กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1149

“นายท่าน ท่านต้องพูดคำไหนคำนั้น”

“แล้วข้าไม่รักษาคำพูดตอนไหน”

“ทุกครั้งที่ท่านพูดออกมา ท่านล้วนไม่รักษาคำพูด”

กู้ชูหน่วนกลอกตาขาวใส่มัน “เยี่ยจิ่งหานอยู่ในถ้ำไหน”

“คือ ถ้ำนั้น”

กู้ชูหน่วนก้าวเจ้าไปในถ้ำ ด้านในนั้นว่างเปล่า แม้แต่เงาก็ยังไม่มี

มีเพียงกองไฟที่ยังอุ่นอยู่ สันนิษฐานว่าเพิ่งดับไปได้ไม่นาน

“นายท่าน ข้าจะลองไปหาดู”

ฝูกวงออกไปจากถ้ำ

กู้ชูหน่วนมองไปรอบถ้ำ ทางซ้ายมือที่อยู่ไม่ไกลมีเศษผ้าขาดติดอยู่ชิ้นหนึ่ง

ชุดนั้นเป็นของเจี้ยงเสวี่ย นางจำมันได้

มุมปากของกู้ชูหน่วนยกขึ้น จากนั้นไล่ตามเข้าไปทางซ้ายด้านหน้า

เป็นอย่างที่คิด ตรงหัวมุมซ้ายสุด นางเห็นกู้ชูหน่วนนั่งอยู่กับเจี้ยงเสวี่ยชิงเฟิง

เยี่ยจิ่งหานหันหน้าไปทางหน้าผา เอามือทั้งสองข้างไพล่หลัง ราวกับกำลังชื่นชมพระอาทิตย์ยามเช้า

สายลมพัดผ่าน พัดเสื้อผ้าของเขาราวกับคนในภาพวาด ดูเป็นอิสระจากโลกใบนี้

เจี้ยงเสวี่ยชิงเฟิงอยู่เป็นเพื่อนเขาทางด้านซ้ายและขวา

กู้ชูหน่วนรู้สึกแสบจมูก ดวงตาของนางเป็นสีแดงอย่างอธิบายไม่ได้

ที่แห่งนี้เป็นสถานที่คุ้นเคย

มันคือสถานที่แห่งแรกที่นางได้พบกับกู้ชูหน่วนหรือไม่?

ครั้งนั้นนางดื่มเหล้าเมาพันวันเข้าไป แล้วเยี่ยจิ่งหานเองก็ถูกพิษจนไม่อาจเคลื่อนไหวได้

นางลากเยี่ยจิ่งหานลงไปบนสนามหญ้าและข่มขืนเขา

“เสี่ยวเยี่ยเยี่ย......”

เสียงที่คุ้นเคยทำให้เขาแทบสำลัก ร่างกายของเยี่ยจิ่งหานแข็งทื่ออย่างอธิบายไม่ได้

เขาต้องการที่จะก้าวต่อไปด้านหน้า เพียงแต่ด้านหน้าของเขาถูกขวางไว้ด้วยเหวลึก

เยี่ยจิ่งหานทำได้เพียงเดินไปทางซ้าย เขาไม่แม้แต่จะหันมามองกู้ชูหน่วน

กู้ชูหน่วนเริ่มเคลื่อนไหว นางกระโจนไปด้านหน้าเพื่อกอดเอวของเยี่ยจิ่งหานเอาไว้

“เสี่ยวเยี่ยเยี่ย......เจ้าจะทิ้งข้าไว้แบบนี้อย่างนั้นหรือ?”

“เจ้าจำคนผิดแล้ว”

กู้ชูหน่วนกอดแน่นขึ้นเรื่อย ๆ นางอยากจะยกร่างของเขาเข้ามาไว้ในหัวใจของนาง

“ต่อให้เจ้ากลายเป็นผงธุลี ข้าก็ยังจำเจ้าได้”

“ปล่อยมือ”

“ให้ตายข้าก็ไม่ปล่อย”

เยี่ยจิ่งหานพยายามอย่างมากที่จะสลัดนางออก แต่ไม่ว่าพยายามแค่ไหนก็ไม่เกิดผล

กู้ชูหน่วนจูบไปที่ริมฝีปากของเขาราวกับเด็กไร้เดียงสา

เยี่ยจิ่งหานตะลึงงัน ดวงตาของเขาเบิกกว้าง จ้องมองไปที่นาง

เจี้ยงเสวี่ยและชิงเฟิงมองหน้ากัน ค่อย ๆ จากไปอย่างเงียบ ๆ ทิ้งพื้นที่ตรงนี้ไว้ให้กับพวกเขา

“เจ้าไม่อายเลยอย่างนั้นหรือ”

“ข้าก็ไร้ยางอายมาโดยตลอด”

กู้ชูหน่วนกระโจนเข้าใส่ ทำให้เขาล้มลงพื้น

เรียนรู้จากครั้งแรกที่ได้รู้จักเขา ลากเขาไปยังพื้นหญ้า

หากก่อนหน้านี้กู้ชูหน่วนกล้าทำเช่นนี้กับเขา เกรงว่าเยี่ยจิ่งหานคงตบนางตายไปในฝ่ามือเดียว