กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1149

“นายท่าน ท่านต้องพูดคำไหนคำนั้น”

“แล้วข้าไม่รักษาคำพูดตอนไหน”

“ทุกครั้งที่ท่านพูดออกมา ท่านล้วนไม่รักษาคำพูด”

กู้ชูหน่วนกลอกตาขาวใส่มัน “เยี่ยจิ่งหานอยู่ในถ้ำไหน”

“คือ ถ้ำนั้น”

กู้ชูหน่วนก้าวเจ้าไปในถ้ำ ด้านในนั้นว่างเปล่า แม้แต่เงาก็ยังไม่มี

มีเพียงกองไฟที่ยังอุ่นอยู่ สันนิษฐานว่าเพิ่งดับไปได้ไม่นาน

“นายท่าน ข้าจะลองไปหาดู”

ฝูกวงออกไปจากถ้ำ

กู้ชูหน่วนมองไปรอบถ้ำ ทางซ้ายมือที่อยู่ไม่ไกลมีเศษผ้าขาดติดอยู่ชิ้นหนึ่ง

ชุดนั้นเป็นของเจี้ยงเสวี่ย นางจำมันได้

มุมปากของกู้ชูหน่วนยกขึ้น จากนั้นไล่ตามเข้าไปทางซ้ายด้านหน้า

เป็นอย่างที่คิด ตรงหัวมุมซ้ายสุด นางเห็นกู้ชูหน่วนนั่งอยู่กับเจี้ยงเสวี่ยชิงเฟิง

เยี่ยจิ่งหานหันหน้าไปทางหน้าผา เอามือทั้งสองข้างไพล่หลัง ราวกับกำลังชื่นชมพระอาทิตย์ยามเช้า

สายลมพัดผ่าน พัดเสื้อผ้าของเขาราวกับคนในภาพวาด ดูเป็นอิสระจากโลกใบนี้

เจี้ยงเสวี่ยชิงเฟิงอยู่เป็นเพื่อนเขาทางด้านซ้ายและขวา

กู้ชูหน่วนรู้สึกแสบจมูก ดวงตาของนางเป็นสีแดงอย่างอธิบายไม่ได้

ที่แห่งนี้เป็นสถานที่คุ้นเคย

มันคือสถานที่แห่งแรกที่นางได้พบกับกู้ชูหน่วนหรือไม่?

ครั้งนั้นนางดื่มเหล้าเมาพันวันเข้าไป แล้วเยี่ยจิ่งหานเองก็ถูกพิษจนไม่อาจเคลื่อนไหวได้

นางลากเยี่ยจิ่งหานลงไปบนสนามหญ้าและข่มขืนเขา

“เสี่ยวเยี่ยเยี่ย......”

เสียงที่คุ้นเคยทำให้เขาแทบสำลัก ร่างกายของเยี่ยจิ่งหานแข็งทื่ออย่างอธิบายไม่ได้

เขาต้องการที่จะก้าวต่อไปด้านหน้า เพียงแต่ด้านหน้าของเขาถูกขวางไว้ด้วยเหวลึก

เยี่ยจิ่งหานทำได้เพียงเดินไปทางซ้าย เขาไม่แม้แต่จะหันมามองกู้ชูหน่วน

กู้ชูหน่วนเริ่มเคลื่อนไหว นางกระโจนไปด้านหน้าเพื่อกอดเอวของเยี่ยจิ่งหานเอาไว้

“เสี่ยวเยี่ยเยี่ย......เจ้าจะทิ้งข้าไว้แบบนี้อย่างนั้นหรือ?”

