กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1151

“ฮ่าฮ่าฮ่า......สภาพที่ไม่ต่างอะไรกับวิญญาณเช่นนี้ เกรงว่าคงมีแต่เขาเท่านั้นที่จำข้าได้” “กู้ชูหน่วน แขนข้างหนึ่งของข้า เจ้าเป็นคนตัดมันไป เจ้าลืมแล้วอย่างนั้นหรือ?”

“และใบหน้าของข้า ครึ่งหนึ่งที่ถูกทำลายก็เป็นฝีมือของเจ้า”

คิ้วของกู้ชูหน่วนเริ่มบิดเบี้ยว ครุ่นคิดอยู่นานแต่ก็คิดไม่ออก

ทันใดนั้นเอง รูม่านตาของนางก็เบิกกว้าง

มองไปที่คนซึ่งอยู่ในโกศหินด้วยความเหลือเชื่อ

และในเวลาเดียวกัน เยี่ยจิ่งหานเองก็เหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ เขามองไปที่คนซึ่งอยู่ในโกศหินด้วยความเหลือเชื่อ

ผู้นำกองธงกล้วยไม้......

เป็นเขาอย่างนั้นหรือ?

เขาเป็นปรมาจารย์แห่งยุทธภพ เป็นผู้มีวรยุทธ์อันแข็งแกร่งไม่ใช่หรือ?

เหตุใดเขาถึงได้ถูกจับมาขังไว้ในโกศหินเช่นนี้

“ในที่สุดก็จำข้าได้แล้วใช่ไหม?”

ความรู้สึกเห็นอกเห็นใจที่กู้ชูหน่วนมีต่อเขาหายไปทันใด นางรู้สึกเพียงแค่ว่านี่เป็นสิ่งที่เขาสมควรได้รับ

“ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว ในที่สุดผลกรรมก็ตอบสนอง ข้ารู้สึกขอบคุณคนที่ทำให้เจ้าอยู่ในสภาพเช่นนี้ยิ่งนัก สัตว์เดรัจฉานอย่างเจ้า สมควรแล้วที่ได้รับโทษเช่นนี้”

“อีกไม่นาน เยี่ยจิ่งหานก็จะมีจุดจบเฉกเช่นเดียวกันกับข้า”

“ปัง......”

กู้ชูหน่วนตบไปที่ใบหน้าของเขาอย่างรุนแรง

“เจ้าคิดว่าทุกคนใจร้ายและไร้ยางอายเหมือนเจ้าหมดเลยหรือไง เจ้าคิดว่าทุกคนต่างมีจิตใจชั่วร้ายอย่างเจ้างั้นหรือ”

เยี่ยจิ่งหานหยิบถุงน้ำออกมาจากแขนเสื้อของเขา เทลงบนมือของกู้ชูหน่วนเพื่อช่วยนางล้างมือ

“ไม่จำเป็นต้องทำให้มือของเจ้าต้องสกปรกเพราะคนพันธุ์นี้”

“อื้อ”

“ต้องการสังหารเขาหรือไม่?”

กู้ชูหน่วนรู้ ขอแค่นางตอบกลับไปว่าต้องการ ผู้นำกองธงกล้วยไม้ก็จะสังหารผู้นำกองธงกล้วยไม้โดยไม่ลังเล

นางยิ้มออกมาอย่างเยือกเย็น “จะสังหารเขาเพื่อเหตุใด คนอย่างเขาควรปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไป มีชีวิตอยู่อย่างตายทั้งเป็น”

“สิ่งที่เขาทำกับเยี่ยเฟิงในตอนนั้น มีเรื่องไหนบ้างที่คนดี ๆ เขาทำกัน?”

เมื่อนึกถึงภาพในตอนที่ได้พบกับเยี่ยเฟิงบนภูเขาที่แห้งแล้งวันนั้น ร่างกายของเยี่ยเฟิงเต็มไปด้วยบาดแผลและความเจ็บปวด

นึกถึงความทุกข์ทรมานของเยี่ยเฟิงตอนที่อยู่ในหอคุมขังพญาหงส์

นึกถึงเยี่ยเฟิงในวัยห้าเพียงห้าขวบที่ต้องถูกเขาทรมานอย่างไร้ความปรานี

สิบสามปี

สิบสามปีเต็ม

เยี่ยเฟิงใช้ชีวิตภายใต้ความโหดร้ายในคุกใต้ดิน

กู้ชูหน่วนเกลียดจนอยากจะฉีกร่างของเขาให้เป็นหมื่นชิ้น

นางเคยเจอคนน่าขยะแขยงมามากมายนับไม่ถ้วน แต่นางไม่เคยเจอใครที่น่าขยะแขยงเท่ากับผู้นำกองธงกล้วยไม้มาก่อน

เมื่อนึกถึงสิ่งเหล่านี้ กู้ชูหน่วนนำแส้ของนางออกมา ฟาดไปยังใบหน้าของเขาหลายสิบครั้ง

ฟาดออกไปจนกระทั่งตนเองรู้สึกเหนื่อย เลือดจำนวนมากไหลออกมาจากใบหน้าของเขา จากนั้นนางก็เดินออกไปพร้อมกับเยี่ยจิ่งหาน

“เจ้าไม่อยากรู้หรือว่าใครเป็นคนทรมานข้า และทำให้ข้าต้องมีสภาพเช่นนี้?”

