กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1128

หนึ่งวัน

สองวัน

ผ่านไปสามวันเต็ม กู้ชูหน่วนไม่ได้ออกจากห้องแม้แต่ก้าวเดียว

พวกของฝูกวงต่างเฝ้ารอกันอย่างร้อนรน

ผู้อาวุโสหกเองก็เดินไปเดินมาอยู่อย่างนั้น กัดฟันและพูดออกมาว่า “ไม่ได้ ต่อให้อาหน่วนโกรธ ข้าก็ต้องพานางกลับไปพักผ่อนที่ห้องให้ได้ เวลานี้จิตวิญญาณของนางยังไม่มั่นคง ต่อให้แข็งแกร่งเพียงใดก็ไม่อาจรับไหว ”

“เอี๊ยด......”

ผู้อาวุโสหกยังไม่ทันเปิดประตู กู้ชูหน่วนก็เปิดประตูเดินออกมาจากห้อง

ดวงตาคู่นั้นของนางแดงก่ำ ใบหน้าซีดขาว เดินออกมาอย่างสั่นเทาและเกือบจะล้มลงหลายครั้ง

“เหตุใดร่างกายของเจ้าถึงได้เย็นถึงเพียงนี้ อาหน่วน เจ้าอย่าทำให้ข้าตกใจ”

ผู้อาวุโสหกเข้าไปพยุงนาง ปลดปล่อยพลังภายในของตนเองออกมา ใส่เข้าไปในร่างกายของนางเพื่อช่วยให้นางปรับลมปราณ

“ข้าไม่เป็นไร อาม่อเป็นอย่างไรบ้าง?”

“ตาเฒ่าไป๋เฉ่าคอยให้การดูแลอยู่ อาการบาดเจ็บของเขาดีกว่าก่อนหน้านี้มา ขอแค่ให้เวลากับเขา คาดว่าอีกไม่นานก็คงฟื้นขึ้นมา

“ทางราชสำนักเป็นอย่างไรบ้าง?”

“มีเจ้าเด็กหยางโม่คอยดูแลอยู่ ไม่มีทางเกิดเรื่องอะไรเป็นแน่ รออาการบาดเจ็บของเจ้าหายดี เจ้าก็สามารถกลับไปครองราชย์บัลลังก์ต่อได้ แต่ประชาชนของเผ่าหยกต่างรอคอยการกลับมาของเจ้า แม้ว่าจักรพรรดินีนั้นไม่เลว แต่พวกเราก็หวังว่าเจ้าจะกลับมาดินแดนเยี่ยอวี่ กลับมายังเผ่าหยกของพวกเรา”

กู้ชูหน่วนพึมพำกับตัวเอง

เผ่าหยกงั้นหรือ?

ชีวิตนี้นางไม่เคยคิดที่จะกลับไป

เผ่าหยกมอบความสุขให้กับนางมากมาย

แต่ความทุกข์ทรมานที่นางได้รับนั้นมันมากกว่า

ท่านพี่เฉินเฟย ไป๋จิ่น รวมถึงพี่น้องของเผ่าน้ำแข็งอีกหลายร้อยคนต้องเสียชีวิตอยู่ที่นั่น

รวมถึง......พวกของอินเอ๋อร์ที่ต้องจบชีวิตลงอย่างอนาถด้วยคำสาปโลหิต

คำว่าเผ่าหยก จนถึงตอนนี้ มันยังคงเป็นคำที่หนักเกินไป

กู้ชูหน่วนถามออกมาว่า “แล้วศพของเสี่ยวยุนเฟยอยู่ที่ไหน?”

“นอนอยู่บนเตียงหยกน้ำแข็ง เตียงหยกน้ำแข็งเป็นสมบัติแห่งราชวงศ์ก่อนของรัฐอี้ ตราบใดที่อยู่บนเตียงนั่นร่างกายก็ไม่มีวันเน่าเปื่อย เหล่าทหารกองทัพอี้รวมถึงผู้อาวุโสคอยเฝ้าดูแลเขาอยู่ที่นั่น”

“พาข้าไปดูเขาหน่อย”

“ดูอะไร เหตุใดเจ้าถึงไม่ดูตัวเองบ้าง หากเป็นเช่นนี้ต่อไป เจ้าคิดว่าเจ้าจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อย่างนั้นหรือ”

“ฝูกวง”

“ขอรับ”

“พาข้าไปหายุนเฟย”

“คือ......ขอรับ......”

คำพูดของกู้ชูหน่วน ฝูกวงไม่อาจละเลยได้ เขาทำได้เพียงทำตามคำสั่งของนางเท่านั้น

ผู้อาวุโสหกรีบตามไปทันที

ผู้อาวุโสไป๋เฉ่าเดินออกมาจากห้องของจอมมาร ตอนแรกเขาเองก็คิดจะตามไป แต่เมื่อนึกถึงอาการบาดเจ็บของเยี่ยจิ่งหาน เขาจึงรีบเข้าไปในห้องของเยี่ยจิ่งหาน

เมื่อลองตรวจชีพจร สีหน้าของไป๋เฉ่าก็เปลี่ยนไป

อาการบาดเจ็บของเยี่ยจิ่งหานสาหัสเป็นอย่างมาก แต่เดิมเขาต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย

หัวหน้าเผ่ารักษาเขาอย่างไรกันแน่ ระยะเวลาสั้น ๆ เพียงแค่สามวันกลับทำให้เขารอดพ้นจากอันตรายได้?

ขอแค่ได้พักฟื้นอีกช่วงระยะเวลาหนึ่ง เยี่ยจิ่งหานจะต้องสามารถปกป้องชีวิตของตนไว้ได้แน่นอน

เพียงแต่วรยุทธ์และเส้นลมปราณของเขาไม่อาจฟื้นกลับมาได้

ในห้องเย็น

อี้ยุนเฟยนอนอย่างสงบบนเตียงหิน

ผู้อาวุโสอวี๋คอยดูแลเขาอยู่ข้างเตียง

แม้ว่าผู้อาวุโสอวี๋จะมีอายุมากแล้ว แต่เขาก็ยังดูแข็งแรง กระฉับกระเฉง ดูไม่แก่เลยแม้แต่น้อย

แต่ตอนนี้......

เพิ่งจะไม่เจอเพียงไม่กี่วัน ผู้อาวุโสอวี๋ดูเหมือนจะแก่ลงหลายสิบปี

ผมของเขาเป็นสีขาว เบ้าตายุบตัว ไร้ชีวิตชีวา พร้อมกับดวงตาสีแดงก่ำ

และ......

เวลานี้แขนของเขาเหลือเพียงแค่ข้างเดียว