถึงเฉินเฟยใช่หรือไม่ เขา......เขาไม่เสียใจที่ได้ช่วยชีวิตเจ้า”

แม้รู้ว่าอี้หยุนเฟยไม่อาจมีชีวิตอยู่

แต่กู้ชูหน่วนก็ยังคงทนต่อความรู้สึกเจ็บปวดที่บาดลึกอยู่ในใจไม่ได้

“ศพของเขาอยู่ที่ไหน?”

“อยู่ทางทางทิศตะวันออกของลานบ้าน ชีวิตของเฉินเฟยและหยุนเฟยขึ้น ๆ ลง ๆ เหมือนกัน น่าเสียดายที่สองพี่น้องไม่ได้พบเจอกันแม้กระทั่งตอนเสียชีวิต และการตายของพวกเขาก็น่าอนาถยิ่งนัก”

“ข้ากับไป๋เฉ่าได้ลองพูดคุยกันแล้ว จ้องการนำกระดูกของเขากลับไปยังดินแดนเยี่ยอวี่ ซึ่งเหมือนเป็นการนำเขากลับไปยังบ้านเกิด แต่พวกตาเฒ่าของกองทัพอี้เหล่านั้นไม่ยอม”

หลังจากผู้อาวุโสหกและผู้อาวุโสไป๋เฉ่าพูดคุยกันเกี่ยวกับเรื่องนี้ กู้ชูหน่วนก็ไม่สามารถฟังมันต่อไปได้

นางลุกขึ้นเดินออกไปผลักประตู เพื่อต้องการออกไปหาเยี่ยจิ่งหานและซือม่อเฟย

“หัวหน้าเผ่า จิตวิญญาณของเจ้ายังไม่มั่นคง ร่างกายเองก็ยังคงบาดเจ็บสาหัส จะเคลื่อนไหวสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้ นอนพักเฉย ๆ เถิด”

กู้ชูหน่วนทำเป็นไม่ได้ยิน

เนื่องจากห้องของจอมมารนั้นอยู่ใกล้ห้องของนางเพียงแค่เอื้อม

แน่นอนว่ากู้ชูหน่วนจะต้องเข้าไปตรวจดูอาการบาดเจ็บของจอมารก่อน

ภาพที่นางเห็น ผมของจอมมารเป็นสีขาวซึ่งทำให้นางทรมานตาเป็นอย่างมาก

ในความทรงจำของนาง

จอมมารสวมชุดสีแดง ยืนยิ้มให้นางอย่างเย้ายวนอยู่ใต้ต้นไม้ มืออันเรียวยาวของเขาลูบผมหลังหูอย่างมีเสน่ห์ ทันใดนั้นเมื่อพบว่ามีเส้นผมสีขาวอยู่บนศีรษะ เขาขมวดคิ้วขึ้นมาทันที นำกระจกขึ้นมาส่องว่ายังไม่เส้นผมสีขาวปะปนอยู่อีกหรือไม่ เพียงสิ่งเล็กน้อยเท่านั้นก็ทำให้เขาอารมณ์ไม่ดีไปเป็นเวลาหลายเดือน

เขาเป็นคนที่หลงรักในความงาม ไม่สามารถทนต่อสิ่งสกปรกได้แม้เพียงน้อยนิด

แต่เวลานี้......

ผมสีดำของเขาเปลี่ยนเป็นสีขาว นอนอยู่บนเตียงอย่างไร้ชีวิตชีวา เป็นหรือตายก็ยังไม่รู้

กู้ชูหน่วนยื่นมืออันสั่นเทาของนางออกไปสัมผัสกับเส้นผมของเขา

ความทรงจำไหลมาอย่างเอ่อล้น

นั่นเป็นตอนที่อยู่ในเผ่าหยก หลังจากที่นางขุดหัวใจและฝังวิญญาณของตนเองแล้ว จอมมารก็คลุ้มคลั่ง พยายามอย่างสุดชีวิตในการพลิกชะตาสวรรค์เพื่อปกป้องดวงวิญญาณของนาง ยอมสละวรยุทธ์ของตนเอง รูปลักษณ์ รวมถึงสิ่งต่าง ๆ อีกมากมายเพื่อช่วยชีวิตของนางไว้

ดวงตากลายเป็นสีแดง กู้ชูหน่วนไม่รู้ว่าตนเองควรตอบแทนบุญคุณครั้งนี้ของจอมมารเช่นไร

สิ่งที่ทำให้นางทุกข์ทรมานที่สุดก็คือ หน้าตาอันหล่อเหลาดุจเทพบุตรของจอมมาร เวลานี้เต็มไปด้วยรอยเหี่ยวย่นและริ้วรอย สภาพของมันแทบไม่เหลือเค้าโครงเดิม ดูรุนแรงและน่ากลัวเป็นอย่างมาก

