กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1129

“แคก แคก......”

จากนั้นกู้ชูหน่วนก็กระแอมออกมา ทุกคนต่างหันมาทางกู้ชูหน่วนด้วยสายตาที่มีความสุข

ผู้อาวุโสหกกล่าวอย่างใจเย็นว่า “อาหน่วน เจ้าทำให้ข้าตกใจแทบแย่ ข้าเองก็อายุมากแล้ว ข้าทนกับเรื่องที่น่าตกใจเช่นนี้ไม่ได้จริง ๆ เจ้าสัญญากับข้าว่าเจ้าจะดูแลตัวเองให้ดีได้หรือไม่?”

ไป๋เฉ่ากล่าวออกมา “หัวหน้าเผ่า สวมสิ่งนี้ไว้บนร่างกายของท่าน มันจะทำให้จิตวิญญาณของท่านมั่นคง”

กู้ชูหน่วนกวาดสายตามองท่าทางที่เป็นกังวลของพวกเขา สุดท้ายก็จับจ้องมาที่ฝูกวง

ใบหน้าของฝูกวงซีดขาว น้ำตาของเขาไหลออกมาเล็กน้อยด้วยความรู้สึกละอายใจอย่างสุดซึ้ง......

นางพยายามลุกขึ้นมา กล่าวอย่างสงบ “ข้าไม่เป็นไร ไม่ต้องเป็นห่วง ฝูกวง เจ้ามานี่”

ฝูกวงคุกเข่าและคลานเข้าไปอยู่ตรงหน้ากู้ชูหน่วน “นายท่าน”

“เด็กโง่ ข้าเคยบอกเจ้าไปแล้วไม่ใช่หรือ ถึงเวลาพักผ่อนก็ควรพักผ่อน ไม่จำเป็นต้องแอบเฝ้าดูแลข้าตลอดเวลา”

“ไม่......ข้าน้อยกับลั่วอิ่ง......ผลักเปลี่ยนกันมา”

กู้ชูหน่วนกุมมือของเขา กู้ชูหน่วนพยุงเขาขึ้นมาด้วยตัวเอง ดวงตาของฝูกวงค่อย ๆ กลายเป็นสีแดง

ประการแรก เป็นเพราะพวกเขาได้กลับมาพบกันอีกครั้ง

ประการที่สอง เป็นเพราะดวงวิญญาณของนายท่านยังไม่มั่นคง ในฐานะองครักษ์ส่วนตัวของนาง มันคือความรับผิดชอบอันยิ่งใหญ่ของเขา เขาไม่ควรปล่อยให้นายท่านให้พลังไปกับการรักษาจอมมารและเยี่ยจิ่งหาน เนื่องจากมันเป็นผลร้ายที่อาจทำให้นายท่านของเขาเสียชีวิต

แต่......

หากพวกเขาเป็นอะไรไป นายท่านก็ไม่ต่างอะไรกับตายทั้งเป็น

ตามหานายท่านอย่างยากลำบากมาเป็นเวลาหลายปี สุดท้ายเวลานี้นายท่านก็มายืนอยู่ตรงหน้าเขา ฝูกวงรู้สึกดีใจและรู้สึกผิดในขณะเดียวกัน น้ำตาของเขาไหลออกมา ไม่รู้ว่าเขาควรรู้สึกยินดีหรือทุกข์ใจ

“นายท่าน......”

“ลุกขึ้นเถิด ในเมื่อข้าได้กลับมามีชีวิตใหม่อีกครั้ง ข้าก็จะปล่อยให้ตนเองเป็นอันตรายได้ง่าย ๆ พวกเจ้าทั้งหลายพยายามอย่างเต็มที่เพื่อทำให้ข้ากลับมามีชีวิตอีกครั้ง ข้าจะตายง่าย ๆ ได้อย่างไร ข้าไม่เพียงแต่จะไม่ยอมตายเท่านั้น แต่ข้าจะใช้ชีวิตอย่างเป็นสุขที่สุดที่ข้าสามารถทำได้”

ผู้อาวุโสหกยิ้มและพูดออกมา “ใช่แล้ว นั่นแหละอาหน่วนที่รักของข้า”

“แล้วเยี่ยจิ่งหานกับอาม่อ? เวลานี้อาการของพวกเขาเป็นอย่างไร?”