“เจ้าจำคนผิดแล้ว”

กู้ชูหน่วนกอดแน่นขึ้นเรื่อย ๆ นางอยากจะยกร่างของเขาเข้ามาไว้ในหัวใจของนาง

“ต่อให้เจ้ากลายเป็นผงธุลี ข้าก็ยังจำเจ้าได้”

“ปล่อยมือ”

“ให้ตายข้าก็ไม่ปล่อย”

เยี่ยจิ่งหานพยายามอย่างมากที่จะสลัดนางออก แต่ไม่ว่าพยายามแค่ไหนก็ไม่เกิดผล

กู้ชูหน่วนจูบไปที่ริมฝีปากของเขาราวกับเด็กไร้เดียงสา

เยี่ยจิ่งหานตะลึงงัน ดวงตาของเขาเบิกกว้าง จ้องมองไปที่นาง

เจี้ยงเสวี่ยและชิงเฟิงมองหน้ากัน ค่อย ๆ จากไปอย่างเงียบ ๆ ทิ้งพื้นที่ตรงนี้ไว้ให้กับพวกเขา

“เจ้าไม่อายเลยอย่างนั้นหรือ”

“ข้าก็ไร้ยางอายมาโดยตลอด”

กู้ชูหน่วนกระโจนเข้าใส่ ทำให้เขาล้มลงพื้น

เรียนรู้จากครั้งแรกที่ได้รู้จักเขา ลากเขาไปยังพื้นหญ้า

หากก่อนหน้านี้กู้ชูหน่วนกล้าทำเช่นนี้กับเขา เกรงว่าเยี่ยจิ่งหานคงตบนางตายไปในฝ่ามือเดียว

“ฝันไปเถอะ”

“ทำในสิ่งที่ตนเองต้องการเสร็จแล้วคิดก็เปลี่ยนไป ทำเป็นไม่รู้จักกันงั้นหรือ? อั๊ยย่ะ ช่างน่าเศร้าใจยิ่งนัก”

“ตอนที่เจ้าอยู่กับซือม่อเฟย เจ้าก็ทำแบบนี้ใช่ไหม......”

“นี่มันอะไรกัน? เจ้าจะกำเริบเกินไปหน่อยหรือไม่?”

เยี่ยจิ่งหานเบือนหน้าหนี พึมพำออกมาอย่างเย่อหยิ่งและโกรธเคือง

“หากเจ้าไม่อนุญาต ข้าจะทำเช่นนั้นกับเขาได้อย่างไร”

เยี่ยจิ่งหานก้าวถอยหลังอย่างต่อเนื่อง กู้ชูหน่วนเองก็ก้าวตามมาโดยไม่เว้นช่องว่า โอบกอดไปที่เอวของเขา และเอนกายเข้าไปชิดร่างกายของเขา

เยี่ยจิ่งหานพูดอย่างเศร้าใจ “เจ้าบอกว่าเจ้าเป็นคนไร้ยางอาย ใครจะไปรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างตอนที่เจ้าอยู่กับซือม่อเฟย”

เมื่อนึกถึงความเจ้าชู้ของกู้ชูหน่วน เยี่ยจิ่งหานก็ยิ่งนึกถึงความเป็นไปได้ของเรื่องนี้มากขึ้น

เขาผลักกู้ชูหน่วนออกไปอย่างรุนแรง

ใครจะรู้ว่ากู้ชูหน่วนทำตัวเหมือนปลิง เกาะอยู่บนร่างกายของเขาไม่ยอมไปไหน

“ในเมื่อเจ้าตัดสินใจที่จะอยู่ร่วมกับซือม่อเฟย เหตุใดเจ้าต้องมาที่นี่เพื่อยั่วยุข้าด้วย?”

“เสี่ยวเยี่ยเยี่ย เจ้าอย่าเป็นแบบนี้ได้ไหม?” กู้ชูหน่วนกล่าวออกมาด้วยความเสียใจ

เยี่ยจิ่งหานปล่อยมือ และปล่อยให้นางกอดเขาไว้อย่างนั้น

“ข้ากลายเป็นคนไร้ประโยชน์ไปแล้ว”

“ใครบอกว่าเจ้าเป็นคนไร้ประโยชน์ ขาที่สามของเจ้ายังใช้งานได้อย่างยอดเยี่ยมไม่ใช่หรือไง”

“เจ้า......”

“ไม่ได้ ห้ามดุข้าเด็ดขาด ข้ากำลังชมเจ้าอยู่”

เยี่ยจิ่งหาน “......”