รวมถึงมือและร่างกายของเขา ทุกส่วนถูกไฟคลอกอย่างรุนแรง

แม้จะทำการรักษาบาดแผลเบื้องต้นไปแล้ว แต่มันก็ยังเป็นรอยแดงและบวมจนน่ากลัว

ไม่ต้องพูดถึงแผลพุพองขนาดใหญ่และเล็กทั่วร่างกายของเขา แค่ผิวหนังและเลือดเนื้อที่ถูกไฟคลอกจนหดตัวเข้ามารวมกัน ทั้งหมดเป็นผิวหนังและกล้ามเนื้อตาย หมดหนทางในการรักษา

กู้ชูหน่วนนำมือขึ้นมาปิดปากของตัวเอง พยายามอย่างสุดชีวิตในการกลั้นน้ำตาเอาไว้

นางคิดไม่ถึงว่าจอมมารจะต้องทุกข์ทรมานถึงเพียงนี้

และไม่กล้าคิดว่าคนที่งดงามอย่างเขา จะยอมสละโฉมงามของตนเองเพื่อช่วยชีวิตนาง แค่นี้ก็รู้แล้วว่าเขารักนางมากแค่ไหน

นางรู้สึกว่าเวลานี้หัวใจของนางมีเลือดไหลออกมา

ด้วยบาดแผลที่รุนแรงถึงเพียงนี้ ต่อให้นางมีทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยมถึงเพียงใด นางก็ไม่รู้ว่าควรจะเริ่มรักษาจากตรงไหนก่อน

และไม่รู้ว่าตนเองมีความสามารถที่จะรักษารูปลักษณ์อันหล่อเหลาบนใบหน้าของเขาให้กลับมาเหมือนเดิมได้หรือไม่

“ปัง......”

ประตูถูกเปิดออก ผู้อาวุโสไป๋เฉ่าและผู้อาวุโสหกเดินเข้ามา มองกู้ชูหน่วนด้วยความตื่นตระหนก

“อาหน่วน......จอมมาร......จอมมารบอกว่าไม่อยากให้เจ้าเห็นใบหน้าของเขา......”

“หัวหน้าเผ่า ข้าได้ใช้ยารักษาที่ดีที่สุดกับเขาแล้ว และยังมอบยาแก้ปวดให้กับเขาด้วย แต่จอมมารเขา......”

ไป๋เฉ่าไม่ได้พูดออกมา

บาดแผลไฟไหม้ที่รุนแรงถึงเพียงนี้

ต่อให้สรรพคุณของยานั้นดีแค่ไหนมันก็ไม่สามารถระงับความเจ็บปวดของเขาได้

ในฐานะหมอคนหนึ่ง เขาเองก็เข้าใจว่าผิวหนังของจอมมารถูกทำลายไปแล้ว

นั่นมันเป็นบาดแผลที่ได้จากลาวา เขาเอาชีวิตรอดกลับมาได้ก็ถือว่าไม่เลวแล้ว

แม้ว่า......

แม้ว่าจะถูกลาวาคลอกคนหมดสภาพและไม่เหลือชิ้นดี......

กู้ชูหน่วนกัดฟันแน่น กลืนน้ำตาของตนเองกลับไป นำกล่องยาและเข็มเงินออกมาจากวงแหวนอวกาศ และใช้เข็มเงินจิ่มลงไปบนแผลพุพองบนร่างกายของจอมมารก่อน

“หัวหน้าเผ่า อาการบาดเจ็บของเขารุนแรงเกินไป หากจัดการกับแผลพุพองของเขา เป็นไปได้ว่าอาจจะทำให้ติดเชื้อและเกิดการอักเสบได้”

กู้ชูหน่วนรักษาแผลพุพองไปพร้อมกับกล่าวออกมาว่า “ขอแค่รักษาได้ดีก็ไม่มีทางเกิดการอักเสบขึ้นเป็นแน่ อาม่อเป็นผู้หลงใหลในความงาม จัดการกับแผลพุพองของเขาก่อน โอกาสที่จะทำให้ผิวหนังของเขากลับมาเป็นสภาพเดิมได้ก็สูงขึ้น อาม่อเป็นคนรักในความงดงามอย่างสุดหัวใจ”

ผู้อาวุโสหกแทบจะร้องไห้ออกมา “อาหน่วน......”

หัวใจของผู้อาวุโสไป๋เฉ่าเจ็บปวดเจียนตาย “หัวหน้าเผ่า ท่านเพิ่งจะฟื้นขึ้นมา ไม่ควรจะต้องมาเหนื่อยแบบนี้ ข้าจะเป็นคนจัดการแผลบนร่างกายของจอมมารเอง”

“เจ้ารับมือกับมันไม่ไหว ยิ่งเวลาผ่านไปมากเท่าไหร่ รอยแผลที่ทิ้งไว้ก็ยิ่งกว้าง หากเจ้าอยากจะช่วย เช่นนั้นเจ้าก็ช่วยให้คนไปนำน้าสะอาดมาให้ข้าสักสองสามอ่าง และคอยเป็นลูกมือของข้า”