“นายท่าน จอมมารยังคงหลับอยู่ แต่ไม่เป็นอันตรายถึงชีวิต บาดแผลบนร่างกายของเขาก็ดีขึ้นมากแล้ว ท่านอ๋องเองก็ยังคงหลับอยู่ บาดแผลด้านนอกเหลือเพียงเล็กน้อย เหลือเพียงบาดแผลด้านใน......เส้นเอ็นและเส้นลมปราณที่แตกหัก นายท่าน ท่านอยากจะไปเยี่ยมพวกเขาหน่อยหรือไม่”

ผู้อาวุโสหกตบไหลของฝูกวงอย่างเคร่งขรึม “เยี่ยมอะไรของเจ้า ไม่เห็นหรือว่าอาหน่วนต้องการพักผ่อนมากเพียงใด?”

“เรื่องนี้......ข้าขอโทษ”

“ปัง......”

กู้ชูหน่วนก็ตบผู้อาวุโสหกไปหนึ่งครั้ง

ผู้อาวุโสหกตกใจแทบแย่

“เจ็บ เจ้าจะตีข้าทำไม?”

“ฝูกวงเป็นองครักษ์ของข้า นอกจากข้าใครก็ห้ามรังแกเขาทั้งนั้น รวมถึงเจ้าด้วย”

“เจ้าเด็กน้อย เหตุใดเจ้ายังปกป้องจุดอ่อนของเจ้าด้วยตัวเอง ข้าเป็นถึงผู้อาวุโสของเจ้า เป็นผู้อาวุโสหกแห่งเผ่าหยก ดูแลเจ้าตั้งแต่เล็กจนใหญ่ ถ่ายทอดวรยุทธ์ให้เจ้า เจ้า.....เจ้าทำร้ายข้าเพื่อปกป้องเขา ข้ารู้สึกปวดใจเป็นอย่างมาก ในใจของเจ้า แม้แต่เจ้าเด็กตัวเหม็นอย่างฝูกวงข้ายังเทียบไม่ได้”

ฝูกวงยิ้มหวานออกมา ในใจของเขาเต็มไปด้วยความสุข

นานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่ได้รู้สึกสุขใจถึงเพียงนี้

หากอาการบาดเจ็บของท่านอ๋องและจอมมารหายดี เช่นนั้นก็คงพิเศษเป็นอย่างยิ่ง

ไป๋เฉ่าก้มหน้าพร้อมยิ้มออกมา หัวใจที่รัดแน่นค่อย ๆ ผ่อนคลายลง

แค่หัวหน้าเผ่าไม่ฟุ้งซ่าน แค่หัวหน้าเผ่าต้องการมีชีวิตอยู่ต่อไป ไม่ช้าก็เร็วดวงวิญญาณของนางก็จะกลับมามั่นคง

“เวลานี้ดินแดนเยี่ยอวี่เป็นอย่างไรบ้าง เผ่าหยกเป็นอย่างไร แล้วก็......ฮวาฉี่หลัวแห่งเผ่าน้ำแข็ง......”

จู่ ๆ กู้ชูหน่วนก็ถามพวกเขาออกมา

เมื่อกล่าวถึงฮวาฉี่หลัวแห่งเผ่าน้ำแข็ง หัวใจของกู้ชูหน่วนก็รู้สึกเจ็บปวด

ยอดฝีมือชนเผ่าน้ำแข็ง กระโดดลงเตากลั่นยา ทั้งหมดนั้นมากกว่าร้อยชีวิต......

นี่เป็นความเจ็บปวดที่ไม่มีวันเลือนหายไป