กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1152

กู้ชูหน่วนขอนับถือในพลังชีวิตอันยิ่งใหญ่ของเขา

เยี่ยจิ่งหานเข้าไปพยุงกู้ชูหน่วน หยิบน้ำขึ้นมาล้างปากให้นาง จากนั้นก็ดับเปลวไฟทั้งหมด

อย่าว่าแต่กู้ชูหน่วนเลย แม้แต่ตัวเขาเองก็แทบอาเจียนออกมาเช่นกัน

ไม่แปลกใจเลยว่าเหตุผู้นำกองธงกล้วยไม้จึงปรารถนาที่จะตาย

สำหรับเขาแล้ว ความตายถึงเป็นทางออกที่ดีที่สุด

ผู้นำกองธงกล้วยไม้รู้อยู่แล้วว่าพวกเขาจะต้องมีการแสดงออกเช่นนี้ แต่หัวใจของเขาก็ยังคงเจ็บปวดเป็นอย่างมาก

“เซียนอู๋เฉินจบชีวิตลงได้ดีกว่าข้าจริง ๆ แม้ว่าตอนที่เขายังมีชีวิตอยู่ เขาเองก็ถูกเยี่ยเฟิงทรมานอย่างหนัก แต่อย่างน้อยเขาก็ทนต่อไปไม่ไหว และตายไปในที่สุด”

“ตรงนั้น นั่นคือเศษกระดูกของเซียนอู๋เฉิน”

ผู้นำกองธงกล้วยไม้ชี้ไปที่โครงกระดูกที่กองอยู่ด้านข้าง

เนื่องจากดับไฟ ในถ้ำจึงเต็มไปด้วยความมืด จึงไม่สามารถมองเห็นอะไรได้เลย

เยี่ยจิ่งหานจึงทำได้เพียงเดินไปที่กำแพงหินและเปิดตะเกียงน้ำมัน

เดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าของกองกระดูก

กระดูกของผู้ตายกระจัดกระจายไปทั่ว ไม่สามารถนำมาปะติดปะต่อกันได้ มันน่าจะถูกแยกส่วนออกมาก่อนที่ผู้ตายจะเสียชีวิต

กระดูกที่กระจัดกระจายแตกออกเป็นหลายส่วน ดูแล้วจะน่าเกิดจากการทุบหรือตีให้หัก

เมื่อลองสังเกตดูให้ดี จะเห็นได้ว่ามีรอยมีดอยู่จำนวนไม่น้อย

แค่เห็นกระดูกก็รู้แล้วว่า ก่อนที่เขาจะตาย เขาถูกทรมานมากมายถึงเพียงใด

ไม่อย่างนั้นหลังจากที่เขาตายไปแล้ว กระดูกเหล่านี้ก็คงไม่มีร่องรอยของคมมีดและรอยทุบอีกมากมาย

กู้ชูหน่วนนั่งยอง ๆ หลังจากตรวจสอบให้แน่ใจแล้วก็กล่าวออกมาว่า “ตายไปไม่ถึงสองปี และผู้ตายก็น่าจะมีอายุมากกว่าหกสิบแล้ว”

เยี่ยจิ่งหานจับจ้องไปที่นิ้วมือของโครงกระดูกของผู้ตาย

มือทั้งสองข้างมีเพียงแค่สี่นิ้ว และนิ้วชี้ก็หักเสียหาย

สองในสามส่วนของกระดูกได้รับความเสียหาย

กู้ชูหน่วนกล่าวออกมาว่า “นิ้วนี้ไม่เหมือนกับนิ้วที่ถูกใครตัด มันน่าจะเป็นสิ่งที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิด เจ้าลองดู มันไม่มีร่องรอยการตัดขาดของอาวุธเลยแม้แต่น้อย”

ใบหน้าของเยี่ยจิ่งหานซีดขาว ดวงตาคู่นั้นของเขายังคงจับจ้องต่อไป ไม่แม้แต่จะกะพริบตา

“เป็น......เป็นไปไม่ได้ อาจารย์ของข้าเป็นถึงระดับมนุษย์ บนโลกนี้ไม่มีใครสามารถทำร้ายอาจารย์ของข้าได้”

ผู้นำกองธงกล้วยไม้พูดแทรกออกมา “เยี่ยเฟิงอยู่ในระดับปฐพี ระดับปฐพีขั้นกลาง อีกไม่นานก็จะก้าวไปถึงระดับปฐพีขั้นสูง”

“อาจารย์ของข้าไม่มีศัตรู เขาเป็นคนอ่อนโยนและใจดี เหตุใดเยี่ยเฟิงจะต้องสังหารอาจารย์ของข้าด้วย? ผู้นำกองธงกล้วยไม้ ด้วยสภาพที่เจ้าเป็นอยู่ในตอนนี้ เจ้ายังคิดที่จะสร้างความขัดแย้งอีกอย่างนั้นหรือ?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ผู้นำกองธงกล้วยไม้หัวเราะออกมาดังลั่น เสียงหัวเราะนั้นเต็มไปด้วยความแดกดัน

เขาหัวเราะจนแทบหมดลมหายใจ

เมื่อเห็นเขาในสภาพเช่นนั้น เยี่ยจิ่งหานก็ไม่สามารถระงับความโกรธได้อีกต่อไป

หากไม่ใช่เห็นว่าร่างกายของเขาสกปรกและเต็มไปด้วยความโสมม เยี่ยจิ่งหานก็คงไม่รังเกียจที่จะทรมานเขา

“เยี่ยเฟิงไม่ใช่เยี่ยเฟิงคนเดิมอีกต่อไปแล้ว เขาตัดมือและตัดขาของเซียนอู๋เฉิน กักขังข้า เป้าหมายคนต่อไปในการแก้แค้นของเขาก็คือรองหัวหน้าเผ่าซือคง จอมมาร เหวินเส่าอี๋ และก็เจ้า”

“คนอย่างพวกเจ้า อย่าได้คิดแม้แต่หนี พวกเจ้าทุกคนจะต้องตายอย่างอนาถ อนาถขึ้นไปเรื่อย ๆ ข้าในวันนี้ก็คือพวกเจ้าในวันพรุ่งนี้ ฮ่าฮ่าฮ่า......”

“ปัง......”

กู้ชูหน่วนหยิบก้อนหินขึ้นมาหนึ่งก้อน จากนั้นก็ขว้างไปที่ผู้นำกองธงกล้วยไม้อย่างรุนแรง

ทำให้มีเลือดไหลออกมาจากหัวของผู้นำกองธงกล้วยไม้

นางจูงมือของเยี่ยจิ่งหานและเดินออกไปด้านนอก

“เจ้าบ้านั่น จะไปสนใจเขาทำไม พวกเราไปกันเถอะ ปล่อยให้เขาใช้ชีวิตเหมือนกับตายทั้งเป็นอยู่ที่นี่ต่อไป”