น้ำเสียงอันอ่อนแรงและแผ่วเบาของผู้นำกองธงกล้วยไม้ดังขึ้น

กู้ชูหน่วนตอบกลับไปโดยไม่คิด “ไม่!”

“เยี่ยเฟิง เขากลับมาแล้ว และเขาก็เปลี่ยนไปแล้ว”

“นี่ไม่ใช่สิ่งที่เจ้าสมควรได้รับอย่างนั้นหรือ? ก่อนหน้านี้เจ้าทรมานเยี่ยเฟิงด้วยวิธีการต่าง ๆ นานา เวลานี้ก็สมควรแล้วที่ได้ลิ้มรสความเจ็บปวดของเยี่ยเฟิง”

“ข้าจะบอกความลับกับเจ้าอย่างหนึ่ง เพียงแต่หลังจากที่ข้าบอกเจ้าแล้ว เจ้าจะต้องสังหารข้า”

ผู้นำกองธงกล้วยไม้กล่าวออกมาว่า “สังหารข้า และข้าจะบอกทุกอย่างที่ข้ารู้กับเจ้า”

“แม้เจ้าจะไม่พูดออกมา ข้าก็มีวิธีสืบหาความจริงของข้าอยู่ แค่ต้องใช้เวลาและความพยายามมากกว่าปกติเท่านั้น”

เหมือนว่าผู้นำกองธงกล้วยไม้จะนึกถึงหออันดับหนึ่งในใต้หล้าขึ้นมา เขาจึงหัวเราะออกมาอย่างโง่เขลา

“จริงอยู่ว่าหออันดับหนึ่งในใต้หล้านั้นสุดยอด แต่ต่อให้พวกเขาสุดยอดแค่ไหนก็ไม่อาจสืบหาร่องรอยของเซียนอู๋เฉินได้”

“เครือข่ายของเยี่ยจิ่งหานมีอยู่ทั่วทั้งใต้หล้า ตอนนั้นเขาอยู่ในจุดสูงสุด แต่ก็ไม่อาจสืบหาร่องรอยที่แท้จริงของอาจารย์เขาได้ แล้วเวลานี้พวกเจ้าจะสืบหาได้อย่างไร”

“ยิ่งไปกว่านั้น เวลานี้อู๋เฉินเองก็ตายไปแล้ว”

“ปัง......”

เยี่ยจิ่งหานหยิบไม้ที่อยู่ด้านข้างของเขาขึ้นมา ฟาดไปที่ปากของผู้นำกองธงกล้วยไม้ จากนั้นฟันที่เหลืออยู่ของเขาก็ร่วงลงมา

“หากกล้ายังกล้าพูดถึงอาจารย์ของข้ามากไปกว่านี้ ข้าจะลอกหนังของเจ้า”

กู้ชูหน่วนกล่าวออกมาอย่างเยือกเย็น “ดูเหมือนว่าเยี่ยเฟิงจะใจดีกับเจ้ามากเกินไป หากเป็นข้า ข้าคงถลกหนังหัวของเจ้าออกมาหมดแล้ว จากนั้นก็ตักสมองของเจ้าออกมาทีละช้อน จากนั้นค่อยปล่อยแมลงพิษเข้าไปแทน”

“เช่นนั้นเจ้าก็ลองมองมาที่หัวของข้า”

กู้ชูหน่วนเข้าไปมองอย่างใกล้ชิด ทันทีที่ได้เห็น หนังศีรษะของนางก็รู้สึกเสียวซ่า

นี่มันน่าขยะแขยงเกินไปหรือเปล่า

กู้ชูหน่วนรีบวิ่งไปด้านข้างและอาเจียนออกมาทันที

หนังศีรษะของเขาถูกลอกออกไปนานแล้ว

แมลงพิษจำนวนมากกำลังอยู่บนศีรษะของเขา

น่าตกใจและน่าสะพรึงกลัวเป็นอย่างมาก

ขนาดนี้แล้วเขากลับยังมีชีวิตอยู่